အရာအားလံုးၿပီးၿပည္႔စံုခ႔ဲေသာ ဘ၀တစ္ခု၏ ရာဇ၀င္

ခဲတံေပ်ာက္သည့္ေန႔

အျပင္မွာ မိုးေတြက တဖြဲဖြဲက်ဆင္းေနသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုးကား အတန္းေရွ႕မွ ဟန္ပါပါသင္ၾကားေနေသာ ႐ူပေဗဒဆရာ၏ အသံစူးစူးထံသို႔သာ အာရံုစိုက္လ်က္။ ထိုအခိုက္တြင္ အရာအားလံုးဆိတ္သုန္းသြားသည္၊ ဆရာ၏မ်က္လံုးသည္ကား အ႔ံၾသစြာျဖင့္ အတန္းအေနာက္ဆံုးမွ ၀င္ေပါက္ဆီသို႔…….. ေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုးသည္လည္း မဆိုင္းမတြပင္ တစ္ေနရာတည္းသို႔ လွည့္ၾကည့္ၾကကုန္၏။

မတ္တူးကားအျဖဴတစ္စီးကား ေမာင္းထြက္သြားျပီ၊ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္သည္လည္း လက္ညိဳးကေလးကိုေထာင္လ်က ္ တစ္လွမ္းျခင္းေလွ်ာက္၀င္လာ၏။ အရာအားလံုးသည္ကား ေခတၱမွ် ရပ္ဆိုင္းကုန္၏။ ျပန္လည္အသက္၀င္ေစသည္ကား ဆရာ၏အသံတည္း……
(( လပ္ေနတဲ့ေနရာမွာ အဆင္ေျပသလိုထိုင္လိုက္ပါ ))

အားလံုးကေတာ့ ဆရာကိုမၾကည့္ေတာ့ေပ။ ထိုထို မိန္းကေလးဆီသို႔သာ၊ အမွန္တကယ္ပင္ ထုိကာလက မီနီဂ်င္းစကတ္တို၀တ္လ်က္၊ စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္ကို ဇာလႊာအက်ၤီ ထပ္ထားေသာမိန္းကေလး၏အလွတရားကား…….(( ေခတ္စကားျဖင့္ အရမ္းလန္ထြက္ေနတယ္))လို႔ ေျပာရံုပင္အားမရနိုင္ပါ။

သူမကား ကၽြန္ေတာ့္ အေရွ႕တန္းမွာ၀င္ထိုင္လိုက္သည္၊
(( အား… ))

အလန္႔တၾကားထေအာ္မိသည္။

ကၽြန္ေတာ္၏ ေျခမကိုသူမ၏ေဒါတ္ဖိနပ္နွင့္တက္နင္းထားျခင္းျဖစ္သည္။

(( ေဆာရီး)) ဆိုသည့္စကာကိုသာ အားမရစြာျမိဳခ်ခဲ့ရသည္.. စိတ္ထဲမွာေတာ့သိမ္မၾကည္လွ။

အတန္းထဲက ေယက်္ားကေလးမ်ားစြာကေတာ့ ခိုးခိုးၾကည့္လ်က္။ သိမ္ခ်စ္စရာေကာင္းသည္တဲ့…အဘယ္ကိုဆိုသည္နည္း။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာ့ေမးမိသည္ ဘာမွန္းေတာ့မသိ..ကၽြန္ေတာ္သိသည္ကား ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိေသာ ကၽြန္ေတာ္၏တစ္ခုတည္းေသာ ခဲတံလက္တစ္ဆစ္။ ဆရာကလည္းပံုလိုက္ဆြဲရန္ေျပာေနျပီ..ဆြဲစရာခဲတံကားမရွိ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ကားေက်ာင္းသြားလ်င္ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းနွင့္ ဗလာစာအုပ္တစ္အုပ္ကိုသာယူသြားတက္သည္။ ခက္ေခ်ျပီ။ ခဲတံက အပိုမရွိေတာ့။ ဟိုလွန္သည္လွန္ စာအုပ္ကိုလွန္သည္..ဟိုငံု႔ သည္ငံု႔ ခံုေအာက္သို႔ငံု႔ၾကည့္သည္..ဟိုရွာသည္ရွာ လုပ္သည္။ သူမက မ်က္ေထာင့္နီၾကီးနွင့္္ လွည့္ကာ လွည့္ကာၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္ေနျပီ သူမသည္လည္းအေရွ႕မွ ဂနာမျငိမ္ေတာ့။ သူမကား သကၤာမကင္းသည့္ႏွယ္ ခိုးခိုးၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း သဲသဲမဲမဲရွာေနဆဲ။ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ သကၤာမကင္းေသာအၾကည့္သည္ ေခြးေခ်းပံုတက္နငး္မိသည္နွယ္ ေနရခက္ေခ်သည္။ ဆရာကလည္းလွမ္းျပီးၾကည့္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေဇာေခၽြးမ်ားျပန္ေနျပီ ဆရာအထင္လြဲေတာ့မည္။ စာလိုက္ေရးသည္ႏွယ္ ျငိမ္ျငိမ္ကေလးေနလိုက္သည္။ ရင္ထဲမွာေတာ့ ကလိကလိျဖစ္ေနျပီ။

ေဟာ..ေတြ႕ေလျပီ…ဒါမွတကယ့္ျပသနာ။ ေကာက္မရ ႏွိုက္မရသည့္ေနရာမွာ ဒင္းကေရာက္ေနျပီ။ အဆံုးခံလိုက္ရံုသာ ရွိေျချပီ။ သို႔မဟုတ္ပါက ပါးအစိတ္စိတ္ကြဲနိုင္သည္။ အတြင္းခံမေပၚတေပၚ ရွိေနေသာ မိုးျပာေရာင္ ဂ်င္စကတ္တိုႏွင့္ ခါးစပ္ေဖြးေဖြး အၾကား ေနရာလပ္သို႔ ဒင္းက ဘယ္သို႔ဘယ္ပံုေနရာယူထားသည္မသိေတာ့….။

ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။ ပံုလည္းလိုက္ဆြဲလို႔မမွီေတာ့။ အျငိမ္မေနလ်င္ ဆရာကဆူေတာ့မည္။ ေက်ာင္းကလည္းလႊတ္ေတာ့မည္။ ေျပာလို႔လည္းမရနိုင္။ တစ္ႏွစ္လံုးသံုး တစ္ေခ်ာင္းတည္းေသာခဲတံ..ႏွေျမာစြ။ ထိုတစ္ေန႔က ကၽြန္ေတာ္မွတ္မွတ္ရရရွိခဲ့သည္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ အၾကည့္ခိုး။ ျပန္မရေတာ့ဟုယူဆလုိက္ရသည့္ ခဲတံ။ မကူးလိုက္ရေသာ စာေမးပြဲမွာေမးလာမည့္ ပုဒ္စာတစ္ပုဒ္။

ၿဖိဳးဇာနည္႕႕႕႕ညေန႕႕႕၆း၀၅တိတိ