0

happy new year

Posted by ၿဖိဳးဇာနည္ on Wednesday, December 31, 2008 in

ဘာလိုလိုန႔ဲအသက္တစ္နွစ္ပိုၾကီးလာတာပဲအဖက္တင္သြားတယ္။၂၀၀၈ကေန၂၀၀၉ကိုၿဖတ္သန္းခ႔ဲရတ႔ဲတစ္ႏွစ္တာလံုးထဲမွာ
ေကာင္းေကာင္းအဖက္တင္သြားတာဆိုလို႔ဒီBlogေလးတစ္ခုရယ္တၿခားေၿပာမၿပခ်င္တ႔ဲ(ေၿပာေနရင္မိုးခ်ဳပ္သြားမွာဆိုးလို႔)အေၾကာင္း
အရာေလးတစ္ခ်ိဳ႔ရယ္ပဲရွိပါတယ္။လက္ခ်ိဳးေရလို႔ေတာင္ရပါတယ္။ကဲပါဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ဒီနွစ္သစ္မွာကၽြန္ေတာ႔္ဘေဘာ႔ေလးကိုလာေရာက္
လည္ပတ္ၾကတ႔ဲသူငယ္ခ်င္းအားလံုးမဂၤလာ အေပါင္းန႔ဲၿပည္႔စံုၾကပါေစဗ်ာ
H ours of happy times with friends and family

A bundant time for relaxation

P rosperity

P lenty of love when you need it the most

Y outhful excitement at lifes simple pleasures

N ights of restful slumber

E verything you need

W ishing you love and light

Y ears and years of good health

E njoyment and mirth

A ngels to watch over you

R emembrances of a happy year!

ေပ်ာ္ရႊင္မွူအေပါင္းခေညာင္းၾကပါေစ.......ၿဖိဳးဇာနည္...ေန႔လည္...၂း၁၀တိတိ

0

အေျပာင္းအလဲ

Posted by ၿဖိဳးဇာနည္ on Tuesday, December 30, 2008 in
အေၿပာင္းအလဲ
ႏွစ္ဦးတူယွဥ္၊ ဒီအပင္ေအာက္
ပန္းေၾကြေကာက္စဥ္၊ ရင္တထိတ္ထိတ္
ဒီအရိပ္မွာ၊ ခ်စ္စိတ္ေ၀ခဲ႔ဖူးပါတယ္.

သစ္ျမစ္ဆုံခြ၊ ယွဥ္ထုိင္ၾကရင္း
ျမေခ်ာင္းေရေၾကာ၊ ပန္းေၾကြေမွ်ာမိ
ၾကည္႔ရင္းၾကည္ႏူး၊ ေခ်ာင္းနဖူးမွာ
စိတ္ကူးႏုသစ္ခဲ႔ဖူးတယ္.

ခင္ကပစ္ေတာ႔
ဒီသစ္ပင္ေအာက္၊ ပန္းမေကာက္ခ်င္
ႏြမ္းေျခာက္ေသြ႔ဆိတ္၊ ဒီအရိပ္မွာ
လြမ္းစိတ္ရာေထာင္ ေ၀ဖူးတယ္.

ခင္မၾကင္ေတာ႔
ညင္ညင္ေရစီး၊ တမ္းတညည္းဟန္
ခင္႔ရယ္သံလား၊ ၀ုိး၀ါးထင္မိ
ၾကည္႔ေလရာရာ၊ ေ၀ဒနာႏွင္႔
ေရျပာအလွ ကင္းဖူးတယ္.

ေဩာ္… ႏွစ္ေတြၾကာလုိ႔
တစ္ခါတစ္ေခါက္၊ ဒီကုိေရာက္လွ်င္
တုိ႔ငယ္စဥ္က၊ ေႏွာင္မွ်င္တြယ္ရစ္
အခ်စ္အလြမ္း၊ ဖမ္းစားညိွဳ႔ငင္
ဒီသစ္ပင္ကား၊ ေခ်ာင္းေရစား၍
ကမ္းပါးျပဳိေနာက္ ပါေလျပီ…

ဒီကျပန္လွ်င္၊ ရင္မခုန္တတ္
မလြမ္းတတ္ေတာ႔၊ စိတ္ဓာတ္ရင္႔က်က္
ခံစားခ်က္တုိ႔၊ ပ်က္ျပယ္ခဲ႔ရ
အနည္က်ျပီ…
ဘ၀ဆုိတာ… ဒါပဲ ခင္…

0

ငါ႔ညေတြ

Posted by ၿဖိဳးဇာနည္ on Monday, December 29, 2008 in
"ခ်စ္ေရ... ငါ ျပန္ဦးမယ္။"

"ေမ... နင္႔ကို ငါ အရမ္းအျမင္ကတ္တာပဲ။ ၾကည့္လို႔ကို မရဘူး။ စကားေတာင္ ေအးေဆး မေျပာရေသးဘူး။"

"အင္းပါ... ေမျပန္ၿပီေနာ္။ အရမ္းခ်စ္တယ္။"

ဒီညကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားမွ ျဖစ္မယ္။

မနက္မိုးလင္းလို႔ အမွတ္တမဲ႔လိုလိုနဲ႔ ဖုန္းကို လွမ္းၾကည့္မိတယ္။ ေခ်ာ႔ေမာ႔ ေတာင္းပန္တဲ႔စာမ်ား ေတြ႔ေလမလားလို႔ တမ္းတေနမိသား။ အေလးမထားတာ ၾကာလာၿပီျဖစ္တဲ႔ေနာက္ ဘာေတြကို ထပ္ေမွ်ာ္လင္႔ေနဦးမွာလဲ။

ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲ ေနႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရေတာ႔မယ္လို႔ နားလည္လာတဲ႔ တေန႔...

တိတ္တိတ္ေလး သူ႔ကို ေစာင္႔ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနရင္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆံုးသြားဖို႔ လိုအပ္တယ္။ သူ မျမင္၊ မသိႏိုင္တဲ႔ တေနရာကျဖစ္ျဖစ္ ေစာင္႔ၾကည့္ခ်င္ေသးတဲ႔ စိတ္ကိုေတာ႔ တားမရဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္ တစ္ရက္တာက ရွည္လြန္းလွတယ္။ ခုလိုမ်ိဳး ၂၄ နာရီေတာင္ မၾကာလိုက္တဲ႔ အသံတိတ္ ဆႏၵျပပြဲေတြနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္ က်ရံႈးခဲ႔တဲ႔ အေရအတြက္လည္း မနည္းေတာ႔ၿပီ။ "အေလွ်ာ႔ မေပးလိုက္ပါနဲ႔ဟာ" ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ အားေပးရင္း...

ဒီ ၁၀ နာရီအတြင္း ၄၊ ၅ ႀကိမ္မက သူ ဆက္သြယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာကို လ်စ္လ်ဴရႈေနရတာ ကၽြန္ေတာ္႔ အတြက္ ပင္ပန္းလွတယ္။ စိတ္ဓာတ္ ခိုင္မာ ရင္႔သန္သူထဲ ကၽြန္ေတာ္ မပါ၀င္ေသးဘူးေလ။ အခါခါ က်ရႈံးရလြန္းလို႔ အႏိုင္ႏိုင္ ျပန္ထေနရတာေရာ ဘယ္သူ အသိအမွတ္ျပဳမိလို႔လဲ။

နာက်င္တဲ႔စိတ္ႀကီး ကၽြန္ေတာ္္ မလိုခ်င္ခဲ႔ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ လႊတ္ခ်ဖို႔ မတတ္ႏိုင္လို႔ ဆက္ဆုပ္ကိုင္ေနခဲ႔တာ ခုခ်ိန္ထိ မတင္းမေလွ်ာ႔ ၿမဲၿမံစြာ ဖမ္းဆုပ္ထားတုန္း။ ေျပေလ်ာ႔မယ္႔ေန႔ကိုမ်ား ေတာင္႔တေနသလား ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း ေ၀ခြဲမရဘူး။

"သူ မေနတတ္လို႔ စိတ္ဆိုးေနရင္လည္း စိတ္ဆိုးေနတယ္ဆိုတာေလး တစံုတခုေလာက္ေတာ႔ အေၾကာင္းျပန္ေပးပါ"လို႔ ေတာင္းဆိုတဲ႔အခါ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတြ အနည္းငယ္ယိုင္နဲ႔သြားခဲ႔တယ္။ ဒီလိုပါပဲ အခါမ်ားစြာလို အရႈံးေတြစဖို႔ ပ်ားသကာစကားတခု၊ ဒါမွမဟုတ္ ၀တၱရားေက် စကားတခြန္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေသးတယ္။

သူ ရွိေနသလား၊ ကၽြန္ေတာ္ တိတ္တခိုး ၾကည့္မယ္။ သူ ရွိေနရင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ၿပံဳးၿပီး သူ မလာေသးရင္ေတာ႔ အလိုမက်စြာ ဆက္ေစာင္႔ေနမယ္။ ဒီလိုနဲ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္႔ ေန႔ေတြ ၿပီးျပည့္စံုႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔အနား သူ ရွိေနဖို႔မွ မလိုအပ္လွဘဲ။

"တညထဲမွာ လ ႏွစ္စင္း မထြက္ဘူးလို႔ ဘယ္သူ ျငင္းႏိုင္မလဲ??? ငါ႔ညေတြမွာ လ အစင္းေပါင္း မ်ားစြာ သာေနလိမ္႔မယ္... ေမ။"
ေလးစားရပါေသာခ်စ္ရသူအတြက္..ၿဖိဳးဇာနည္..ည..၁၁း၃၀တိတိ

1

ကၽြန္ေတာ္ဘေလာ႔ေရးေနသည္

Posted by ၿဖိဳးဇာနည္ on Monday, December 29, 2008 in
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘေလာ့ေရးေနတာဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကုိယ္က်ိဳးအတြက္ မဟုတ္ ပါဘူး။ ၀င္ေငြလည္း မရပါဘူး၊ အခ်ိန္ကုန္၊ မ်က္စိေညာင္းျပီး လက္ေတြ ဇတ္ေတြကိုက္ေအာင္ ေရးရ၊ စာေတြရွာရ န႔ဲ အလုပ္မ်ားေနသူ ျဖစ္ပါတယ္။ သို႔ေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ေလလည္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ အားေန စာေရးေနတဲ့ လူလို႔ အေျပာခံရတာလည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အားေနတဲ့ သူမဟုတ္ပါဘူး၊ အခုဆို ေက်ာင္းစာတဖက္၊ ျပန္လာတာႏွင့္ ေက်ာင္းစာေဘးခ်လို႔ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ ဘက္က ပါ၀င္ႏိုင္တာ ဘေလာ့လို႔ ထင္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ပါ၀င္ေနတာပါ။ ကိုယ္ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ သိေနၾကဖို႔က အေရးၾကီးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ေထြေထြထူးထူးေျပာမေနေတာ့ဘူးဗ်ာ။အဓိက
ကေတာ႔ကၽြန္ေတာ္ဘေလာ႔ေလးကိုဝင္လာၾကည္႔ၾကတယ္ဆိုတာကၽြန္ေတာ္သိရရင္ေက်နပ္ေနတ႔ဲေကာင္ပါ။ဒါေၾကာင္႔Cboxမွာလာသြားတ႔ဲ
အေၾကာင္းေလးလက္တို႔သြားရင္ကိုေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္႔ဘေလာ႔မွာမိတ္ဆက္ရင္းခင္မင္သြားခ႔ဲတဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြရွိသလိုအပ်က္
သေဘာမ်ိဳးန႔ဲခင္မင္မူကိုအခြင္႔ေကာင္းယူခ်င္သူေတြလည္းရွိခ႔ဲပါတယ္။ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ပါအၿပဳသေဘာန႔ဲပဲေနေနအပ်က္သေဘာန႔ဲပဲၿဖစ္ၿဖစ္ကၽြန္ေတာ္႔
ဘေလာ႔ကိုလာေရာက္လည္ပတ္ၿခင္းအတြက္အားလံုးကိုေက်းဇူးအႀကီးႀကီးတင္ပါတယ္ဗ်ာ............
ၿဖိဳးဇာနည္..ည..၉း၀၀ တိတိ

0

ကၽြန္ေတာ္ဇာနည္ဆယ္ငါးမိနစ္အရူးထၿခင္း

Posted by ၿဖိဳးဇာနည္ on Thursday, December 25, 2008 in
မၿဖစ္နိုင္တာကိုမလုပ္ပါန႔ဲလားကြာဆိုတာငါေၿပာေပးတာမင္းအတြက္လို႔မ်ားမင္းထင္ေနသလား....ဟာဟ...သူငယ္ခ်င္းရာ(ဟုတ္တယ္)
မင္းထင္တာမမွားပါဘူးမၿဖစ္နုိင္တာကိုမွလုပ္ခ်င္တာမင္းအက်င္႔လို႔မင္းငါ႔ကိုၿပန္ေၿပာလိမ္႔မယ္။That Rightငါလက္ခံပါတယ္။မၿဖစ္နိုင္တာ
ကိုမွလုပ္ခ်င္တ႔ဲမင္းအတြက္ငါ႔မွာအိုင္ဒီယာေလးတစ္ခုေတာ႔ေပးစရာရွိတယ္။ငါမေန႔ညကအိပ္မေပ်ာ္ဘူးအဲလိုအိပ္မေပ်ာ္တ႔ဲအခ်ိန္မွာဒီအၿကံ
ေလးကိုရလိုက္တာပဲ။ကမာၻၿကီးရ႕ဲအေပၚကေန(တိမ္ေတြၾကားကေန)ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းတြဲေလာင္းက်ေနလိမ္႔မယ္။အဲဒီႀကိဳးကိုဆြဲလိုက္ရင္
ကမာၻႀကီးကေန႔ကေနည--ညကေနေန႔ ခ်က္ခ်င္းပဲလိုသလိုအလင္းေရာင္ေၿပာင္းေပးသြားလိမ္႔မယ္။အလြယ္ေၿပာရရင္ႀကိဳးဆြဲမီးခလုတ္လိုေပါ႔။
ႀကိဳးရ႕ဲတည္ေနရာကေတာ႔ကမၻာႀကီးရ႕ဲအလယ္ဗဟိုတည္႔တည္႔မွာရွိတ႔ဲၿမိဳ႔မွာထားမယ္ေလ။လံုၿခံဳေရးေတြအၿပည္႔န႔ဲေပါ႔။အဲဒီႀကိဳးကိုအင္တာ
နက္ကေနတဆင္႔နည္းပညာအကူအညီန႔ဲလွမ္းဖြင္႔နိုင္ေအာင္ဖန္တီထားလိုက္မယ္။ၿပီးရင္ဘဏ္မွာနိုင္ငံတကာကေနေငြလွမ္းသြင္းေပးနိုင္တ႔ဲ
accountတစ္ခုဇြင္႔ထားမယ္။ကမၻာႀကီးကိုေန႔န႔ဲညန႔ဲေၿပာင္းခ်င္တ႔ဲလူေတြကဘဏ္စာရင္းထဲကိုေငြသြင္းၿပီးေတာ႔တစ္ႀကိမ္သာအသံုးၿပဳနိုင္တ႔ဲ
softwareကိုမင္းဆီကေနလွမ္းဝယ္ၾကလိမ္႔မယ္။ဒီsoftwareကိုမင္းသမၼတကိုေတာင္အလကားမေပးပစ္န႔ဲ။မင္းငါေၿပာတ႔ဲအတိုင္းသာလုပ္နိုင္ရင္
ေန႔ခ်င္းညခ်င္းကမၻာေက်ာ္ၿဖစ္သြားေစရမယ္။ကမာၻ႔အခ်မ္းသာဆံုးသူေဌးလည္းမၾကာခင္ၿဖစ္သြားလိမ္႔မယ္။လူတိုင္းလူတိုင္းမွာေန႔ကိုည-ညကိုေန႔
ၿမန္ၿမန္ေရာက္သြားေစခ်င္တ႔ဲစိတ္ေလးေတြကေတာ႔မၾကာခဏၿဖစ္ေပၚတတ္ၾကပါတယ္။ငါလည္းၿဖစ္ဖူးတာပဲ။ဒီေတာ႔မင္းလုပ္နိုင္ရင္ေငြေတြက
ေတာ႔ဝင္လာမစဲတသဲသဲေပါ႔ကြာ။
ငါလုပ္ခိုင္းခ်ုင္တာကလဲသဘာဝတရားကိုဆန္႔က်င္ခိုင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ဆန္႔က်င္လို႕လည္းမရပါဘူး။ငါတို႔ရ႔ဲကမာၻေပၚမွာဖံုးအုပ္ထားတ႔ဲေလထု
ေတြကိုအသံုးၿပဳၿပီးကမာၻေလထုကိုအလင္းန႔ဲအေမွာင္ကိုေၿပာင္းေပးနိုင္မ႔ဲဓါတ္ကူတစ္ခုခု(သို႔ု)၁၀၀၀ ခုခုအသံုးၿပဳၿပီးေတာ႔ေပါ႔။ဒီေလထုေတြကပဲ
ေနေရာင္ၿခည္ကေနက်လာတ႔ဲအလင္းေတြကိုဖံုးကြယ္ေပးထားလိမ္႔မယ္။ဒါဆိုေန႔ကေနညၿဖစ္သြားၿပီေပါ႔။ၿပီးေတာ႔အဲဒီ႔ေလထုကပဲအေမွာင္ေမာ္လီက်ဴ
ေတြကိုအလင္းၿဖစ္သြားေအာင္ၿပန္ေၿပာင္းေပးသြားေစနိုင္တာမ်ိဳးေပါ႔ၿပန္ဖန္တီးလိုက္နိုင္မယ္ဆိုရင္ညကေနေန႔ကိုၿပန္ေၿပာင္းနိုင္ၿပီေပါ႔။ငါေတာ႔
မလုပ္နိုင္ပါဘူးကြာမင္းပဲလုပ္လိုက္ေတာ႔။အကယ္၍မင္းလုပ္နိုင္ခ႔ဲတယ္ဆို္ရင္ေတာ႔စဥ္းစားသူေနရာမွာေတာ႔ငါ႔နာမည္(ၿဖိဳးဇာနည္ကိုေက်းဇူးၿပဳ၍
ေရးေပး ေစခ်င္ပါတယ္။ဒီငါ႔ရ႕ဲအေတြးအေခၚေတြကိုမင္းမလုပ္နိုင္ခ႔ဲဘူးဆိုရင္ေတာ႔ေနာင္လာေနာက္သားေတြလုပ္ေဆာင္နိုင္ေအာင္ၿပန္လည္ၿပီးမွ်ေဝခ႔ဲ
ေပးပါ။ငါသိေနတယ္ဒီတီထြင္မူဟာတစ္ေန႔ေန႔ကမာၻေပၚမွာၿဖစ္ကိုၿဖစ္လာေစရမယ္လို႔။။။။။။။ဒါေပမ႔ဲေပါ႔--ေနာက္ထပ္နွစ္ေပါင္းဘယ္ႏွစ္ရာၾကာမွ
ၿဖစ္လာမလား....၂၁ရာစုအတြင္းမွာပဲၿဖစ္လာမလားဆိုတာကိုေတာ႔ငါလည္းမေၿပာနိုင္ေသးဘူး။ေၿပာရင္းန႔ဲငါေမာလာၿပီကြာ...ကဲမင္းအနီးအနားမွာ
ရွိေနတ႔ဲသူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာ႔ကၽြန္ေတာ္ဇာနည္ရ႕ဲအေတြးအေခၚေလးကိုမေပ်ာက္ပ်က္သြားေအာင္ဆက္လက္မွ်ေဝေပးေစခ်င္ပါတယ္။။။။။
ၿဖစ္နိုင္ရင္ေပါ႔-----------------------------------အေတြးေတြန႔ဲရူးေနေသာ--ကၽြန္ေတာ္ၿဖိဳးဇာနည္

0

မေဝးခ်င္ဘူး...စိတ္ထဲ

Posted by ၿဖိဳးဇာနည္ on Tuesday, December 23, 2008 in
ေဝခင္
အေျခခံ ပညာေရး အထက္တန္း စာေမးပြဲတြင္ အနည္းဆံုး ဂုဏ္ထူး သံုး၊ ေလးခု မွန္းထားေသာ ေ၀ခင္သည္ တကယ့္ တကယ္က်ေတာ့ သာမန္ အဆင့္မွ်ျဖင့္ ေအာင္လာ၏။ ေဆးႏွင့္ စက္မႈ တစ္ခုခု သြားမည္ဟု အားခဲထားသမွ် သဲေရက်ျဖစ္ရေခ်ၿပီ။ ေ၀ခင့္ထက္ ကံဆိုးသူက ဟိုေကာင္ ေအာင္ျပည့္စံု။ အေဖ အလယ္တန္း ေက်ာင္းအုပ္၊ အေမ အထက္တန္းျပ ဆရာမ။ ပညာေရး မိသားစုက ေပါက္ဖြား ႀကီးျပင္းလာသူ ျဖစ္ပါလ်က္ ပညာေရး အေၾကာင္း မလွရွာ။ သူ႔ခမ်ာ (ခ) အဆင့္ပင္မခ်ိတ္။
ခ်စ္ေကာင္း
နဂိုကေတာ့ ခ်စ္ေကာင္းမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျမင့္ျမင့္ မားမားႀကီး မရွိခဲ့တာကိုေတာ့ ၀န္ခံရေပမည္။ ခ်စ္ေကာင္းမွာ အေဖလည္း မရွိ၊ အေမ မုဆိုးမက အရပ္ ၀မ္းဆြဲ။ ဦးေလး ဘုန္းႀကီး တစ္ပါး၏ အေထာက္အပ့ံျဖင့္ ခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕ငဲ့ငဲ့ ေက်ာင္းေနရသူ၊ အထက္တန္း ေနသည္ ဆိုေသာ္လည္း ခ်စ္ေကာင္း ဘ၀က တစ္ခါတစ္ခါ ေ၀ခင္ ေလွာင္တတ္သလို ထမင္းသိုးစား၊ ဟင္းသိုးစား ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းသား တစ္ပိုင္းတည္း။ စီးပြားေရး အေျခခံ အျမစ္ မသန္သူမို႔ ဇာတိၿမိဳ႕ ရြာေက်ာင္း ဆရာကေလး ျဖစ္႐ံုေလာက္ မွန္းခဲ့သည္။ ခုေတာ့ ေလးဘာသာ ဂုဏ္ထူး ခ်ိတ္ၿပီး ေဆးတကၠသိုလ္ ၀င္ခြင့္ရခဲ့ၿပီ။ မုဆိုးမသား ႏြမ္းပါးသူကို ကူညီ ေထာက္ပံ့လိုေသာ ေစတနာရွင္မ်ားလည္း ရြာမွာ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ လ်က္ရွိၿပီ။ အထူးသျဖင့္ ေ၀ခင့္ မိဘမ်ားက ဆိုလွ်င္ လံုး၀ တာ၀န္ ယူပါရေစ ဟူ၍ပင္ ဆရာေတာ္ထံ ခြင့္ပန္ေလွ်ာက္ထား ၾကေသးသည္။ ရြာ့စရိတ္ျဖင့္ ပညာသင္မည့္ ေဆးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေလာင္း ခ်စ္ေကာင္းကို ေ၀ခင္သည္ ေထ့လို႔၊ ေငါ့လို႔ မဆံုးႏိုင ္ျဖစ္ေန၏။ "တကယ္ပါ ေ၀ခင္ရာ၊ ငါ့အစား နင္ ေဆးတကၠသိုလ္ ၀င္ခြင့္ ရေစခ်င္တာ၊ နင္ဆိုရင္ အစစ အရာရာ ျပည့္စံုၿပီးသားမို႔ သိပ္အဆင္ ေျပတာေပါ့။ နင့္အေဖ၊ နင့္အေမမ်ားလည္း အားတက္လိုက္မယ့္ အမ်ဳိး။ ငါကေတာ့ နင္သိတဲ့ အတိုင္း အခက္ အခဲ ေပါင္းစံုနဲ႔ပါ ေ၀ခင္ရယ္၊ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ လုပ္သားတက္ၿပီး ဘြဲ႕ယူမယ္လို႔ မွန္းထားတဲ့ေကာင္ပါ"တကၠသိုလ္ သြားဖို႔ အ၀တ္အစား၊ အသံုးအေဆာင္မ်ား ခ်ဳပ္လုပ္ ျပင္ဆင္ေနေသာ ေ၀ခင္က သစ္လြင္ ၿပိဳးျပက္ေသာ ေရာင္စံု အ၀တ္ပံုႀကီးထဲမွ ကိုယ္တစ္၀က္ခန္႔ ျမဳပ္ရင္း ခ်စ္ေကာင္းကို ဧည့္ခံ စကားေျပာေလသည္။"ကံၾကမၼာေနရာေပးတဲ့ အတိုင္းေပါ့ေလ၊ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ သူကေတာ့ ဆရာ၀န္ျဖစ္ဖို႔ ေသခ်ာသြားၿပီ။ ေ၀ခင္ ၀မ္းသာပါတယ္၊ တကယ္ပါ။ ေ၀ခင္က ဆရာ၀န္သာျဖစ္ခ်င္တာ၊ မျဖစ္ႏိုင္မွန္း သိပါတယ္။ သူ႔ေလာက္မွ စာမေတာ္ဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ၀န္ျဖစ္ဖို႔ စိတ္ကူးေတာ့ ယဥ္မိတယ္ ခ်စ္ေကာင္းရယ္။ ကုိယ္က ေျခတစ္ဖက္ မသန္သူ မဟုတ္လား။ ဘ၀တူ လူနာေတြ ဒုကၡိတေတြကို ကုစားခ်င္...""အဲသလိုခ်ည္း မေျပာစမ္းနဲ႔ ေ၀ခင္"စကားျပတ္ေအာင္ ၾကား၀င္၍ ေငါက္ပစ္ လိုက္ရသည္။ ခ်စ္ေကာင္း ရင္ထဲမွာ နင့္ခနဲ ခံစားရေလသည္။ ဘာမွမျဖစ္သလို လြင္လြင္ျမျမကေလး ရယ္ပစ္္လိုက္ရင္း ေ၀ခင္က ထိုင္ရာမွ ထလိုက္သည္။ ေက်ာဘက္က ဗီ႐ိုကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး ခရီးေဆာင္ သားေရအိတ္ႀကီး တစ္လံုးကို ဆြဲထုတ္ ေနေလသည္။ ေ၀ခင္က အေတာ္ လွတာပဲဟု နားလည္ ခံစားရသည္။ မ်က္လံုး အၾကည့္ကို ႐ုတ္ျခည္း လႊဲဖယ္ မိေလသည္။ ဖေနာင့္ ႂကြထားေသာ ေ၀ခင့္ ေျခဖ၀ါးမို႔မို႔ေလးကို မ်က္လံုးတစ္ေစြ႕ ၾကည့္သည္။ ရင္ထဲမွာ ေ၀ဒနာ စိမ့္၀င္လာ၏။ ေက်ာ္ၾကားေသာ ေ၀ခင့္ အလွအပမ်ားက ခ်စ္ေကာင္း၏ ရင္ကို မလႈပ္ရွား ေစႏိုင္စြမ္းေသာ္လည္း ေျခတစ္ဖက္ ဆာေနသူကေလး အေနျဖင့္ မူ ၾကင္နာခ်င္လွသည္။ ခ်စ္ေကာင္း၏ ေက်းဇူးရွင္ မိခင္မွာလည္း ေ၀ခင္ကဲ့သို႔ပင္ ေျခတစ္ဖက္ မသန္သူတည္း။ ေ၀ခင္သည္ အျခားေသာ မိန္းကေလးမ်ားထက္ အေမ့ကို နားလည္ႏိုင္မည္ ထင္သည္။ စာနာ တတ္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္သည္။ ခ်စ္ေကာင္း၏ အေတြးပင့္ကူမွ်င္တို႔ ေ၀ခင့္ေျခဖ၀ါးမို႔မို႔မွာ ရက္ရွယ္ တြယ္ၿငိေနခ်ိန္တြင္ ေ၀ခင့္ စိတ္အလ်ဥ္က ခ်စ္ေကာင္းႏွင့္ အေ၀းဆံုး တစ္ေနရာမွာ လြင့္ပါးေနဟန္ရွိသည္။ သားေရအိတ္ထဲ ထည့္ရန္ အသင့္ ေရြးခ်ယ္စုပံုထားေသာ ၀တ္စံုသစ္ တို႔ကို လက္ညိႇဳးႏွင့္ ေထာက္ရင္း အျပန္အျပန္ အလွန္လွန္ စစ္ေဆးေနေလသည္။ "ဟိုေကာင္ ေအာင္ျပည့္စံု တစ္ေယာက္ေကာ ေ၀ခင့္ဆီ လာေသးလား။ ငါ့အိမ္ ေရာက္မလာဘူးဟ။ ဒီေကာင္ အားငယ္ ေနတယ္နဲ႔ တူတယ္။ ေတြ႕ေအာင္ လိုက္ရွာၿပီး အားေပးရဦးမယ္""အင္ဒိုနီးရွားေတြ ကေတာ့ အေရာင္စံုၿပီ။ မနက္က ျမင့္ျမင့္ေအး လာျပတဲ့ ဆင္စြယ္ေရာင္ေလး ယူလိုက္ဦးမွပါပဲ။ ပါတိတ္ ဆင္စြယ္ေရာင္က ၀မ္းဆက္၀တ္ရင္ သိပ္လွ၊ ဟာ... ေဆာရီး ခ်စ္ေကာင္းရယ္၊ သူ ခုန ဘာေျပာလိုက္တယ္"ခ်စ္ေကာင္း၏ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေလထုပါးလ်ားလွ စြာ၏။ အသက္ရွဴ၍မ၀ခ်င္။ ၂။ဆရာ၀န္ကေတာ္ လုပ္ခ်င္လွၿပီ ေမာင္ရဲ႕ဟု ေ၀ခင္က ႏြဲ႕သည္။ ေ၀ခင္ အထက္တန္းျပ ဆရာမ လုပ္ေနေသာ ေက်ာင္းမွာ လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္ ဆရာမေတြက "၀န္ကေတာ္" "မွဴးကေတာ္" ေတြခ်ည္းမို႔ သင္းတို႔ႏွင့္ တန္းတူ ပခံုးခ်င္းယွဥ္၍ ေလွ်ာက္ျပ စမ္းခ်င္လွၿပီ ဆိုေသာ တတြတ္တြတ္ ပူဆာသံေတြကို နားႏွင့္ မဆံ့ေအာင္ ၾကားေနရ၏။ အရြယ္ ႀကီးျပင္း လာေသာ္လည္း အသိ မရင့္က်က္ေသးပါ ကလားဟု ခ်စ္သူ အတြက္ အားမလို အားမရျဖစ္သည္။ ဂုဏ္သိကၡာအရ အထက္တန္းျပ ဆရာမႀကီး ေဒၚေ၀ေ၀ခင္သည္ ေဒါက္တာခ်စ္ေကာင္း ေရွ႕ေမွာက္မွာေတာ့ ၿမီးေကာင ္ေပါက္ႏွင့္ မျခား။ တကယ့္ကို ကပိုက႐ို အပ်ဳိျဖန္း ကေလးပါကလား။ အမွန္ေတာ့ ေ၀ခင္က ပို၍ ရင့္က်က္ သင့္သည္။ ေ၀ခင္ အထက္တန္းျပ ဆရာမ လုပ္သက္ ၃ ႏွစ္ပင္ျပည့္လုၿပီ။ ခ်စ္ေကာင္းမွာက ခုထိ ပို႔စတင္မက်ေသးေသာ လမ္းေလွ်ာက္ ဆရာ၀န္။ ေအာင္ျပည့္စံု တစ္ေယာက္ကမူ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ေရာက္ေနေလၿပီ။ ဆယ္တန္း ဆက္မေျဖေတာ့ဘဲ ဆိပ္ကမ္း သေဘၤာက်င္း တြင္ ေန႔စား၀င္လုပ္ရာက ႏိုင္ငံျခား သေဘၤာသား ျဖစ္သြားသည္။ ေအာင္ျပည့္စံုႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေနခဲ့သည္မွာ ၄ ႏွစ္ပင္ ေက်ာ္ခဲ့ေပၿပီ။ အခုဆိုလွ်င္ သည္ေကာင္ ဘယ္ေသာင္ ဘယ္ကမ္း ဆိုက္ေနၿပီမသိ။ ဘယ္တိုင္းျပည္မွာ ရွိေနမည္မသိ။ သူ႔မိဘမ်ားလည္း မရွိေတာ့ၿပီျဖစ္ရာ ပင္လယ္ခရီးမွာ လြတ္လြတ္ ကြၽတ္ကြၽတ္ စိတ္ရွိတိုင္း လႊင့္ေနၿပီထင္၏။ ေ၀ခင့္ မိဘမ်ားကေတာ့ သမီး အလုပ္ရွိရာ ရန္ကုန္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်ကာ အထိုင္က်လ်က္ရွိေပၿပီ။ ရြာက လုပ္ငုတ္လက္ရင္း လုပ္ငန္းအားလံုးကို ထုခြဲၿပီးသကာလ ေက်ာက္ကုန္းမွာ ျခံ၀ယ္သည္။ ဘတ္စ္ကား သံုးစီးကို ပိုင္ဆိုင္ေသာ ေ၀ခင့္ မိဘမ်ားသည္ ယခု ေခတ္စားေနသည့္ သေဘၤာသား ကားအသစ္ တစ္စီး ထပ္မံ၀ယ္ရန္ စံုစမ္းလ်က္ ရွိ၏။ "ေမာင့္ ပို႔စတင္က ဘယ္ေတာ့ က်မွာလဲ။ ေဖေဖက ေျပာတယ္ နည္းနည္းပါးပါး လိုက္ဖို႔၊ ျပဳဖို႔ လိုရင္လည္း ေျပာတဲ့။ ႏို႔မို႔ဆိုရင္ နယ္ေတြ ဘာေတြ ေရာက္သြားဦးမယ္တဲ့။ ရန္ကုန္မွာ ျပန္ရမွ တစ္ဖက္က ေဆးခန္း ဖြင့္လို႔ အဆင္ေျပမွာ။ ေဖေဖက ေဆးခန္းဖြင့္ဖို႔ ေနရာေတြ ဘာေတြေတာင္ ၾကည့္ေနၿပီ သိလား၊ ၿပီးေတာ့ ေ၀ခင္ကလည္း ဆရာ၀န္ ကေတာ္ လုပ္ခ်င္လွၿပီ ေမာင္ ရဲ႕"ခ်စ္ေကာင္းက အျပံဳးေလ်ာ့ေလ်ာ့ႏွင့္ ေ၀ခင့္ကို ေငးၾကည့္ ေနမိေလသည္။ ေ၀ခင္၏ ပါးလ်ား တြဲအိေသာ ဘေလာက္စ္ အက်ႌ ရွားႏုေရာင္မွာ စံကား၀ါရည္ လဲ့ေနေသာ ေ၀ခင့္ အသား၀င္း၀င္းႏွင့္ အင္မတန္ လိုက္ဖက္ညီေနသည္။ သို႔ေသာ္ လည္ပင္း အဟိုက္ က်ယ္လြန္းတာေတာ့ ၾကည့္မေကာင္းလွဘူး ထင္သည္။ ခ်စ္သူ၏ သိသာ ထင္ရွားလြန္းေသာ အျပင္အဆင္ အျခယ္အသေတြကို ျမင္ရတိုင္း ၾကင္နာစဖြယ္ အားနည္းခ်က္ကို အထူး သတိရကာ က႐ုဏာပိုမိေလသည္။ အျမတ္ႏိုးဆံုး မိခင္ႏွင့္ အခ်စ္ဆံုး ေ၀ခင္၏ ပံုရိပ္မ်ားသည္ ခ်စ္ေကာင္း၏ ျမင္ကြင္းတြင္ တစ္ထပ္တည္း ျဖစ္ေန၏။ ေ၀ခင့္ ကိုျမင္လွ်င္ အေမ့ကို လြမ္းသည္။ အေမ့ကို ေတြ႕ျပန္ေတာ့ ခ်စ္သူ ေ၀ခင္ကို သတိရျပန္ေလသည္။ "အလုပ္အကိုင္ အထိုင္က်ေတာ့မွပဲ ေ၀ခင့္ကို ထိုက္ထုိက္ တန္တန္ လက္ထပ္ ယူႏိုင္မွာမို႔ပါ အခ်စ္ရယ္၊ ပို႔စတင္မက်ခင္ အတြင္း..." ေ၀ခင္က ခိုးခိုးခစ္ခစ္ သံစံု ရယ္ေလသည္။ ပို႔စတင္မက်ခင္ အတြင္း ရြာက သမ၀ါယမ ေဆးခန္းမွာ ျပန္လုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးထားေၾကာင္း ဆက္ေျပာခြင့္မရလိုက္။ "မဂၤလာစရိတ္အတြက္ ေမာင္ ဘာမွမပူနဲ႔လို႔ ေျပာထားၿပီးၿပီပဲ ေမာင္ရယ္။ ေဖေဖတို႔ ေအာက္ေျခသိမ္း တာ၀န္ယူပါတယ္ ဆိုထားမွ အေရး မဟုတ္တာကို အေရး မလုပ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔၊ ခုေတာင္ ေယာကၡမႀကီးေတြက ေရႊသမက္ကို အိမ္ေပၚ တက္ေစခ်င္ လွၿပီရွင့္၊ သိရဲ႕လား"မူေနာ့ေနာ့ ေ၀ခင့္ စကားသံေတြ နားမွ လွ်ံက်မတတ္ၾကား ေနရသည္။ ျမႇဴေခ်ာ့သေယာင္ အျပံဳးလဲ့လဲ့က ခ်စ္ေကာင္း တစ္ကိုယ္လံုးကို ရစ္ပတ္ တုတ္ေႏွာင္စ ျပဳေလသည္။ အိမ္မွာ လူႀကီးေတြ မရွိၾက။ ရိပ္သာမွာ ၀ါဆိုဦး အဓိ႒ာန္ ၀င္ၾကမည္မို႔ ေ၀ခင္ တစ္ေယာက္တည္း မေန၀ံ့ဟု ဆိုကာ ခ်စ္ေကာင္းကို ဖုန္းဆက္ ေခၚထားျခင္း ျဖစ္သည္။ မိုးတစိမ့္စိမ့္ ရြာေနေသာ ညတစ္ညမွာ လွပေသာ ခ်စ္္သူ ထံပါး၀ယ္ ခ်စ္ေကာင္းသည္ သက္ေတာ္ေစာင့္ ေက်ာက္႐ုပ္ႀကီး ျဖစ္ေနေလ၏။ မိုးသက္ေလကေလး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေ၀ွ႕လာေသာအခါ ေ၀ခင္က အိမ္တံခါးမ်ားကို လိုက္ၿပီး ပိတ္ေနေလသည္။ "ခ်မ္းစိမ့္လာတာပဲေနာ္ ေမာင္၊ ေ၀ခင့္ ေျခေထာက္ေတာင္ ထုံသလို၊ က်ဥ္သလို ျဖစ္လာတယ္""ဟင္... ဟုတ္လား"ခ်စ္ေကာင္းသည္ ထိတ္ထိတ္ ပ်ာပ်ာႏွင့္ ေ၀ခင့္ေျခဖမိုး ကို လွမ္းဆုပ္မိမည္ ျပဳေသး၏။ "သိပ္အေရးမႀကီးပါဘူး ေမာင္ရဲ႕။ ဒီလိုပဲ၊ မိုးေအးရင္ ေ၀ခင့္ ေျခေထာက္က ေသြးသိပ္မေလွ်ာက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ရပ္စ္ ဘယ္ရီေလး ဘာေလး ေသာက္ေပးရတယ္""ဟုတ္လား ဒါျဖင့္ ေသာက္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ရွိရဲ႕လား ရပ္စ္ဘယ္ရီ။"အသင့္ ေဆာင္ထားရတယ္ ေမာင္။ ေမာင္ေကာ တစ္ခုခု ေသာက္ပါလားဟင္ အခ်မ္းေျပ၊ စေကာ့ခ်္၀ီစကီ ေသာက္မလား၊ ေ၀ခင္ စပ္ေပးမယ္ေလ၊ ဘာနဲ႔ စပ္ခ်င္သလဲ"နားလည္လွခ်ည့္ဟု ေ၀ခင့္ကို တအံ့တၾသၾကည့္မိသည္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေ၀ခင့္ထံမွာ စေကာ့ခ်္၀ီစကီေတြ ဘာေတြ အဆင္သင့္ ရွိေနတာပါလဲ။"ေမာင့္မွာ အစာအိမ္ ေရာဂါရွိတယ္ေလ၊ ေ၀ခင္ ေမ့သြားၿပီလား၊ အရက္နဲ႔ တည့္ဘူးေလကြယ္"သို႔ျဖင့္ ေ၀ခင္ တစ္ေယာက္တည္း ရပ္စ္ဘယ္ရီ ေသာက္ျဖစ္ေလသည္။ ေျခေထာက္ကို အေၾကာင္းျပခဲ့ေသာ္လည္း ေ၀ခင္သည္ ေျခေထာက္ ေသြးေလွ်ာက္ ေစ႐ံုသာမက ႏွလံုးေသြးမ်ား ပြက္ပြက္ဆူလာေအာင္ အထိ ေသာက္ေလ၏။၀ိုင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ကို တစိမ့္စိမ့္ ေသာက္ရင္း ေ၀ခင္က စကားေတြ တတြတ္တြတ္ ပိုေျပာလာသည္။ ေျခတစ္ဖက္ မသန္ေသာ အားနည္းခ်က္ကို ထပ္ခါ ထပ္ခါ ထုတ္ေဖာ္ရင္း ငိုမလို၊ ရယ္မလိုျဖစ္သည္။ မူးယစ္ေထြျပားေနေသာ အားငယ္ရွာသူ ကေလးသည္ ငိုရင္းေျပာရင္းႏွင့္ ခ်စ္ေကာင္း ရင္ခြင္ထဲသို႔ ၿပိဳဆင္းစျပဳေလ၏။ခ်စ္ေကာင္းသည္ ေရစီးသန္ေသာ သဲေခ်ာင္းထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ ရသလို ခံစားေနရသည္။ ေျခကုပ္မျမဲခ်င္။ရင္ခြင္ထဲက ခ်စ္သူ မ်က္ႏွာကို ငံု႔မိုးၾကည့္ရင္း အနီးကပ္ ျမင္ကြင္းသည္ ေ၀၀ါးလာ၏။ ေ၀ခင့္ မ်က္ႏွာ ေနရာမွာ ႏွမ၀မ္းကြဲ ခင္သီ မ်က္ႏွာကို ေရးေရးျမင္ရသည္။အိမ္ေထာင္မက်မီ စည္းေက်ာ္ခဲ့သျဖင့္ တစ္ေဆြလံုး တစ္မ်ဳိးလံုး မ်က္ႏွာငယ္ခဲ့ရဖူးေသာ ခင္သီဘ၀အေၾကာင္းေတြ။ခင္သီ့ခ်စ္သူ ပိုးထိ ကြယ္လြန္ခ်ိန္၌ ခင္သီ့ ၀မ္းၾကာတိုက္မွ သေႏၶသားသည္ သံုးလ မျပည့္တစ္ျပည့္။ခ်စ္ေကာင္းသည္ ေရနစ္အံ့ဆဲဆဲမွ ဘြားခနဲေပၚလာသူလို အသက္ျပင္းစြာ ရွဴေနမိသည္။လူ႔ကုသိုလ္ကံ ဆိုသည္မွာ မေရရာ။ႏွမငယ္ ခင္သီ၏ အျဖစ္ဆိုးမ်ဳိး ခ်စ္ေသာ ေ၀ခင္ မၾကံဳေတြ႕ ေစခ်င္။၃။ေ၀ခင့္ထက္ ရြာကို ပိုၿပီး သံေယာဇဥ္ ႀကီးေနတာကို၊ သြားပါဟု ေ၀ခင္က စိတ္ေကာက္ေလသည္။ဆယ္ျပည္ေထာင္ေခ်ာ့ေတာင္ မျပံဳးေလသည့္ ခ်စ္သူထံပါးမွာ အေျပအလည္ ေဆြးေႏြးခ်ိန္ မရခဲ့။ခုေတာ့ ေဒါက္တာ ခ်စ္ေကာင္းသည္ ဇာတိေက်းရြာ သမ၀ါယမ ေဆးခန္းတြင္ ႏွစ္တစ္ပတ္လည္ ခဲ့ေပၿပီ။ စိတ္ေကာက္ တတ္ေသာ ခ်စ္သူထံမွ စာမလာ၊ သတင္းမၾကားရေသာ္လည္း ခ်စ္ေကာင္း မေၾကာင့္ၾကမိ။ စိတ္ကူးယဥ္ အေငြ႕အသက္ ကင္းစင္ၿပီျဖစ္ေသာ အရြယ္ပိုင္းေတြ ေရာက္ၾကၿပီပဲဟု ခ်စ္ေကာင္း ယူဆသည္။ ေလာက ၀န္းက်င္မွာ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း အေလွ်ာ့အတင္း ကိစၥမ်ားသာမက အျခားအျခားေသာ အေရးတႀကီး ကိစၥမ်ားစြာ ရွိေသးသည္ကို မိမိေတြ႕ၾကံဳနားလည္ မိၿပီ။ မိမိနည္းတူပင္ ေ၀ခင္လည္း ေလာက အေတြ႕အၾကံဳေတြ ျဖင့္ ထံုမႊမ္းကာ ရင့္က်က္လိမၼာရွိရွာေရာ့မည္။ ရြာကိုေရာက္မွ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ရန္ကုန္တက္ဖို႔ အခြင့္ ၾကံဳေသာေန႔တြင္ ခ်စ္ေကာင္းရင္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပည့္သိပ္လ်က္ရွိသည္။ ေ၀ခင္ႏွင့္ ေတြ႕ရမည္။ ေ၀ခင့္ကို ေခ်ာ့ရမည္။ ၿပီးေတာ့ ေ၀ခင့္ကို စည္း႐ံုးရမည္။ခ်စ္ေကာင္းတို႔ရြာမွာ ၿမိဳ႕ႏွင့္ ၁၀ မိုင္ေက်ာ္ကြာေသာ ႐ိုးမ ေတာင္ေျခတြင္ရွိကာ အစစအရာရာ လူေနမႈအဆင့္ နိမ့္ပါး လွသည္။ တြဲဖက္ အထကမွာလည္း ဆရာ မလံုေလာက္၍ အခက္အခဲ ၾကံဳေနရသည္မွာ ၾကာၿပီ။ သည့္အတြက္ ေ၀ခင့္ကို အားထားသည္။ ေ၀ခင္ႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီး ဇနီးေမာင္ႏွံ စိတ္တူ၊ ကိုယ္တူ ဇာတိေျမအက်ဳိး သယ္ပိုးၾကမည္။ ခ်စ္ေကာင္း၏ စိတ္ကူးထဲမွာ က်က္သေရ ရွိလွေသာအနာဂတ္ကို လင္းလင္း ျပက္ျပက္ျမင္ရေလ၏။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ေတာ့ ရန္ကုန္ကို ေျခခ်မိသည္ႏွင့္ ေ၀ခင့္ မ်က္ႏွာကို အရင္ဆံုး ျမင္ရခ်င္သည္။ ေရႊဘံုသာလမ္းရွိ ေဖာက္သည္ ေဆးဆိုင္တြင္ ေက်းရြာ ေဆးအတြက္ လိုအပ္ေသာ ေဆး၀ါးမ်ား ၀ယ္ေနဆဲမွာပင္ စိတ္က ေ၀ခင့္ဆီ ေရာက္ႏွင့္သည္။ တာ၀န္ဖိစီးျခင္းျဖင့္ မြန္းက်ပ္ေနေသာ ခ်စ္ေကာင္းအဖို႔ ေဆးဆိုင္မွ အထြက္တြင္ ဒီတစ္ခါေလာက္ စိတ္လက္ ၾကည္လင္ ေပါ့ပါးစြာ ခံစားရတာမ်ဳိး မရွိခဲ့ဖူးဘူး ထင္ရေလသည္။ ေ၀ခင္ႏွင့္ေတြ႕ရေတာ့မည္။ ေညာင္မုတ္ဆိတ္ပင္ရိပ္မွာ ရပ္ရင္း တကၠစီေစာင့္ရေသာ ကာလမ်ား ရွည္လ်ားလွခ်ည့္ဟု စကၠန္႔ႏွင့္ အမွ် ခံစားေနရသည္။ ယာဥ္ေၾကာအတိုင္း စီးေမ်ာလာေသာ ဒတ္ဆန္း အနီတစ္စီးကိုျမင္ေသာ္ အေ၀းကပင္ လက္ျပတားမိသည္။ နီးလာ၍ အေသအခ်ာၾကည့္မွ ယာယီ နံပါတ္ျပားတပ္ အမိုးပင္ မတင္ရ ေသးပါကလား။ ခ်စ္ေကာင္း ရင္ထဲမွာ တစ္၀က္ေက်ာ္မွ် အားေလ်ာ့သြားေလသည္။ "ေဟ့ေကာင္ႀကီး ခ်စ္ေကာင္း ဘယ္တုန္းက ရန္ကုန္ ေရာက္ေနလဲ၊ ဘယ္လဲ ခု""အာ... ၾကည့္စမ္း ေခြးေကာင္ ေအာင္ျပည့္စံု"ႏႈတ္ခမ္းေမြး ရိွန္းရိွန္း၊ ပါးၿမိဳင္းေမြး စိမ္းစိမ္းႏွင့္ အသြင္ အျပင္၊ အဆင္အယင္ေတြ ထူးျခား ေျပာင္းလဲေနေသာ ေအာင္ျပည့္စံု၏ ငယ္႐ုပ္ကုိ မနည္း ဖမ္းယူရသည္။ "လာ... တက္ေလကြာ။ အေတာ္ပဲ မင္းနဲ႔ေတြ႕တာ၊ ငါ့ ၀က္ဒင္ရီဆက္ပ္ရွင္ သန္ဘက္ခါ ရွိတယ္၊ ကရ၀ိက္မွာ၊ မင္း လာရမယ္။ ငါ့ကြာ မင္း နယ္ေရာက္ေနတယ္လို႔ ေ၀ခင္က ေျပာလို႔ ဖိတ္စာေတာင္ မပို႔ျဖစ္ဘူး"တံခါး အသင့္ ဖြင့္ေပးထားေသာ ကားတြင္းသို႔ ႐ုတ္ျခည္း မ၀င္ျဖစ္။ အရာရာကို ခ်ိန္ဆၿပီးမွ လုပ္ခ်င္ေသာ ခ်စ္ေကာင္း၏ ၀သီအတိုင္း အခုလည္း ေ၀ခင့္အတြက္ ငဲ့ကြက္ စဥ္းစားေနမိသည္။ သည္ေကာင္ ေ၀ခင္နဲ႔ေတာ့ ေတြ႕တတ္သားပဲ။ ခု ေ၀ခင့္ဆီ သြားမယ္ ဆိုတာ သည္ေကာင့္ကို အသိေပးလို႔ သင့္ေလ်ာ္ပါ့မလားဟု ေ၀ခြဲမရ။ မိမိႏွင့္ ေ၀ခင္တို႔ ဆက္ဆံေရးကို လက္မထပ္မီ ဘယ္သူ႔မွ အသိမေပးလိုတာေတာ့ အမွန္ပင္။ ကံၾကမၼာ ဆိုသည္မွာ တြက္ဆ၍ရႏိုင္ေကာင္းသည္မဟုတ္။ မေတြးေကာင္း၊ ေတြးေကာင္း ႏွမငယ္ ခင္သီလိုအျဖစ္ဆိုးမ်ဳိး ၾကံဳရမည္ဆိုလ်င္ မိမိအတြက္ ခ်စ္သူ မနစ္နာေစခ်င္။ သို႔ေသာ္ တစ္ဖက္က ေတြးျပန္ေတာ့ ကားၾကံဳဆိုသည္မွာ ရခဲပါဘိျခင္း။ ခဲခဲယဥ္းယဥ္း တစ္စီး တစ္ေလကို စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ေစာင့္ဦးေတာ့ ၾကာမည္။ ခ်စ္သူကို ျမင္လို၊ ၾကားလိုလွၿပီျဖစ္ေသာ ခ်စ္ေကာင္းအဖို႔ အခ်ိန္တိုင္းသည္ စကၠန္႔ႏွင့္ အမွ် အဖိုးတန္လ်က္ရွိ၏။ ရွဥ့္လည္းေလွ်ာက္သာ ပ်ားလည္း စြဲသာေသာ နည္းဗ်ဴဟာကို တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ သံုးစြဲမည္ျပင္သည္။ "မင္း ေ၀ခင္နဲ႔ေတြ႕ေသးတာကိုး။ ေအးကြာ၊ ေရာက္တုန္း ေရာက္ခိုက္ ေ၀ခင့္ဆီ ၀င္ဦးမွပဲ၊ အားေတာ့ နာတယ္ သူငယ္ခ်င္းရာ သတို႔သားေလာင္းႀကီး ကိစၥ၀ိစၥေတြ ႐ႈပ္ေနတုန္းကို လမ္းၾကံဳရင္ ေက်ာက္ကုန္းဘက္ လွည့္ပို႔ခ့ဲစမ္းပါဦး"ပခံုးတစ္ဖက္တြန္႔ကာ ရႊီခနဲ ေလခြၽန္ရင္း ျပံဳးၿဖီးၿဖီး လုပ္ျပေနေသာ ေအာင္ျပည့္စံုကိုၾကည့္ၿပီး ခ်စ္ေကာင္း စိတ္မလံု။ သည္ေကာင္ ရိပ္မိေနၿပီလား။ "ကဲ... တက္ပါ ခ်စ္ေကာင္းရာ၊ လမ္းၾကံဳသမွ သိပ္ၾကံဳေပါ့။ အခု ငါလည္း ေ၀ခင့္ဆီ သြားမွာ၊ ေဟာဒါ သြားပို႔ဖို႔"ဘာလဲဟင္ဟု သိခ်င္ေဇာျဖင့္ ေအာင္ျပည့္စံု နံေဘးက ကူရွင္ေပၚတြင္ ခ်ထားေသာ စကၠဴဘူးကို လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ေအာင္ျပည့္စံုက စကၠဴဘူးကို ဖြင့္ေလသည္။ "ဖိနပ္ကြာ၊ ေဟာဒီ ခဲပြင့္ အနီေပၚ ထိုးထားတဲ့ ေရႊၾကည္မွ်င္ေလးေတြ ေတြ႕လား။ အဲဒါေလးေတြ ျပဳတ္ထြက္ကုန္လို႔ ဒီမွာ အသစ္ျပန္လာထိုးတာ၊ မနီလာခ်ဳပ္ အင္မတန္ ခိုင္တဲ့ ဖိနပ္ကြာ၊ ငါယူလာတုန္းက အေကာင္း၊ ေ၀ခင့္ လက္ထဲ ေရာက္မွ ရက္ပိုင္းအတြင္း ဘယ္လိုက ဘယ္လို ထိမိခိုက္မိတယ္ မဆိုႏိုင္ဘူး"ေၾသာ္... ေ၀ခင့္ႏွယ္ ရွာရွာေဖြေဖြ ေယာက်္ားေလး သူငယ္ခ်င္းကိုမွ ဖိနပ္ ျပင္ခိုင္းရက္ပေလဟု ကိုယ့္ ေရႊမင္းသမီးကို ကိုယ္ေအာခ် ခ်င္သည္။ ေ၀ခင့္ ဖိနပ္ဆို၍ စိတ္၀င္ တစား ေကာက္ကိုင္ၾကည့္မိသည္။ "ဟ... ခံုက တစ္ဖက္ နိမ့္ျမင့္ပါလား၊ ဒါ... အရန္လိုက္ ဟုတ္ရဲ႕လား""ဟုတ္တယ္ေလကြာ၊ မင္းကလည္း ေ၀ခင့္ အတြက္ပါဆို မွ၊ ဒါ စပါယ္ရွယ္ ေအာ္ဒါမိတ္ဒ္ ေမာင္"ေၾသာ္...ေၾသာ္ ဟု ႐ုတ္ျခည္း နားလည္လုိက္ကာ အနီ အျဖဴႏွင့္ ေရႊခ်ည္ႏြယ္ခက္မ်ား လိမ္ယွက္ေဖာင္းႂကြေနေသာ ဖိနပ္သိုင္းႀကိဳးမ်ားကို မထိရက္ ထိရက္ ကိုင္ၾကည့္ရသည္။ "ဒီဖိနပ္နဲ႔ဆို ေ၀ခင္ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ အဆင္ေျပတယ္ေလ။ ေျခတစ္ဖက္ နိမ့္နင္းနိမ့္နင္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ တို႔အခ်င္းခ်င္း အတြက္က အေၾကာင္း မဟုတ္ေပမယ့္ ေျခတစ္ဖက္ ဆာေနတဲ့ အျဖစ္က မဂၤလာပြဲ ထြက္မယ့္ သတို႔သမီး အေနနဲ႔ေတာ့ ေအာက္တာေပါ့ကြာ၊ ဒါေၾကာင့္..."ေၾသာ္ ဟူေသာ အသံတိမ္တိမ္ကို ခြန္အားမဲ့စြာ အာေမဍိတ္ ျပဳမိိေလ၏။ အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာ ထိခိုက္ လြင့္စင္သြားေသာ စိတ္၀ိညာဥ္ကို တစ္စစီ ေကာက္ယူ စုစည္းမိဖို႔ တစ္မုဟုတ္ခ်င္း ႀကိဳးစားရ၏။ ေအာင္ျပည့္စံုေရွ႕မွာ ဣေႁႏၵမပ်က္ခ်င္။ "ကဲ... ဒါဆို မင္းသြားေတာ့ သူငယ္ခ်င္း၊ မင္းကိစၥက လမ္းမွာ ၾကန္႔ၾကာလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ အစကေတာ့ ေ၀ခင့္ အိမ္သြားရင္း လမ္းမွာ ၀င္စရာ တစ္ေနရာ၊ ႏွစ္ေနရာကို မင့္ပါ ေခ်ာဆြဲသြားမလုိ႔၊ အဲဒီ ၀င္စရာ ကေလးေတြနဲ႔ ငါက ၾကာဦးမွာ"တုန္ခ်င္ေသာ အသံကို အႏိုင္ႏိုင္ထိန္း၍ ေျပာရသည္။ ကိုယ္တစ္ပိုင္း ငံု႔ထားသည္ကို ျပန္မတ္လိုက္ၿပီး တံခါးကို ခပ္သာသာ ျပန္ပိတ္ေပးလိုက္သည္။ မင့္ ရီဆက္ပ္ရွင္ကို လာခဲ့ပါ့မယ္ကြာဟု အမွတ္မထင္ ကတိေပးမိၿပီးမွ ကတိေတာ့ ပ်က္မွာပဲဟု ေနာင္တရျပန္ေလသည္။ အမွားမ်ားေသာ ပုထုဇဥ္ပီပီ ေနာင္တ၀န္ကို တနင့္ တပိုး ထမ္းပိုးရေတာ့မည္ထင္၏။ "၈ နာရီက ၁၁ နာရီအတြင္းေနာ္ ေဟ့ေကာင္၊ ေရႊ၀ါခန္းမမွာ၊ မင္း လာျဖစ္ေအာင္ လာပါကြာ"ေအာင္ပြဲခံသူ၏ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားသည္ ဒတ္ဆန္းကား ေပၚမွ လြင့္က်က်န္ရစ္ေလ၏။ အေရးနိမ့္သူ၏ အပါးမွာ အမဂၤလာ အတိတ္တို႔ နိမိတ္ျပတတ္ေလသလား။ ေညာင္မုတ္ဆိတ္ပင္ ေအာက္မွာ ထီးတည္း ရပ္ေနခိုက္ ေခါင္းေပၚမွာ က်ီးတစ္အုပ္ ၿပိဳဆင္းေလသည္။ ေခ်ာက္ခ်ားစြာ ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ ဘယ္ကဘယ္လို ေရာက္လာသည္ မသိေသာ ဇီးကြက္ငယ္ကေလး တစ္ေကာင္ကို က်ီးတို႔ ၀ိုင္း၀န္း ထိုးဆိတ္ ရန္မူေနၾကျခင္းပါကလား။ ခ်စ္ေကာင္းက ေညာင္မုတ္ဆိတ္ပင္ ေအာက္မွ ေရွာင္ထြက္ လိုက္ရင္း ကိုယ့္အျဖစ္ကလည္း သင္းကြဲဇီးကြက္ငယ္ ကေလးလိုပါပဲဟု အားေလ်ာ့ အားငယ္ ေတြးမိသည္။ က်ီးတို႔ အလယ္မွာ မ်က္စိသူငယ္ လမ္းမွား ေရာက္ခဲ့မိၿပီပင္။သို႔ေသာ္ ေလာကမွာ က်ီးတို႔ခ်ည္း လႊမ္းမိုးသည္မဟုတ္ ဟု အားတင္းဆဲ။ ခ်စ္ေကာင္း၏ ဦးေခါင္း အေမာ့တြင္ ျမင္ကြင္းသည္ ဆူညံ မာန္ထေနေသာ က်ီးမည္းတို႔ အရိပ္ျဖင့္ ပိန္းပိတ္လ်က္ရွိေလ၏။

0

ေမြးေန့နဲ့ အေတြ႔အၾကံဳ

Posted by ၿဖိဳးဇာနည္ on Monday, December 22, 2008 in
"ေဒါက္တာ"ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က အထင္တႀကီး ေလးစားခဲ့ရေသာ လူတန္းစားတစ္မ်ဳိး။ သို႔ေသာ္ ယခုအခါတြင္ေတာ့ "ေဒါက္တာ"ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ေပၚထြန္းလာပါသည္။ ေဆးေလာကမွ "ေဒါက္တာ"လား၊ အျခားေလာကမွ "ေဒါက္ တာ"လားဟူ၍ပင္ မခြဲျခားႏိုင္ေတာ့ေပ။ ဟိုလူ႔ နာမည္ေရွ႕လည္း "ေဒါက္တာ"၊ ဒီလူ႔နာမည္ ေရွ႕လည္း "ေဒါက္တာ"၊ ႏို႔နံ႔ပင္ မစင္ေသးေသာ ငယ္ရြယ္သူတို႔ေရွ႕တြင္လည္း "ေဒါက္တာ"။ ယခု ကဲ့သို႔ ေပါမ်ားလွေသာ "ေဒါက္တာ"ေခတ္တြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္လည္း "ေဒါက္တာ" တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။ငယ္စဥ္က ႀကိဳးစား ခဲ့ရသေလာက္ ယခုေတာ့လည္း ဘာမွ မဟုတ္သလိုပါပဲလား။ လူ႔ သဘာ၀အရ ရွားပါးေသာ အရာမ်ားကို အျမတ္တႏိုး တန္ဖိုးထား တတ္ေသာ္လည္း ေပါမ်ားလွသည့္အရာတို႔ကိုကား တန္ဖိုးမထားတတ္ၾက ေပ။ အလြယ္တကူ ရႏိုင္၍ တန္ဖိုးမထားၾကျခင္းမွာ အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ လည္း "ေဒါက္တာ"ျဖစ္လာေသာအခါ စိတ္ဓာတ္ အနည္းငယ္က်စ ျပဳလာပါသည္။ အျခား အျခားေသာ "ေဒါက္တာ"မ်ား၏ ေကာင္းသတင္းထက္ မေကာင္းသတင္းမ်ားက လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ အသိုက္အ၀န္းတြင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔လို႔ေနပါသည္။ "ဘယ္သူတရားပ်က္ပ်က္ ကုိယ္မပ်က္ဖို႔ပဲ လိုပါသည္"ဟု ေမေမက အားေပးပါသည္။ တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေအာင္ေတာ့ အမွတ္ ေကာင္း၍ ေဆးတကၠသိုလ္ တက္ရပါၿပီ။ ယခင္ႏွစ္မ်ားက ဗိုလ္တေထာင္ ၅ သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ တြင္း ၆ ၿမိဳ႕နယ္တြင္ပါ၍ ေဆးတကၠသိုလ္ ၁ တြင္ တက္ခြင့္ရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ ဆယ္တန္းေအာင္သည့္အခါတြင္မေတာ့ ဗိုလ္တေထာင္ၿမိဳ႕နယ္သည္ အေရွ႕ပိုင္းခ႐ိုင္တြင္ပါ သည္ဟုဆိုကာ ေဆးတကၠသိုလ္ ၂ တြင္သာ တက္ရပါသည္။ အေမက ဘယ္ေက်ာင္းတက္ တက္ အတူတူပါပဲဆိုၿပီး အားေပးပါသည္။ ေဆးေက်ာင္းတက္ခဲ့စဥ္ သက္တမ္းတစ္ ေလွ်ာက္ အေမ မၾကာခဏ ေျပာဖူးေသာ စကား တစ္ခြန္းမွာ ေရမ်ားတဲ့ေနရာမွာ ရြာတဲ့မိုးက အလကားပဲ ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ ရန္ကုန္ကဲ့သို႔ေသာ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတြင္ ဆရာ၀န္မ်ား ေပါမ်ား လွေသာ္လည္း ေတာရြာမ်ားတြင္ကား ရွားပါး လွေပသည္။ ကြၽန္ေတာ္အသက္ ၂၁ ျပည့္ေမြးေန႔ အထိမ္း အမွတ္ကို ကြၽန္ေတာ္ကဲ့သို႔ က်င္းပဖူးသူ တစ္ ေယာက္မွမရွိေသးဟု ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေျပာရဲပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ က်င္းပျဖစ္ခဲ့ရသည္မွာလည္း စိတ္ကူး ေကာင္းေသာ ေမေမ့အစီအစဥ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ သႀကၤန္ကာလတြင္ ေဒးစြန္ပါ ေတာင္ေျခရွိ တစ္ခုတည္းေသာ ေတာရေက်ာင္း ေလး၌ ဇီဝိတဒါန ေဆးအလွဴ ဒါနျပဳရျခင္းပင္။ သူမတူ ထူးျခားလွေသာ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္ ေလးပင္။ ဥပုသ္ေစာင့္ရင္း လူနာမ်ားကို ေန႔စဥ္ ကုသေပးပါသည္။ ညေနပိုင္းတြင္လည္း တရား စခန္းဖြင့္ထားေသာေက်ာင္း၌ နာမက်န္းသည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ေဆးကုသေပးပါသည္။ဤေနရာတြင္ ယခုကဲ့သို႔ ဇီ၀ိတဒါန ေဆးေပးခန္း အေသးစားေလး ဖြင့္ေပးႏိုင္သည္မွာ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္အၿပီး Posting မက်ခင္ ၾကားကာလတြင္ ဇီ၀ိတဒါနသံဃာ့ေဆး႐ံုႏွင့္ မြတ္စလင္ကုသိုလ္ေဆး႐ံုတို႔တြင္ လုပ္အားေပး ဆရာ၀န္အျဖစ္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေပးသည့္ အက်ဳိးေက်းဇူးမ်ားပင္။ သို႔ရာတြင္ ေမေမ့ အားေပးမႈမ်ားကလည္း ပါ၀င္ေနသည္ပဲေလ။"ဆရာေလး မေန႔က ဘာေဆးထိုးေပး လိုက္တာလဲ"ဟု အေမႀကီးတစ္ေယာက္က ေမးလာသည္။"ဘာျဖစ္လို႔လဲ အေမ""ေၾသာ္... ခါးနာေနတာကို ေဆးထိုးေပး လိုက္တာ ဇက္ေၾကာတက္တာပါ ေပ်ာက္သြားလို႔ေလ" ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဘာမ်ားပါလိမ့္လို႔ စိတ္ပူလိုက္ရတာ။..............
အသည္းႂကြပ္ေရာဂါ (Cirrhosis of Liver) တဲ့။ ဆရာ၀န္မ်ားက လက္ေလွ်ာ့ခိုင္းလိုက္ေသာ လူနာတစ္ဦး။ ကုလို႔လည္း မထူးေတာ့ပါဘူး၊ တစ္သက္လံုး ေသာက္လာတဲ့ အရက္ကလည္း ျဖတ္ထားတာ ၁၇ ရက္ပဲ ရွိေသးတယ္၊ ေသမယ့္ေသ ျခံထဲမွာပဲ ေသခ်င္တယ္ဆိုၿပီး ေဒးစြန္ပါ ေတာင္ေျခမွာ လာေနေသာလူနာ။ ယခု ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္သြားေတာ့ ေဆးခန္းလာျပသည္။ ခက္ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္႔မွာ အသည္းေရာဂါအတြက္ ေဆးအျပည့္ အစံု မပါပါ။ General ကုဖို႔ ေလာက္ပဲ ပါပါသည္။ Symptomatic Treatment ပဲ ေပးရေတာ့မွာပါ။ သို႕ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္႔မွာ ကုမၸဏီက Sample ရထားသည့္ အားေဆး အေကာင္းစား ကဒ္ေလး ေတြေတာ့ ပါပါသည္။ အားေဆး ၂ ေတာင့္ အပါအ၀င္ ေဆး ၂ ရက္စာပဲ ေပးရေသးသည္္။ ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္လာျပေတာ့ သႀကၤန္တြင္း ဥပုသ္ပါေစာင့္မည္ဟု လူနာက ဆိုသည္။ လြန္ခဲ့ သည့္ ၂ ရက္က လူနာ မဟုတ္ေတာ့သလိုပါပဲလား။ ဆရာေလးရဲ႕ ေဆးက ေကာင္းလိုက္တာတဲ့။ လူတြဲၿပီးလာရသည့္ လူနာက ဥပုသ္ေတာင္ ေစာင့္ႏိုင္ၿပီဆိုေတာ့ လူေတြ စိတ္၀င္စားသြားၾကသည္။ သမားဆို အိုမွဆိုၿပီး လက္ခံထားၾကသည့္ ......လူေတြအတြက္အေျပာင္းအလဲေလးတစ္ခုရသြားၿပီဆိုေတာ့ကြၽန္ေတာ္ေက်နပ္ရပါသည္။အမွန္တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အံ့ၾသေနခဲ့သည္။ ေဆးမထိုးရဘဲ ေသာက္ေဆးေလး ေပးလိုက္႐ံုႏွင့္ သည္ေလာက္ထိ ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္သြားတာ၊ ဘုရားတန္ခိုးပဲ ျဖစ္ရမည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ ထင္သည္။ ေဒးစြန္ပါမွာေနၿပီး ေဆးကုရသည့္ရက္ေတြမွာ ကြၽန္ေတာ္က မနက္ေစာေစာ ၄း၃၀ နာရီေလာက္ ဘုရားေပၚတက္သည္။ ျပန္ဆင္းလာေတာ့ သီလယူၿပီး ဥပုသ္ေစာင့္သည္။ သက္သတ္လြတ္စားသည္။ ညဘက္ တရားနာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေဆးခ်င္းတူေသာ္လည္း သီလတန္ခိုးေၾကာင့္ ပိုၿပီးစြမ္းသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ အျပည့္အ၀ ယုံၾကည္မိသည္။ အရပ္စကားႏွင့္ ေျပာရလွ်င္ ေဆးလိုက္သည္္ေပါ့။ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္ ကြၽန္ေတာ္လည္း အရင္ကထက္ပိုၿပီး ယံုၾကည္မႈ ရွိလာသည္။ ကိုယ္ ကုလိုက္သည့္ လူနာမ်ား၏ တံု႔ျပန္မႈကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့လည္း ပီတိျဖစ္ရသည္။ ေမေမပါ ပီတိျဖစ္ရသည္ေလ။ ဒါက ကြၽန္ေတာ္ ၂၁ ႏွစ္တာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္မွာ ရရွိေသာ အဖိုးမျဖတ္ ႏိုင္သည့့္ လက္ေဆာင္ေလ။ 'Self-confidence' ေပါ့။ ေမေမ ေပးခ်င္သည့္ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္မြန္ေလ။ ကြၽန္ေတာ္၏ ေရွ႕ဆက္ရမည့္ ဘ၀လမ္းေၾကာင္း အတြက္လည္း မရွိမျဖစ္ အလိုအပ္ဆံုး အရာတစ္ခုပဲေလ။

0

အခ်ိန္ေတြၿဖဳန္းေနၿခင္း

Posted by ၿဖိဳးဇာနည္ on Sunday, December 21, 2008 in
ကၽြန္ေတာ္ဒီရက္ပိုင္းစာေရးနဲနဲက်ဲသြားတယ္။ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ညာေနတာပါငါမအားဘူးငါမအားဘူးန႔ဲေပါ႔။တကယ္တမ္းေရးမယ္
ဆိုရင္ေတာ႔ေရးနိုင္ပါတယ္။ဒါေပမ႔ဲကၽြန္ေတာ္ကစာတစ္ပုဒ္ေရးမယ္ဆို္ရင္အခ်ိန္နဲနဲ န႔ဲမလံုေလာက္ဘူးဗ်။Postေတြအတင္မ်ားတာ
ထက္စိတ္ဝင္စားစရာမေကာင္းရင္ေတာင္အနည္းဆံုးဖတ္လို႔ေကာင္းတ႔ဲPostမ်ိဳးကိုပဲတင္ခ်င္တာေၾကာင္႔လည္းပါ ပါတယ္။အခုေတာ႔
ကၽြန္ေတာ္႔ဆီမွစာၾကမ္းေတြေတာ႔အမ်ားၾကီးစုမိထားပါတယ္Postအၿဖစ္မေၿပာင္းရေသးတာတစ္ခုပါပဲ။ကၽြန္ေတာ္တကယ္အခ်ိန္ရခ႔ဲ
ရင္ေတာ႔တစ္ၿပိဳင္္နက္ထဲအကုန္တင္နိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားပါ႔မယ္။

0

ဧည္႔သည္မလာရ

Posted by ၿဖိဳးဇာနည္ on Thursday, December 18, 2008 in
~ဘုရားစူးရပါေစရ႕ဲ
~မင္းကိုတကယ္ခ်စ္ခ႔ဲတာပါ
~ဒါေပမ႔ဲငါမေခၚခ႔ဲရပါဘူး
~အလည္လာသူမင္းမွာ
~ၿပန္ခြင္႔ေတာင္းစရာမွမလိုပဲေလ.....
~ေတာင္းဆုၿပည္႔ရပါေစရ႕ဲ
~ဒီတစ္ခါေနာင္က်ဥ္ခ႔ဲပါၿပီ
~ဒါေပမ႔ဲငါမေက်နပ္ခ႔ဲပါဘူး
~အေဖာ္ရွာသူမင္းမွာ
~ငါမပါနိုင္ေတာ႔ဘူးေလ........
~ဘုရားစူးရပါေစရ႕ဲ
~ကၽြန္ေတာ္တကယ္ခ်စ္တတ္ပါတယ္
~ဒါေပမ႔ဲေၿပာလိုက္ပါရေစ
~ကၽြန္ေတာ္ဒီေကာင္ရင္ခြင္ထဲကို
~သတိ..ဧည္႔သည္မလာရ.......

0

ေၾကးမံုထဲမွ မိုးေရစက္မ်ား

Posted by ၿဖိဳးဇာနည္ on Tuesday, December 16, 2008 in
ကြၽန္ေတာ့္ အသားအေရက ေနာက္ဆံုးေပၚ အုိးမည္းေရာင္။ တ႐ုတ္သုိင္းသမား မဟုတ္ေပမယ့္ မ်က္ႏွာမွာ အနာရြတ္ႀကီးနဲ႔။ ယာဥ္တုိက္မႈတစ္ခုေၾကာင့္ ရခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာႀကီးေပါ့။ အဲဒီယာဥ္တုိက္မႈေၾကာင့္ပဲ အေဖဆံုုးသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ညာမ်က္လံုးတစ္ဖက္က သာမန္ထက္ ပိုက်ဥ္းေနတယ္။ ႏွာေခါင္းေပါက္တစ္ဖက္ကေတာ့ က်ယ္ေနတယ္။ ဒီေလာက္ဆုိ ကြၽန္ေတာ့္ကို ႐ုပ္ဆုိးတယ္လုိ႔ ေျပာၾကတာ မလြန္ပါဘူးေလ။ကမၻာႀကီးနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ တြက္ခ်က္ရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ႐ုပ္ဆုိးတဲ့သူေတြ ရွိေကာင္းရွိႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ၊ ေက်ာင္းထဲမွာ၊ အတန္းထဲမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ႐ုပ္ဆုိးတဲ့သူ ဘယ္လုိမွရွာမရႏုိင္ပါ။ အဲဒီအခ်က္ကို သိခဲ့တာ အဲဒီေန႔မွာေပါ့။ အဲဒီေန႔ဟာ ေက်ာင္းေတာ္ရဲ႕အလွဆံုးတစ္ေန႔ ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းကထိန္ေန႔ပါ။ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ အလွဴပေဒသာပင္ေတြနဲ႔ ထည္၀ါစည္ကားေနပါတယ္။ အတန္းတုိင္း၊ အတန္းတုိင္းမွာလည္း ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ ကိုယ္မုန္႔ေတြလုပ္စား၊ ကစားနည္းေတြ ကစားၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အတန္းမွာလည္း အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲ လုပ္စားၾကပါ တယ္။ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ္က ေျခာက္တန္းေပါ့။ အခန္း မ်က္ႏွာၾကက္မွာလည္း ေရာင္စံုဖဲႀကိဳး ပူစီ ေဖာင္းကေလးေတြနဲ႔ ကဗ်ာဆန္ဆန္ လွပေနတယ္။ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း လူေတာတုိးဖို႔ ရွက္ေနၿပီး အခန္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေထာင့္က ခံုကေလးမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္ေနမိတယ္။ အဲလိုနဲ႔ မုန္႔ေတြ ဘာေတြ စားၿပီးေတာ့ ဆရာမနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ပါဆယ္ဂိမ္းကစား ဖုိ႔ တုိင္ပင္ၾကပါတယ္။ ပါဆယ္ဂိမ္းဆုိတာ မဲလိပ္ႏႈိက္တဲ့ ကစားနည္းပါ။ ေနာက္ၿပီး မဲလိပ္ထဲမွာ ပါတဲ့စာအတုိင္း လုပ္ျပရတာေပါ့။ ဥပမာ- ေမ်ာက္လုိ ကျပပါဆုိ ကျပရတယ္။ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ကစားနည္းပါ။ တခ်ဳိ႕ဆုိ မ်က္ရည္ထြက္၊ အူတက္ေအာင္ ရယ္ရတဲ့ သ႐ုပ္ေဆာင္မႈေတြ ပါတယ္။ အဲလိုနဲ႔ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ မဲေတြႏႈိက္ ကစားၾကရင္း ကြၽန္ေတာ့္မဲ ႏႈိက္ရမယ့္အလွည့္ ေရာက္ လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အလွည့္။ ကြၽန္ေတာ့္ အလွည့္က်မွ ထူးျခားၿပီး တစ္ခန္းလံုး ၿငိမ္ သက္ေအးစက္သြားသလုိ ခံစားလုိက္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ မဲလိပ္ဖြင့္ျပလုိက္ေတာ့..."ဟာ" "ဟာ" "ဟင္"အားလံုးနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္လည္း အံ့ၾသသြားပါတယ္။ မဲလိပ္ထဲက စာ က..."ေမၿငိမ္းနဲ႔ တြဲၿပီး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ဆုိျပပါ"တဲ့။အားလံုးက သေဘာ မတူၾကေတာ့ဘူး။ ေမၿငိမ္းဆုိတာ အတန္းထဲမွာ အလွဆံုး၊ အခ်မ္းသာဆံုးလုိ႔ နာမည္ႀကီး ေနတဲ့ ေကာင္မေလးေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ ေမၿငိမ္းကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူမလည္း အႀကီးအက်ယ္ မ်က္ႏွာပ်က္ေနတယ္ေလ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ တြဲၿပီး သီခ်င္း ဆုိရမွာ သူ မေျပာနဲ႔၊ ဘယ္သူ မွ လက္ခံမွာ မဟုတ္ပါ။"အဓိပၸာယ္ မရွိတာကြာ""သူ႔ဟာသူ တစ္ေယာက္တည္း ဆုိခုိင္းလိုက္ ဆရာမ"ဒါ လူအုပ္ထဲက ထြက္လာတဲ့ အယဥ္ေက်းဆံုး ေအာ္သံကေလးေတြေပါ့။ ရပါတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းငံု႔ လ်က္ပါ။ ကံၾကမၼာက မ်က္ ႏွာသာေပးလုိ႔ မဲလိပ္ကေလး က သေဘာတူတဲ့ကိစၥကို "အဓိပၸာယ္မရွိတာကြာ" ဆုိတဲ့ အသံက ထက္ပိုင္းက်ဳိးေအာင္ ႐ိုက္ခ်ဳိးပစ္လုိက္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ဆရာမ ကပါ ၀င္ေဖ်ာင္းဖ်ေတာ့တယ္။ ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အားငယ္စိတ္ကို ဟန္ေဆာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျပံဳးၿပီးဆုိႏုိင္ခဲ့တယ္။ သီခ်င္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာသီခ်င္းမွ ေကာင္းေကာင္း မရတာနဲ႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ မထင္မရွား ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ဆုိျပခဲ့ရေတာ့တယ္။ ကဗ်ာရဲ႕ အမည္က "ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္" တဲ့။ေနာက္တစ္လႊားသို႔၀င္သြားေလၿပီ၊ ေနနီနီအားေဇာ္ဂ်ီေမွ်ာ္တ၊ ၀မ္းနည္းရလည္းအလွသစ္ဖန္၊ မနက္ျဖန္၀ယ္ေရာင္လွ်ံေရႊခဲ၊ ညီလာပြဲႏွင့္သူပဲေပၚလာဦးမည္တကား။အဲဒီကဗ်ာကေလးကိုပဲ အေခါက္ေခါက္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရြတ္ရင္း စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးကို ကိုင္ကာ အိမ္ျပန္ခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းေတာ္ရဲ႕ ပြဲေတာ္က အေစာဆံုး ထြက္ခဲ့သူက ကြၽန္ေတာ္ျဖစ္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ လမ္းမေပၚမွာ က်ဳိးက်ေနတဲ့ သစ္ကိုင္းေျခာက္ ႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕လုိက္တယ္။ အဲဒီသစ္ကိုင္းေျခာက္ႀကီးကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး အိမ္ေပၚကို တ၀ုန္း၀ုန္း ေျပးတက္ သြားခဲ့တယ္။ အခန္းထဲမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ မွန္ႀကီးကို အားရေအာင္ ၾကည့္ၿပီး လက္ထဲ က သစ္ကိုင္းေျခာက္ႀကီးနဲ႔ အားကုန္ လႊဲ႐ိုက္ပစ္လုိက္တယ္။"ခြမ္း""ခလြမ္း""ဟဲ့ သား"မွန္စေတြ ၾကဲျဖာကြဲ ထြက္ကုန္တယ္။ "သားရယ္" လုိ႔ အေမက ၾကင္ၾကင္နာနာ ေခၚၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ေထြးဖက္ထားလုိက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အေမ့ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဖက္ထားၿပီး အားရပါးရ ငိုပစ္ လုိက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ မွန္ၾကည့္ျခင္းဟာ ကႏၲာရထဲမွာ ထုိင္ၿပီး မီးေတာက္ကို စားေနရသလုိ ပူျပင္းေလာင္ၿမိဳက္တယ္။ အေမက ကြၽန္ေတာ့္နဖူးကို နမ္းၿပီး တ႐ႈိက္႐ႈိက္ငိုတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာျဖစ္ခဲ့လဲ မသိေပမယ့္ အျမဲ ႀကိဳတင္နား လည္တတ္တဲ့ အေမေပါ့။ အဲဒီေန႔ကို ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ဒိုင္ ယာရီစာအုပ္ ပထမဆံုး စာမ်က္ႏွာမွာ ေခါင္းစဥ္လွလွေလး တပ္ၿပီး ေၾကေၾက ကြဲကြဲ ေရးခဲ့တယ္။ အဲဒီ ေခါင္းစဥ္က "ေၾကးမံုထဲက ကႏၲာရ"တဲ့။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အိမ္မွာ မွန္မထားေတာ့ဘူးေလ။ မုန္းတီးလြန္း လုိ႔ပါ။အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ ေနာက္ပိုင္း အတန္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အမ်ားသူငါ တုိ႔ရဲ႕ ေလွာင္ေမာစရာ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဆရာမဆီ အိမ္စာျပရတဲ့ေန႔ေတြဆုိ ကြၽန္ေတာ္ လူ အားလံုးရွင္းမွ စာသြားျပေလ့ ရွိတယ္။ ဒါေတာင္ ဆရာမက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာပါေသး တယ္။ "လက္ေရးက်ေတာ့ ဘယ္ဆုိးလုိ႔လဲ"တဲ့။ဆရာမစကားေၾကာင့္ တစ္ခန္းလံုး ကြၽန္ေတာ့္ကို ၀ိုင္းဟားပစ္လုိက္ၾကတယ္။ ဒါေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ အယဥ္ေက်းဆံုး ဒဏ္ရာေလး ေတြပါ။ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဆယ္တန္းလည္း ေရွာေရွာ႐ွဴ႐ွဴ ေအာင္ခဲ့ပါတယ္။ ေအာင္စာရင္း ထြက္တဲ့ေန႔က အေၾကာင္း ေျပာရဦးမယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေအာင္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မခ်ီးက်ဴးတဲ့အျပင္ "ဒီေကာင္လည္း ေအာင္တာ ပဲလား"တဲ့။ ေၾသာ္... ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀က သူတုိ႔မ်က္စိထဲမွာ အျမဲ႐ႈံးနိမ့္ေနတဲ့ ေကာင္ပါလားလုိ႔ သိခဲ့ရတယ္။ စာေမးပြဲေအာင္တာေတာင္ အိမ္ျပန္လမ္းေတြကေတာ့ ႐ိုးရာမပ်က္ ေခါင္း ငိုက္စုိက္ရင္းနဲ႔ေပါ့။ဒီလုိနဲ႔ပဲ ကံ့ေကာ္ေတြ အၿပိဳင္အဆုိင္ မင္းမူၾကတဲ့ တကၠသိုလ္ေျမကို ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ ေရာက္ခဲ့ရျပန္တယ္။ အမ်ားစုအတြက္ေတာ့ သိပ္ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းမယ့္ ေန႔သစ္ေတြေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္ အတြက္ကေတာ့ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းထက္ အခုတကၠသိုလ္ ဆုိတဲ့ေက်ာင္းက ပိုၿပီး ႀကီးမားလြတ္လပ္တယ္ ဆုိတဲ့ အသိတစ္ခုပဲ ရွိတယ္။တကၠသိုလ္ရဲ႕ ပ်ဳိေမတုိ႔က လွၾကပါတယ္။ ခေရရိပ္ ခံုတန္းလ်ားမွာ ေခါင္းစဥ္မရွိဘဲ ခ်စ္ခဲ့ၾကတဲ့ သူသူငါငါ စံုတြဲေတြကလည္း တကၠသုိလ္ ဆုိတဲ့ ပန္းခ်ီကားကို ပိုမုိခမ္း နားေစခဲ့တယ္။ အားလံုးလုိလုိ က ပိုင္ရွင္ရွိၿပီးသားေတြေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ထံုးစံ အတုိင္း လြယ္အိတ္အထံုး ကေလးနဲ႔ အက်ည္းတန္စြာ အထီးက်န္ဆဲေပ့ါ။ အဲလို အေတြးေတြနဲ႔ ရပ္ေနတုန္း..."ဟာ ေဆာရီးဗ်ာ""ေတာ္စမ္းပါ။ ဇာတ္လမ္းလာမရွာပါနဲ႔။ ႐ုပ္ကို က..."ေကာင္မေလးက ကြၽန္ေတာ့္ကို အရင္၀င္တုိက္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္က အမွားမျဖစ္ေအာင္ အရင္ေတာင္းပန္ခဲ့ေပမယ့္ ေရွာင္လႊဲမရတဲ့ မွားယြင္းမႈက အဆိပ္လူးတဲ့ စကားလံုးေတြ အျဖစ္ ရင္ဘတ္ကို ထြင္း ေဖာက္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ဘ၀ရဲ႕ ထံုးစံအတုိင္း အိမ္ျပန္ လမ္းေတြဟာ ေခါင္းငိုက္စုိက္ ရင္းေပါ့။ အားငယ္ေဆြးျမည့္ မႈေတြကို ေသတၱာထဲ ထည့္ၿပီး ထမ္းလာသလားလုိ႔ေတာင္ ေကာင္းကင္က ၾကည့္ၿပီး အျမင္မွားရင္ မွား လိမ့္ဖြယ္ေပါ့။ပံုျပင္ထဲက နဂါး႐ိုင္း တစ္ေကာင္လုိ ကံၾကမၼာက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ကို စားသံုးေနတယ္လုိ႔ ခံစားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အေစာင့္ ထိန္းဆံုး စာရိတၱေလးေတာင္ ၀ါးမ်ဳိခံရတဲ့ တစ္ေန႔ကိုလည္း ဘယ္မေမ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ေျခာက္တန္း ေက်ာင္းသား ဘ၀က အျဖစ္အပ်က္ကေလး နဲ႔ အလားတူေပါ့။အဲဒီေန႔ကလည္း ခါတုိင္းေန႔ေတြလုိပါပဲ။ ေက်ာင္းဆင္းလုိ႔ ကားဂိတ္ကို သြား၊ ေက်ာင္းကားေစာင့္။ နည္း နည္း လူေခ်ာင္တဲ့ကား တက္စီးခဲ့တယ္။ ခရီးတစ္ ၀က္ေလာက္ေရာက္မွ..."ခါးပိုက္ႏႈိက္ရွင့္... ခါးပိုက္ႏႈိက္"အဲဒီေအာ္သံေၾကာင့္ ကားထဲက လူေတြလည္း ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔ ျဖစ္ကုန္တာေပါ့။ ပိုက္ဆံအိတ္ ေပ်ာက္တဲ့ေကာင္မေလးက ကားစီးလာရင္းနဲ႔ ႐ုတ္တရက္ သူ႔အိတ္ကို ဆြဲယူသြားတာလုိ႔ ေျပာတယ္။ ကားဆရာ၊ စပယ္ယာနဲ႔ ေက်ာင္းသား တခ်ဳိ႕ တုိင္ပင္ၿပီး ကားေပၚက လူေတြဆီမွာ စစ္ေဆးပါ ေတာ့တယ္။ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ စစ္ေဆးရင္း ကြၽန္ေတာ့္အလွည့္ ေရာက္လာ ပါေရာ။ သူတို႔ စစ္ေဆးလုိက္ ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္လြယ္အိတ္ ထဲမွာ အံ့ၾသဖြယ္ရာ ေကာင္မေလးရဲ႕ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ရွာ ေတြ႕သြားခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ယူတာ မဟုတ္ေၾကာင္း ရွင္းျပဖုိ႔ ႀကိဳး စားေပမယ့္..."ခြပ္" "ဖုံး""အား""ခ်ကြာ၊ မညႇာနဲ႔""...စား၊ ဘယ္တုန္းက လုပ္စားေနလည္း မသိဘူး"မညႇာမတာ စကားလံုး ေတြအျပင္ မဆင္ျခင္တတ္တဲ့ အျပဳအမူ၊ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက လက္ယားေနမွန္း မသိတဲ့ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ လူေတြရဲ႕ ကန္ေက်ာက္မႈမွာ ကြၽန္ေတာ္ မေသ႐ံုတစ္မယ္သာ ရွိေတာ့တယ္။"႐ုပ္နဲ႔လည္း လုိက္ပါ ေပတယ္ ထြီ" တဲ့။အဲဒီစကားသံနဲ႔ တံေတြးစက္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္အ႐ႈိက္က ေသြးထြက္သလုိ နာခဲ့တယ္။ ပါးျပင္ေပၚ ေနခုနစ္စင္းျခံရံ တဲ့ မ်က္ရည္ပူေတြ စီးေမ်ာ လာခဲ့ေပါ့။အခ်ဳပ္ထဲမွာ တစ္ည အိပ္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ က်မွ အေမ့ရဲ႕ အာမခံနဲ႔ ထြက္ခဲ့ရတယ္။ အေမက မ်က္ရည္ေရာေနတဲ့ အျပံဳးနဲ႔ ႀကိဳတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မရွင္းျပရင္ေန၊ အေမ့ကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ႐ိုးသားေၾကာင္း ရွင္းျပခ်င္တယ္။"အေမ... သားေလ"အေမက ကြၽန္ေတာ့္ကို ရွင္းျပခြင့္ မေပးပါ။"သား ဘာမွမေျပာပါ နဲ႔။ အေမ နားလည္ပါတယ္ သားေလးရယ္"စကားဆံုးေတာ့ အေမ့ ကို ကြၽန္ေတာ္ ေပြ႕ဖက္ထား လုိက္တယ္။ခံႏုိင္ရည္ ရွိသြားၿပီပဲ ဆုိမလား။ ေနာက္ပုိင္း ဘာျပႆနာျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ ေလာကတံတားေပၚမွာ ကုတ္ျခစ္ရပ္တည္ခဲ့တယ္။ ရတယ္။ အိမ္ျပန္ရင္ ဘတ္စ္ကား လံုး၀ မစီးဘူး။ ေျခေထာက္ရွိတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္မယ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ခုိင္မာစြာနဲ႔ လမ္းကူးမီး ပြိဳင့္တစ္ခုကို ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့တယ္။ မီးနီေနခ်ိန္မုိ႔ ခဏရပ္ရတယ္။"ဟာ..." "ဟင္""ဟို...ဟို အဘြား ႀကီး""ကြၽီ... ဒုန္း"အျဖစ္အပ်က္က ျမန္ဆန္လြန္းတယ္။ ေလးလံလြန္းတဲ့ မ်က္ခြံကို ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဆး႐ံုႀကီးတစ္ခုရဲ႕ ခုတင္ေပၚမွာပါလား။ ေ၀၀ါး တဲ့ မ်က္လံုးကို ပြတ္သပ္ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ ခုတင္ေဘးမွာ အေမ၊ ၿပီး ေတာ့ အဘြားအိုတစ္ေယာက္၊ ၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံအိတ္ေပ်ာက္တဲ့ ေကာင္မေလး။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကန္ေက်ာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကားဆရာနဲ႔ စပယ္ယာ။ ၿပီးေတာ့ ယာဥ္ထိန္းရဲသားႀကီးတခ်ဳိ႕။"အစ္ကို႔ကို ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။ ကြၽန္မအဘြား မွာ အစ္ကိုေပးတဲ့ အသက္ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္"ဒါ ပိုက္ဆံအိတ္ေပ်ာက္ တဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ ေက်းဇူး စကားသံေပါ့။ ဒါဆုိ ဒီအဘြားအုိက ေကာင္မေလးရဲ႕အဘြား အုိေပါ့။ အဘြားအုိက ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို လက္နဲ႔ စမ္းရင္း..."အဘြားကေတာ့ မ်က္စိမျမင္ရဘူး လူေလးရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အဘြားမျမင္ရလည္း သိပါတယ္။ ဒီလို သူမ်ားအက်ဳိးအတြက္ ကိုယ္ က်ဳိးစြန္႔တဲ့ လူေလးဟာ လူေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ လိမ့္မယ္ကြယ္"အဘြားအုိရဲ႕ စကားဆံုးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ရည္ေတြ ေ၀့၀ဲလာပါတယ္။ အေမက စီးက်လာေတာ့မယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ရည္ပူေတြကို လက္ကိုင္ပ၀ါေလးနဲ႔ ႀကိဳတင္ သုတ္ေပးရင္း ျပံဳးေနတယ္ ေလ။တစ္ခ်ိန္က မဆင္ျခင္ခဲ့တဲ့ ကားဆရာေတြ၊ စပယ္ယာေတြကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို တရားမစြဲဖို႔ ေတာင္းပန္ ေနၾကတယ္။ ေၾသာ္... လူေတြ သူတို႔အလွည့္ကို ေရာက္လာတဲ့ အိပ္မက္ဆုိး ကိုေတာ့ မမက္ခ်င္ၾကဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔အတြက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အားလံုးကို ခြင့္ လႊတ္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိတယ္။ အဘြားအုိနဲ႔ ေကာင္မေလးကလည္း ေက်းဇူးစကားေတြ မဆံုးႏုိင္ေအာင္ ေျပာရင္းေပါ့။ ေဆး႐ံုးကဆင္း အိမ္ျပန္ခဲ့ ေတာ့..."ဟာ..."ကြၽန္ေတာ္ အံ့ၾသသြားတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ေ၀းကြာေနတဲ့ မွန္တစ္ခ်ပ္။ နံရံအထက္မွာ ထည္၀ါစြာ တည္ရွိေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ မွန္ကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္႐ုပ္... ကြၽန္ေတာ့္႐ုပ္ မေျပာင္းလဲခဲ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္ရႊင္မိတယ္။ အေမ့ကို လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အေမ က မ်က္ရည္၀ဲကာ ျပံဳးရင္း ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ျပံဳးလုိက္မိတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ ကႏၲာရဆန္စြာ ပူေလာင္ေနတဲ့ ေၾကးမံု၊ ဒီေန႔ သာယာေအး ျမေနသလုိပဲ။ ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ေၾကးမံုထဲမွာ မုိးစက္ေတြ သြန္းၿဖိဳးေနသလုိ ျမင္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျပင္ ေလာကမွာ အဘယ္မုိးစက္ ေတြမွ မက်ခဲ့ပါ။

0

အေမအိုမ်ားအတြက္

Posted by ၿဖိဳးဇာနည္ on Wednesday, December 10, 2008 in
“ငါအိုသြားတဲ့အခါ”
ငါအိုသြားတဲ့အခါ ငါဟာ အရင္က ငါမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ငါ႔ကို နားလည္ေပးပါ၊ စိတ္ရွည္ရွည္ထား ဆက္ဆံေပးပါ။

ခ်ိနဲ႔နဲ႔လက္ေတြနဲ႔ ထမင္းဟင္းေတြ အကၤ်ီေပၚ ေလာင္းမိတဲ့အခါ၊ ဖိနပ္ၾကိဳးေတြ ခ်ည္ဖို႔ေမ့သြားတဲ့အခါ၊ ငါ့ကို မရြံပါနဲ႔၊ ငယ္ငယ္တုန္းက ငါသင္ေပးခဲ့တာေတြကို ေက်းဇူးျပဳျပီး သတိရေပးပါ။

အပ္ေၾကာင္းထပ္မက ေျပာဖူးတဲ့ စကားေတြကို ငါျပန္ေျပာမိတဲ့အခါ စကားမျဖတ္ဘဲ ေက်းဇူးျပဳျပီး နားေထာင္ေပးပါ၊ ငယ္ငယ္တုန္းက အိပ္ရာ၀င္တိုင္း တစ္ေထာင့္တည ပံုျပင္ေတြကို မရိုးေအာင္ ေျပာရင္း ငါေခ်ာ့သိပ္ခဲ့ဖူးတာေတြကို သတိရေပးပါ။

မလႈပ္မရွားနိုင္လို႔ ေရခ်ဳိးဖုိ႔ အကူအညီ လိုတဲ့အခါ ငါ့ကိုမျငိဳျငင္ပါနဲ႔၊ ငယ္ငယ္တုန္းက ေခ်ာ့တစ္လွည့္ ေျခာက္တစ္ခါ ေရခ်ဳိးေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ပံုရိပ္ေလးကို ျမင္ေယာင္ေပးပါ။

ေခတ္သစ္၊ နည္းပညာသစ္ေတြကို မသိနားမလည္ခဲ့ရင္ ငါ့ကိုမေလွာင္ပါနဲ႔၊ ငယ္ငယ္တုန္းက “ဘာေၾကာင့္”ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းတိုင္းကို စိတ္ရွည္စြာ ငါျပန္ေျဖခဲ့တာကို သတိရေပးပါ။

စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါ ႏြမ္းလ်ျပီး လမ္းမေလ်ာက္နိုင္တဲ့အခါ ခြန္အားပါတဲ့ လက္တစ္စံုနဲ႔ ငါကုိကူတဲြေပးပါ၊ လမ္းေလ်ာက္သင္စ အရြယ္တုန္းက တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္းေလ်ာက္က်င္႔ေပးခဲ့ ဖူးတာကို ေက်းဇူးျပဳျပီး သတိရေပးပါ။

အသက္ၾကီးလာလို႔ စကားေျပာရာမွာ ေရွ႕ေနာက္မညီဘဲ အေၾကာင္းအရာ ေတြကို ငါေမ့သြားတဲ့အခါ အခ်ိန္ေပးျပီး စဥ္းစားခြင့္ေပးပါ၊ စကားအေၾကာင္းအရာေတြက ငါ့အတြက္ အေရးမၾကီးပါဘူး။ ေဘးကေန ငါေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ေပးရင္ ေက်နပ္ပါျပီ။

တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ အိုစာသြားတဲ့ ငါ့ကိုၾကည့္ျပီး ၀မ္းမနည္းပါနဲ႔၊ နားလည္ေပးပါ အားေပးပါ၊ အရင္တုန္းက လူ႔ဘ၀ တက္လမ္းအတြက္ ငါလမ္းညႊန္ခဲ့သလို အခုအခ်ိန္မွာ ငါ့ဘ၀ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေတြအတြက္ အေဖာ္ျပဳေပးပါ။ အခ်စ္နဲ႔ ေအးမွ်မႈေတြကို ငါျပံဳးျပံဳးေလး လက္ခံမွာပါ။ အဲဒီအျပံဳးေတြထဲမွာ မဆံုးတဲ့ ငါ့ေမတၲာေတြ ေတြ႔ရမွာပါ။
မနိုင္းနိုင္းဘာသာၿပန္သည္
ေလးစားစြာၿဖင္႔.....ၿဖိဳးဇာနည္...ည...၅း၄၅တိတိ

0

ရုပ္လံုးၾကြပါေကးမ်ား

Posted by ၿဖိဳးဇာနည္ on Tuesday, December 09, 2008 in
ဒီေန႔ပ်င္းပ်င္းရွိတာန႔ဲဘာလုပ္ရရင္ေကာင္းမလဲပဲထိုင္ေတြးေနရင္းေန႔လည္ေရာက္သြားတယ္။ေနာေနာ္ရ႔ဲအကန္႔
အသတ္မရွိ
ေခြကို ၅ ခါေၿမာက္နားေထာင္ၿပီးတ႔ဲခ်ိန္မွာေတာ႔ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာကိုအတည္ၿပဳလို႔ရသြားတယ္။
"ဟုတ္တယ္"ကၽြန္ေတာ္႔ရ႔ဲ Memory Stickထဲမွာသိမ္းထားတ႔ဲအသက္ဝင္ေနသလားလို႔ေတာင္ထင္ရတ႔ဲထူးဆန္းတ႔ဲ
ပံုေလးေတြကိုBlogေပၚမွာခ်ၿပလိုက္မယ္ေလ။






warringwarringwarringwarringwarringwarringwarringwarringwarringwarring


ေလွ်ာ႔ေသာက္ပါလို႔အတန္တန္တားရက္န႔ဲသူငယ္ခ်င္းရယ္...အခုေတာ႔ကဲ....လည္ထြက္ေနၿပီမဟုတ္လား?
နင္ငါ႔ကိုေတာ႔မွတ္မိပါေသးတယ္ေနာ္.......



ကဲကဲမူးေနရင္လည္းၿပန္အိပ္ေတာ႔ကြာငါလိုက္ပို႔ေပးမယ္......
ေလးစားစြာၿဖင္႔...ၿဖိဳးဇာနည္...ညေန...၃း၁၀တိတိ

0

မွတ္မိတာေလးေတြပါ

Posted by ၿဖိဳးဇာနည္ on Tuesday, December 09, 2008 in
ဖတ္မိထားတာလားဘယ္သူေတြေၿပာၿပခ႔ဲတာလားေတာင္မသိေတာ႔ပါဘူး...ခ်ေရးဖုိ႔စဥ္းစားလိုက္တ႔ဲအခ်ိန္မွာဒီေလာက္ပဲမွတ္မိေနတာကိုေတာ႔သိပ္မေၾကနပ္ခ်င္ဘူး။
စကားေျပာတတ္တယ္

လူတစ္ေယာက္သည္ ၾကက္တူေရြးတစ္ေကာင္ကိုင္ၿပီး ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ထိုင္ေနသည္။“ ခင္ဗ်ား... ၾကက္တူေရြးစကားေျပာတတ္လား”
“ဟုတ္ကဲ့ ေျပာတတ္ပါတယ္”“ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီၾကက္တူေရြးေလး ေရာင္းပါ” ၾကက္တူေရြးေရာင္းၿပီး နာရီ၀က္ခန္႕အၾကာတြင္
“ဒီၾကက္တူေရြးက စကားလည္းမေျပာတတ္ဘဲနဲ႕ က်ဳပ္ကို လိမ္ေရာင္းတယ္”“ကၽြန္ေတာ္ လိမ္မေရာင္းပါဘူး”“ခင္ဗ်ားပဲ ခင္ဗ်ားၾကက္တူေရြးစကားေျပာတတ္တယ္ဆို”“ဟုတ္တယ္ေလ ေျပာတတ္တယ္”“ဒီမွာ ဘာမွလည္း မေျပာဘူး”“အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္ၾကက္တူေရြးမွ မဟုတ္တာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ၾကက္တူေရြး”

phyophyophyophyophyophyophyophyophyo

သက္ငယ္စကား သက္ႀကီးၾကား

ဟုိတယ္တစ္ခုအတြင္းတြင္ အခန္းမရေသး၍ ေစာင့္ေနသည္ အဘိုးအုိတစ္ဦးသည္ ေဘးနားက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဆးလိပ္န႔ံကို မခံႏိုင္တဲ့အတြက္“လူေလး မင္းေဆးလိပ္တစ္လိပ္ကို ဘယ္ေလာက္ေပးရလဲ”“$ ၁၀”“မင္းတစ္ေန႕ဘယ္ႏွလိပ္ကုန္လဲ”“ ၇လိပ္”“မင္းေသာက္တာ ဘယ္ႏွႏွစ္ရွိၿပီလဲ”“၁၀ႏွစ္”“တစ္ေန႕ကို $ ၇၀ စုမယ္ဆိုရင္၊ ၁၀ႏွစ္ကို မင္းဒီဟိုတယ္ေတာင္ ၀ယ္လို႕ရတယ္”“ဒါကၽြန္ေတာ့္ဟိုတယ္ေလ၊ ေဆးလိပ္မေသာက္တဲ့ အဘိုးကေရာ ဘာလို႕မ၀ယ္ႏိုင္တာလဲ”

phyophyophyophyophyophyophyophyophyo

ၾကြားခ်င္ဦးဟဲ့ …

တခါက အၾကြားသန္တဲ့ ၾကက္တူေရြးသံုးေကာင္သည္ သစ္ကိုင္းတစ္ကိုင္းတြင္ နားေနစဥ္-ပထမၾကက္တူေရြး -“ ငါ့မွာ ေနာက္ဆံုးေပၚ ဒီဂ်စ္တယ္နာရီတစ္လံုး၀ယ္ထားတယ္” လို႕ စေျပာလိုက္တယ္။ဒုတိယၾကက္တူေရြး-“ငါ့ကေတာ့ မေန႕က ႏြားမႏွစ္ေကာင္ ၀ယ္လိုက္တယ္ ႏို႔ထြက္အရမ္းသန္တာပဲ” လို႕ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။တတိယၾကက္တူေရြးခင္ဗ်ာမွာ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ဘဲ ငိုင္ေနတယ္။ေနာက္တစ္ေန႕မွာေတာ့ပထမၾကက္တူေရြး-“ငါ့နာရီေလး ဘယ္နားမွာက်ေပ်ာက္သြားလည္း မသိပါဘူးကြာ” ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာရႈံ႕မဲ့ၿပီး ေျပာတယ္။ဒုတိယၾကက္တူေရြး-“ငါ့ႏြားႏွစ္ေကာင္လညး္ ဘယ္သူခိုးသြားလည္း မသိဘူး၊ ရွာလို႕မေတြ႕ေတာ့ဘူး” ဆိုၿပီး ငိုႀကီးခ်က္မွနဲ႕ ေျပာတယ္။တတိယၾကက္တူေရြး-“အင္း… သံုးနာရီေတာင္ထိုးၿပီပဲ ငါႏြားမႏွစ္ေကာင္ ႏို႕သြားညွစ္လိုက္ဦးမယ္”

phyophyophyophyophyophyophyophyophyo
ဒါကေတာ႔တကယ္႔အၿဖစ္အပ်က္ကေလးပါ....

အေၾကြမရွိလို႕

ညေနခင္း ေစ်းသိမ္းခ်ိန္၊ ေစ်းအေရွ႕ဘက္ လမ္းၾကားတစ္ေနရာ ...၊

`ေလထိုးႏိုင္သည္၊ ကပ္ခြာျဖင့္ ဘီးေပါက္ဖာသည္။ ´ အဲဒီစာသားကို သံုးထပ္သားအေဟာင္းတစ္ခ်ပ္ေပၚမွာ ေျမျဖဴနဲ႕ေရးၿပီး သစ္ပင္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ စက္ဘီးျပင္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွာေပါ့ ...။ ဆိုင္ပိုင္ရွင္လို႕ ထင္ရတဲ့ ထင္ရတဲ့ ညင္းသိုးသိုး လူႀကီးတစ္ေယာက္ အိပ္ေမာက်ေနတယ္ ...။

စက္ဘီးေလမရွိလို႕ တြန္းလာတဲ့ အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္ ... ။ အဲဒီဆိုင္ေရွ႕အေရာက္မွာ ကြမ္းကို ဗလံုးဗေထြးစားရင္း ေလထိုးတံကိုယူၿပီး သူ႕စက္ဘီးကို ေလထိုးတယ္ ...။ အိပ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက မ်က္လံုးကို ေမးစင္းၿပီးၾကည့္ေနတယ္ ...။ ေလထိုးလို႕အၿပီးမွာေတာ့

`ဘယ္ေလာက္လဲ ... ´

`ငါးဆယ္ ... ´

`အႏူတ္မရွိလို႕ ေနာက္တစ္ေခါက္မွ ေပါင္းယူလိုက္ေတာ့ဗ်ာ ... ေနာ္ ... ´

`မရဘူးေဟ့ ... ဒါမ်ဳိးေတြ႐ုိးေနၿပီ ... ငါ@#$´

`ဒါဆိုလည္း ေရာ့ဗ်ာ .. တစ္ေထာင္တန္ ... ပိုတာ ျပန္အမ္း ...´

`ရတယ္ ... ေရာ့ ကိုးရာ ... ´

`ဟာ ... ခင္ဗ်ား ... ေလထိုးတာ ငါးဆယ္ က်တာကို ကိုးရာ့ငါးဆယ္ အမ္းရမွာေပါ့ .. ခင္ဗ်ား ... လူပါးမ၀နဲ႕ေနာ္ @$%^´

`ေဟ့ ..ဒီမွာ ... ငါးဆယ္ အႏူတ္ေပးရင္ေပး ... တစ္ေထာင္တန္ေပးရင္ အမ္းဖို႕အႏူတ္ကခက္လို႕ .. ေလထိုးခ တစ္ရာက်တယ္ ...´

`ဘာဆိုင္လဲဗ် ... ငါးဆယ္ဟာ ငါးဆယ္ပဲေပါ့ ... ခင္ဗ်ာႀကီး လူလည္မက်နဲ႕ေနာ္ ... က်ဳပ္ကို ဘာမွတ္ေနလဲ ...´

`ေဟ့ေကာင္ ... ဒီေလာက္ အႏူတ္ရွားတာ .. မအမ္းႏိုင္ဘူးကြာ ... အႏူတ္မပါရင္ အစကတည္းက ေလမထိုးနဲ႕ေပါ့ကြ ... ေမ@ေလး´

`ခင္ဗ်ား ... မဆဲနဲ႕ေနာ္ .. သတၱိရွိရင္ တစ္ေယာက္ခ်င္းခ်မယ္ ... ထြက္ခဲ့ ...´

`ေအာင္မာ .. မင္းက ဘာေကာင္လဲ လာေလ ... !@#@#$%´

ခြပ္ .... ဘုန္း ... အား .... ဒုတ္ .... အြတ္ .... အိုး .....
.....................................................................

ဟဟ...ရယ္ရတယ္ေနာ္...
ၿဖိဳးဇာနည္...ည...၆း၃၅တိတိ

0

ေမာင္႔ရ႕ဲခ်စ္သူသစၥာ

Posted by ၿဖိဳးဇာနည္ on Sunday, December 07, 2008 in
ေမေရ … ေမ့အတြက္ ေမာင္ ပိုက္ဆံစုထားတာ ေတာ္ေတာ္ရေနၿပီ ။ အားမငယ္နဲ႔ေတာ့ေနာ္ ။ ေမ့မ်က္လံုးေတြ ျမင္ရေတာ့မယ္”။ ေမာင္က တစ္ေန႔ ထိုသို႔ ေျပာလာေသာအခါ ေမာင္၏ ေခ်ာမြတ္ေနေသာ လက္ဖ၀ါးမ်ားကို အားကိုးတၾကီး ကိုင္ဆုတ္ျပီး ၊ ငယ္ငယ္ေလးတည္းက ေလာကၾကီးအား ျမင္ခြင့္မရခဲ့ေသာ ကြ်န္မမ်က္၀န္းမ်ားတြင္ မ်က္ရည္၀ဲသြားရသည္ ။ ကြ်န္မလို မ်က္မျမင္ ဒုကၡိတ တစ္ေယာက္အေပၚ အလြန္ၾကင္နာ ခ်စ္ခင္ခါ ယုယတတ္ေသာ ေမာင့္ကို ကြ်န္မ၏ မိသားစုကပင္ အံ့ၾသခဲ့ရသည္မွာ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ ကြ်န္မကိုခ်စ္သည့္ ေမာင့္အခ်စ္သည္ ထိုမွ် ၾကီးမားလိမ့္မည္ဟု မယံုၾကည္ခဲ့ၾကေသာ ကြ်န္မ မိသားစုသည္ အစပထမတြင္ေတာ့ အျပင္းအထန္ ကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကသည္ ။ သို႔ေသာ္ ေမာင္က သူတို႔ကို လက္ေတြ႕ သက္ေသျပခဲ့ေလသည္ ။…………………………………“ေမေရ … ဘာမွ မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္ ။ နာရီပိုင္းျပီးရင္ ေမာင့္ကို ေမ ျမင္ေတြ႔ နိုင္ေတာ့မယ္ ။ ေမၾကိဳက္တဲ့ မိုးစက္ေတြကို ေမ ၾကည့္နိုင္ေတာ့မယ္ ။ ေမ ၾကိဳက္တဲ့ သစ္ပင္ေတြ ေလမွာ ယိမ္းေနတာ ျမင္ရေတာ့မယ္ ။ အားတင္းထားေနာ္ ။ အားလံုး အိုေကသြားမယ္ ။ ဟုတ္ျပီလား ။ ေမာင္ အျမဲ ရွိေနမယ္ ။”ကြ်န္မတို႔ အားလံုး ေစာင့္စားခဲ့ရေသာေန႔သို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္ ။ မ်က္ၾကည္လႊာ အစားထိုး၍ ကုသဖို႔ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေငြေၾကးပမာဏကို ေမာင္က စုေဆာင္းလိုက္နုိင္ေလျပီ ။ ခြဲခန္း၏ အေပါက္၀အထိ ေမာင္က ကြ်န္မ လက္ကို မလႊတ္ပဲ လိုက္ပါလာခဲ့သည္ ။ “ေမ့ကို ေမာင္ ထာ၀ရ သိပ္ခ်စ္ေနမယ္ေနာ္ ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေမာင့္ကို ခ်စ္တဲ့အခ်စ္နဲ႔ အားေတြကို ေမြးပါ ေမာင့္ရဲ့ေမ ”ဟု ကြ်န္မ နားနား ေမာင္က ကပ္ေျပာကာ ၊ ကြ်န္မ၏ နဖူးေလးကို ျငင္သာစြာ နမ္းလိုက္၏ ။ ထိုအနမ္းေၾကာင့္ ကြ်န္မ တကိုယ္လံုး အားမာန္အျပည့္ႏွင့္ ေႏြးေထြးသြားသေယာင္ ခံစားလိုက္ရသည္ ။…………………………………“ပတ္တီးကို ေျဖတဲ့အခါ ခ်က္ခ်င္းၾကီး မ်က္စိကို မဖြင့္နဲ႔ ။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဖြင့္ၾကည့္ ။”ေအာ္ပေရးရွင္းအျပီး ေမာင္နွင့္ ေတြ႕ရမည္ ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ေသာ္လည္း ၊ တကယ္ေတာ့ ေမာင္က မျဖစ္မေန ခရီးတစ္ခုကို ထြက္သြားခဲ့သည္ ဟု ေမေမက ျပန္ေျပာျပသည္ ။ ေမာင္မရွိေသာ ေန႔ရက္မ်ားတြင္ အနားမွာ ေဖေဖ (သို႔) ေမေမ (သို႔) ကိုၾကီး အျမဲ ရွိေနခဲ့ေသာ္လည္း အထီးက်န္ဆန္ခါ ဟာတာတာျဖစ္လြန္းလွ၏ ။ ပတ္တီးျဖည္မည့္ေန႔တြင္ေတာ့ ေမာင္ ေရာက္လာမည္ဟု အတိအက် ယံုၾကည္ထားခဲ့သည္။ ေမာင့္ မ်က္နွာကို ျမင္ရေတာ့မည္ ဆိုေသာ အေတြးႏွင့္ ကြ်န္မ နွလံုးသား အထိန္း အကြပ္မဲ့ေနခဲ့သည္ ။ ရင္ခုန္သည္ဆိုတာ ဒါပဲျဖစ္မည္ ။“ဟင္” ကြ်န္မေရွ႕တြင္ ၀ိုးတ၀ါး အရိပ္တစ္ခုကို ေတြ႕ရသည္ ။ သူ႕ေဘးဘက္တြင္ ေနာက္ထပ္ အရိပ္သံုးခု ။ “သမီးေလး”အရိပ္နွစ္ခုက ကြ်န္မနား နီးကပ္လာျပီး စိုးရိမ္တၾကီးေခၚလိုက္သည္ ။ ေဖေဖ နွင့္ ေမေမ …. ။ကြ်န္မ မ်က္၀န္းတို႔ကို တခ်က္မွိတ္ခါ ျပန္ဖြင့္လိုက္သည္ ။ ဤတၾကိမ္တြင္ေတာ့ အလင္းေရာင္တခ်ိဳ႕ မ်က္စိထဲ ၀င္လာသည္ ။ ၀ိုးတ၀ါးအရိပ္မ်ား တျဖည္းျဖည္း ထင္ေပၚလာသည္ ။ ေဖေဖ … ေမေမ … ဆရာ၀န္ၾကီး … ကိုၾကီး ….ဟင္ … ဒါဆို … ဒါဆို … ေမာင္ … ေမာင္ ေရာ ။“ေမာင္ ေရာ ဟင္” ေမေမ့လက္ကို အားကိုးတၾကီး လွမ္းဆြဲျပီး ေမးလိုက္မိသည္ ။ ေမေမငိုေနသည္ ။ ၀မ္းသာလြန္းတာ ျဖစ္နိုင္သည္ ။ “ေဖေဖ ေမေမ သားကို ညီမေလးန႔ဲ ခဏ တစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာခြင့္ေပးပါ”။ကိုၾကီး၏ ခြင့္ေတာင္းသံကို ၾကားလိုက္ရသည္ ။ ဘာေတြျဖစ္ေနသနည္း ကြ်န္မ မသိပါ ။ကိုၾကီးမွတပါး အားလံုး အျပင္ထြက္သြားျပီးေသာအခါ - -“ညီမေလး … တိမ္ယံက ညီမေလးအတြက္ စာတစ္ေစာင္ ထားသြားခဲ့တယ္ ။ ကိုၾကီး ဖတ္ျပမယ္ေနာ္ ။ေမ …ဒီစာကို ေမဖတ္ရခ်ိန္မွာ ေမာင္က အေ၀း တစ္ေနရာမွာ ေရာက္ေနျပီ ။ တကယ္ေတာ့ ေမ … ေမာင္တို႔ဘ၀မွာ မထင္မွတ္တဲ့ ၾကမၼာဆိုး၀င္ခဲ့တယ္ ။ အစိုးရက ျမန္မာနိုင္ငံမွာ ၄၅ က်ပ္တန္ ၊ ၉၀ က်ပ္တန္ေတြ တရားမ၀င္ေတာ့ဖူးလို႔ ေၾကျငာတဲ့ေန႔က ေမ့အတြက္ ဆုထားခဲ့တဲ့ ပိုက္ဆံေတြ အားလံုးနီးပါးဟာ တန္ဖိုးမဲ့သြားခဲ့တယ္ ။ အနွစ္ ၂၅ ထိ ေလာကၾကီးကို ျမင္ခြင့္မရခဲ့တဲ့ ေမ့ကို ျမင္ခြင့္ရေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ လမ္းမရွိေတာ့သလို ျဖစ္သြားတယ္ ။ ေမာင္ေလ … သိပ္ ငိုေၾကြးခဲ့ရတဲ့ ရက္ေပါင္း မနည္းပါဘူး ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေမာင့္ နွလံုးသားနဲ႔ ထပ္တူ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခ်လိုက္မိတယ္ ။ခ်စ္ေသာေမ … ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခု ေမ့ဆီမွာ ရွိတဲ့ ေမာင့္မ်က္၀န္းေတြကို အသံုးခ်ျပီး ဘ၀ကို သတၱိရွိရွိ အက်ိဳးရွိရွိ ရင္ဆိုင္ပါ ။ ေမာင္တို႔လို မထင္မွတ္ပဲ ၾကမၼာဆိုး၀င္ေမႊတာ ခံခဲ့ရသူေတြအတြက္ အတတ္နိုင္ဆံုး ကူညီေပးလိုက္ပါ ။ ေနာက္ ေမာင့္အခ်စ္ကို အျမဲခံစားျပီး ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနပါ ေမ ။ေမာင့္ကို လိုက္ရွာဖို႔ မၾကိဳးစားပါနဲ႔ေတာ့ ။ေမ့ရဲ့ေမာင္………………………..ျပီးဆံုးသြားေသာ စာနွင့္အတူ ဓါတ္ပံုေလးတစ္ပံုကို ကိုၾကီးက လွမ္းေပးသည္ ။ ကြ်န္မ ပုခံုးကို တယုတယကိုင္ကာ ရပ္ေနေသာ လူငယ္တေယာက္ … ေမာင္ ။ဓါတ္ပံုေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုတ္ျပီး ၊ ပါးျပင္ေပၚ အတားအဆီးမဲ့ စီးက်လာေသာ မ်က္ရည္စက္တို႔ကို လက္နွင့္ သုတ္ပစ္လိုက္သည္ ။ ေနာက္ထပ္ က်လုဆဲဆဲ မ်က္ရည္တို႔ကိုလည္း ပုတ္ထုတ္ပစ္လိုက္သည္ ။ ေမာင့္ မ်က္၀န္းမ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ျပီး ၊ ေမာင္ မွာခဲ့သလို လုပ္ေဆာင္ရန္ ကြ်န္မမွာ တာ၀န္ရွိသည္ ။
ႀကိဳးစားပါအံုးမည္....ၿဖိဳးဇာနည္....ေန႔လည္...၁၁း၂၅တိတိ

0

က်င္႔ဝတ္မ်ား

Posted by ၿဖိဳးဇာနည္ on Saturday, December 06, 2008 in
က်င့္၀တ္မ်ား
သားသမီးက်င့္၀တ္ ငါးပါး-ေကၽြးေမြးမပ်က္၊ ေဆာင္ရြက္စီမံ၊ ေမြခံထိုက္ေစ၊ လႉမွ်ေ၀၍၊ ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္၊ ၀တ္ငါးသြယ္၊ က်င့္ဖြယ္သားတို႕တာ။

မိဘက်င့္၀တ္ ငါးပါး-မေကာင္းျမစ္တာ၊ ေကာင္းရာညႊန္လတ္၊ အတတ္သင္ေစ၊ ေပးေ၀ႏွီးရင္း၊ ထိမ္းျမားျခင္းလွ်င္၊ ၀တ္ငါးအင္၊ ဖခင္မယ္တို႕တာ။

တပည့္က်င့္၀တ္ ငါးပါး-ညီညာထႁကြ၊ ဆံုးမနာယူ၊ လာမူႀကိဳဆီး၊ ထံနီးလုပ္ေကၽြး၊ သင္ေတြးအံရြတ္၊ တပည့္၀တ္၊ မခၽြတ္ငါးခုသာ။

လင့္က်င့္၀တ္ ငါးပါး-မထီမဲ့ကင္း၊ အပ္ႏွင္းဥစၥာ၊ မိစၦာမမွား၊ ၀တ္စားဆင္ယင္၊ ျမတ္ႏိုးၾကင္၊ ငါးအင္ လင့္က်င့္ရာ။

မယားက်င့္၀တ္ ငါးပါး-အိမ္တြင္းမွဳလုပ္၊ သိမ္းထုတ္ေသခ်ာ၊ မိစၦာၾကဥ္ေရွာင္၊ ေလ်ာ္ေအာင္ျဖန္႕ခ်ိ၊ ပ်င္းရိမမူ၊ ၀တ္ငါးဆူ၊ အိမ္သူက်င့္အပ္စြာ။

မိတ္ေဆြက်င့္၀တ္ ငါးပါး-ေပးကမ္းခ်ီးျမႇင့္၊ ကိုယ္ႏွင့္ယွဥ္ထား၊ စီးပြားေဆာင္ရြယ္၊ ႏွဳတ္ႁမြက္ခ်ိဳသာ၊ သစၥာမွန္ေစ၊ ၀တ္ငါးေထြ၊ က်င့္ေလ မိတ္သဟာ။

အရွင္က်င့္၀တ္ ငါးပါး-၀စၥာေကၽြးေမြး၊ ျပဳေရးစီရင္၊ နာလွ်င္ ကုေစ၊ ငွေ၀ ရသာ၊ အခါကိုလႊတ္၊ အရွင့္၀တ္၊ မခၽြတ္ငါးခုသာ။

လုပ္သားက်င့္၀တ္ ငါးပါး-အိပ္ေသာ္ ေနာက္က်၊ ထေသာ္ကား ေရွ႕၊ ေပးမွယူအပ္၊ ေစ့စပ္ေဆာင္ရြက္၊ ေက်းဇူးႁမြက္၊ ငါးခ်က္လုပ္သားက်င့္ဖို႕ရာ။

ဒါယကာက်င့္၀တ္ ငါးပါး-ေမတၱာစိတ္သက္၊ ေဆာင္ရြက္ခ်စ္ခင္၊ ခင္မင္ႏွဳတ္ခ်ိဳ၊ လိုလွ်င္ ဖိတ္ထား၊ တတ္အားလႉေစ၊ ၀တ္ငါးေထြ၊ က်င့္ေလ ဒါယကာ။

ရဟန္းက်င့္၀တ္ ေျခာက္ပါး-မေကာင္းျမစ္တား၊ ေကာင္းရာညႊန္လစ္၊ အသစ္ေဟာက်ဴး၊ နာဖူးထပ္မံ၊ နတ္ထံတင္ရာ၊ ေမတၱာလည္းျပ
ရဟန္းမွေျခာက္ခု လြန္ေသခ်ာ။

သိဂၤါေလာ၀ါဒသုတ္

0

သူငယ္ခ်င္း

Posted by ၿဖိဳးဇာနည္ on Thursday, December 04, 2008 in
သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕ကို မထင္မွတ္တဲ့ ေနရာမွာ မထင္မွတ္ ဘဲ ေကာက္ေတြ႔ခဲ့ ၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း အခ်ဳိ႕ဟာ မထင္မွတ္ဘဲ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ေတြ ျဖစ္လာခဲ့ တယ္။ လူခ်င္းမျမင္ဖူးဘဲ ဖုန္းနဲ႔ အင္တာနက္နဲ႔ ဆက္သြယ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ရွိတယ္။ လူခ်င္း ျမင္ဖူးျပီး အရမ္းေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာလဲ ရွိတယ္။ အိမ္မွား ၀င္ျပီး ခင္ခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိသလို မေတာ္တဆ တိုက္မိျပီး ခင္ခဲ့ ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ရွိတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက၊ ေက်ာင္းတုန္းက အတူသြား၊ အတူစားခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေက်ာင္းျပီးေတာ့ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာကို ရွာၾကရင္း တကဲြတျပားစီျဖစ္ျပီး အဆက္အသြယ္က နည္းသထက္ နည္းလာခဲ့တယ္။
သူငယ္ခ်င္းေတြမွာ အသက္ အပိုင္းအျခား မရွိဘူး။ ကုိယ့္နဲ႔ ရြယ္တူလည္းရွိတယ္။ ကိုယ့္ထက္ၾကီးတဲ့ ငယ္တဲ့ လူလည္း ရွိတယ္။ ၾကီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကေန ကိုယ့္မွာ မရွိေသးတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳကို ယူတယ္။ ငယ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကေန ကိုယ့္မွာရွိခဲ့ဖူးတဲ့ အျပစ္ကင္းတဲ့ ရိုးသားမႈေတြကို ျပန္ရွာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြမွာ အသက္အရြယ္၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ မခဲြျခားဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ေႏြ၊ မုိး၊ ေဆာင္း ေျပာင္းေနတဲ့ ရာသီေတြနဲ႔ တူတယ္။
တခ်ဳိ႔က ပူျပင္းတဲ့ ေႏြနဲ႔တူတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေႏြရဲ႕ အပူဒဏ္ကို ေလ်ာ့ေပးတဲ့ မိုးနဲ႔တူတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေအးျမတဲ့ ေဆာင္းနဲ႔တူတယ္။ မတူညီတဲ့ ရာသီရဲ႕ အလွပေတြကို ခံစားရင္း ကိုယ့္ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ သူတို႔နဲ႔ ကိုယ္ဘယ္လို စသိ စခင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ ၀မ္းနည္းစရာ၊ ဝမ္းသာစရာေတြနဲ႔ ၾကံဳတုိင္း သူတို႔ကို ကိုယ္ရင္ဖြင့္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ထူးဆန္းတာေတြကို ျမင္တိုင္း သူတို႔နဲ႔ ကိုယ္မွ်ေ၀ခ်င္ခဲ့တယ္။
ကြန္ျပဴတာရဲ႕ ဟိုတစ္ဖက္မွာ ထိုင္ျပီး ကိုယ္မွ်ေ၀တဲ့ အရာေတြကို သူတုိ႔ၾကည့္ျပီး ေပ်ာ္ေနမလား.... ေမးလ္ေဘာက္စ္ ျပည့္သြားတာ ကိုယ့္စာေၾကာင့္လို႔ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ျငီးျငဴေနမလား... ဘာေတြ ေလ်ာက္ေရးထားလဲ မသိဘူးဆိုျပီး မဲ့ေနမလား....
သတိရေၾကာင္း၊ လြမ္းေၾကာင္းဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ထုတ္ေဖာ္ မေျပာျပတတ္လို႔ ေအးစက္တဲ့ ကြန္ျပဴတာ က တဆင့္ ဒီကမၻာရဲ႕ ေထာင့္တစ္ေနရာကေန သူငယ္ခ်င္းေတြ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ ေႏြးေထြးတဲ့ ကိုယ္ေမတၱာနဲ႔ ေတာင္းဆု ျပဳပါလိုက္တယ္။
က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ သူငယ္ခ်င္းမ်ား.............

gmailထဲကသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ဒါဒါပို႔ေပးလာတာကိုသေဘာက်မိလို႔ၿပန္ၿပီးShareလုပ္လိုက္တာပါ။

ေၿပာရအံုးမယ္...ဒီသူငယ္ခ်င္းဆိုတ႔ဲစာေလးကိုမူရင္းေရးသားသူကမမႏိုင္းနိုင္းစေနပါ။ကၽြန္ေတာ္ဒီပို႔ေလးကိုတင္ထားတာႏွစ္ရက္ရွိပါၿပီသူငယ္ခ်င္း
ဒါဒါပို႔ေပးလာတာကိုၾကိဳက္လို႔တင္လိုက္တာပါဒါဒါကေတာ႔ေၿပာပါတယ္သူေရးတာမဟုတ္ဘူးတဲ႔စာေရးသူေနရာမွာသူ႔နာမည္ကိုမေရးပါန႔ဲတ႔ဲ။ဒါေပမ႔ဲ
ကၽြန္ေတာ္႔ဆီကိုေရာက္လာတာကေတာ႔သူပို႔ေပးခ႔ဲတာလို႔ပဲကၽြန္ေတာ္သတ္မွတ္ၿပီးေရးၿဖစ္ေအာင္ကိုေရးလိုက္ပါတယ္။အခုေတာ႔ကၽြန္ေတာ္ပ်င္းပ်င္း
ရွိတာနဲ႔ဟိုဝင္ဒီဝင္ၾကည္႔ရင္းကေနၿပီးမမနိုင္းနိုင္းစေနရ႕ဲ siteမွာဒီစာေလးကိုေတြ႔လိုက္ရလို႔ပါ။(၅.၁၁.၂၀၀၈)
ၿဖိဳးဇာနည္...ေန႔လည္၁၂းတိတိ

0

ယိုးဒယားကိုတစ္ေခါက္

Posted by ၿဖိဳးဇာနည္ on Thursday, December 04, 2008 in
ကၽြန္ေတာ္ၿပန္ေရာက္ေနတာမေန႔ကေန႔လည္ကထဲကပါ။ခရီးပန္းလာတာကတစ္ေၾကာင္းပ်င္းေနတာကတစ္ေၾကာင္းေပါ႔
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင္႔blogကိုမဝင္ၿဖစ္ခ႔ဲဘူး။တာခ်ီလိတ္ကိုကၽြန္ေတာ္၂ ညအိပ္ ၃ ရက္ေနခ႔ဲတယ္။အေတြ႔အၾကံဳေတြ
ကေတာ႔အမ်ားၾကီးပဲ။ေနာက္ေန႔မွပဲကၽြန္ေတာ္အကုန္ၿပန္ၿပီးေဖာက္သည္ခ်ေတာ႔မယ္။ကၽြန္ေတာ္သေဘာအက်ဆံုးကေတာ႕
ယိုးဒယား(မယ္ဆိုင္)ထဲကိုဝင္လည္ခ႔ဲရတာကိုေပါ႔။ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္ဗ်။ကၽြန္ေတာ္န႔ဲလံုးဝမကိုက္ညီတာတစ္ခု
ကေတာ႔ဆိုင္ကယ္ေမာင္းတ႔ဲအခ်ိန္မွာပဲဗ်။တအားကိုကို႔လို႔ကန္႕လန္႔နိုင္တာပဲ။ယိုးဒယားကလမ္းကိုဘယ္ေၾကာကေမာင္းရတာ
တ႔ဲဗ်ာ။ကၽြန္ေတာ္မနည္းကိုသတိထားၿပီးေမာင္းခ႔ဲရတယ္။အခ်ိန္ကလည္းသိပ္မရေတာ႔မႏွံခ႔ဲပါဘူး။လည္ခ႔ဲရတ႔ဲအထဲမွာေတာ႔
TESCO LOTUS ဆိုတ႔ဲကုန္တိုက္ၾကီးကိုသေဘာအက်ဆံုးပဲ။လံုးဝcrazyၿဖစ္တယ္ဗ်ာ။ကၽြန္ေတာ္အဲဒီကုန္တိုက္အထဲမွာပဲအခ်ိန္
ေတြေတာ္ေတာ္ကုန္သြားခ႔ဲတာဗ်။ေန႔လည္ကေနဝင္သြားလိုက္တာညေနေမွာင္မွပဲၿပန္ထြက္ၿဖစ္ေတာ႔တယ္။ၿမိဳ႔ထဲကိုလည္ဖို႔ေတာင္
အခ်ိန္မရလိုက္ေတာ႔ဘူး။ဒါေတာင္ကုန္တိုက္ၾကီးရ႔ဲတစ္ဝက္ေတာင္အၿပည္႔မေရာက္ခ႔ဲရဘူး။အ႔ဲဒီေလာက္ကိုၾကီးတ႔ဲကုန္တိုက္ၾကီးဗ်ိဳ႔။
ယိုးဒယားၿပည္ဝင္ခြင္႔ကတစ္ေန႔စာပဲရတာေလကၽြန္ေတာ္ဝင္သြားတ႔ဲအခ်ိန္ကေန႔လည္ေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ႔အခ်ိန္ကိုမနည္းလုခ႔ဲရတာ။
ယိုးဒယားဘတ္ေငြကေတာ္ေတာ္ေလးသံုးလို႔ေပ်ာ္တယ္ဗ်။တာခ်ီလိတ္တစ္ၿမိဳ႔လံုးလဲအဲဒီဘတ္ေငြကိုပဲသံုးၾကတယ္။ဓါတ္ပံုေလးေတြေတာ႔
ရိုက္ခ႔ဲပါတယ္။ဒါေပမ႔ဲကုန္တိုက္ထဲမွာက်ေတာ႔ကၽြန္ေတာ္အားရပါးရရိုက္မယ္ဆိုၿပီးCAMERAကိုလည္းထုတ္လိုက္ေရာဝန္ထမ္းမမေလး
တစ္ေယာက္ကဓါတ္ပံုမရိုက္ရပါဘူးတ႔ဲဗ်ာ။ဒါေတာင္blogမွာတင္ခ်င္လြန္းလို႔နည္းနည္းမရ ရေအာင္ရိုက္လာခ႔ဲေသးတယ္။cameraက
လည္းphoneန႔ဲရိုက္ရတာဆိုေတာ႔သိပ္မေကာင္းဘူးဗ်။ဒါေပမ႔ဲအေကာင္းဆံုးေလးေတြကိုေရြးၿပီးတင္ထားပါတယ္။အားေပးၾကည္႔ၾကပါေနာ္။

ဒါေလးကေတာ႕ယိုးဒယား(မယ္ဆိုင္)ထဲကိုဝင္ခြင္႔လက္မွတ္ကေလးေပါ႔။ဒါကေတာ႔ယိုးဒယားကိုအဝင္ၿမန္မာဘက္ကၿမင္ရတ႔ဲဂိတ္ပါ
နနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနန

ဒါကေတာ႔ယိုးဒယားန႔ဲၿမန္မာကိုပိုင္းၿခားထားတ႔ဲေခ်ာင္းကေလးန႔ဲနယ္စပ္အဝင္္ဂိတ္မုဒ္ဦးၾကီးေလ
နနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနန

ဒီလိုစည္းကမ္းေလးေတြလဲရွိေသးတယ္
နနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနန

ဒါကေတာ႔မယ္ဆိုင္ထဲကိုဝင္ဝင္ခ်င္းေတြ႔ရတ႔ဲၿမင္ကြင္းေလးပါ။ယိုးဒယားTaxiတ႔ဲလွတယ္ေနာ္
နနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနန


ဒါကေတာ႔ကုန္တိုက္ၾကီးရ႕ဲအဝင္န႔ဲအတြင္းထဲကၿမင္ကြင္းေလးေတြေလ။ေဘးကစက္ေလးေတြကသက္ဆိုင္ရာဘဏ္ခြဲေတြရ႕ဲေငြထုတ္စက္ေတြေပါ႔
နနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနန

ဒါကေတာ႔လမ္းဘယ္ေၾကာကေနေမာင္းေနရတ႔ဲယာဥ္ေတြန႔ဲၾကံဳၾကိဳက္လို႔ရိုက္လိုက္မိတ႔ဲယိုးဒယားအလွဴပါ။ နနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနန

ဒါကေတာ႔မၿပန္ခ်င္႔ၿပန္ခ်င္န႔ဲမိုးခ်ဳပ္ခါနီးၿပန္ထြက္လာခ႔ဲရတ႔ဲၿမန္မာၿပည္အဝင္စစ္ေဆးေရးဂိတ္ေလးပါ။
byebyebyebyebyebyebyebyebyebyebyebyebyebyebyebye
cameraကအားမရွိေတာ႔တာေၾကာင္႔ေခ်ြတာၿပီးရိုက္ေနရေတာ႔ပံုကသိပ္မရလိုက္ဘူးပံုၾကမ္းေတြေတာ႔ရွိပါေသးတယ္။
ေနာက္ေန႔မွအဆင္ေၿပသလို္တင္သြားမယ္လို႔စိတ္ကူးထားပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္ရ႕ဲblogကိုလာလည္ၾကတ႔ဲသူငယ္ခ်င္းေတြ
ကိုလည္းအရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ဆက္လက္ၿပီးေတာ႔လည္းၾကိဳးစားသြားပါ႔မယ္။
အေကာင္းဆံုးၿဖစ္ဖို႔အၿမဲတမ္းၾကိဳးစားေနေသာ...ၿဖိဳးဇာနည္..ည..၁၂း၅၅တိတိ

................................................................................................

ထူးဆန္းတာေလးတစ္ခုေၿပာရအံုးမယ္ကၽြန္ေတာ္ၿပန္လာမ႔ဲညကလကေလးၿပဳံးၿပေနတ႔ဲပံုကိုေတြ႔လို႔ဓါတ္ပံုရိုက္ယူထားလိုက္တယ္။

လရယ္၊ ေသာၾကာၿဂိဳဟ္ ဗီးနပ္(စ္)ရယ္၊ ၾကာသပေတးၿဂိဳဟ္ ဂ်ဴပီတာရယ္ ကမ႓ာကေနၾကည့္ရင္ ပူးတဲ့ေန႔လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီၿဂိဳဟ္သံုးလံုးရဲ႕ အနီးကပ္ဆံုး အခ်ိန္ကိုေတာ့ ျမန္မာျပည္ကေန ေတြ႕ႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနဝင္ခ်ိန္ ညေန ၆နာရီကေန ၇နာရီ အခ်ိန္ေလးမွာေတာ့ ဒီသံုးလံုးကို ႀတိဂံပံုစံ ျမင္ေတြ႕ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီလို အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးကို ေနာင္ ၄၄ႏွစ္ေက်ာ္ အၾကာမွသာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္ႀကံဳႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာ ၁၂ရက္ေန႔ လျပည့္ညမွာေတာ့ လဟာ ကမ႓ာနဲ႔ အနီးကပ္ဆံုး အကြာအေဝး ၂၂၁၅၅၄ မိုင္ အထိ ေရာက္ရွိလာပါမယ္။ ဒီလို အနီးဆံုး ေရာက္ရွိတာမ်ိဳး ျမင္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ေနာင္ ၂၀၁၆ခုႏွစ္အထိ ႀကံဳရဦးမွာ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ ဒီထက္ ပိုနီးတဲ့ အျဖစ္ကိုေတာ့ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ေက်ာ္မွသာ ႀကံဳႏုိင္ေတာ့မွာမို႔ ဒီေန႔လို႔ ေန႔မ်ိဳးဟာ ရွားပါးတဲ့ အခြင့္အေရး တစ္ခုလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလို႔ ဒါမ်ိဳး အျဖစ္အပ်က္ ေနာက္တစ္ခါ ႀကံဳရခ်ိန္ၾကရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီကမ႓ာႀကီးေပၚမွာ ရွိခ်င္မွ ရွိၾကေတာ့မွာေလ။ ဒါေၾကာင့္ ထိုင္ခံုတစ္လံုးနဲ႔ထိုင္ၿပီး ဒါေလးကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့တယ္။
ေလးစားစြာၿဖင္႔...ၿဖိဳးဇာနည္

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

how about

Copyright © 2009 အရာအားလံုးၿပီးၿပည္႔စံုခ႔ဲေသာ ဘ၀တစ္ခု၏ ရာဇ၀င္ All rights reserved. Theme by Laptop Geek. | Bloggerized by FalconHive.