5
အနာဂဏ္ကိုႀကိဳဆိုၿခင္း
Posted by ၿဖိဳးဇာနည္
on
Tuesday, April 28, 2009
in
ကၽြန္ေတာ္႔အေၾကာင္း
၁၉၈၈ခုႏွစ္ရ႔ဲတစ္ခုေသာမနက္ခင္းမွာေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေလာကႀကီးကိုငိုသံေတြန႔ဲႏွဳတ္ဆက္ၿပီး
ဝင္ေရာက္လာခ႔ဲတယ္။သူ႔ရ႔ဲငိုသံေတြကိုအသာယာဆံုးသီခ်င္းတစ္ပုဒ္လိုနားဆင္ေနေေသာလူသားႏွစ္ဦး
လည္းသူ႔ေဘးမွာရွိေနခ႔ဲတယ္ေလ။
၁၉၉၀ခုႏွစ္ရ႔ဲမနက္ၿဖန္ေတြတိုင္းမွာသူဟာ ေဖေဖ၊ေမေမဆိုၿပီးတီတီတာတာေခၚရင္းကမၻာေၿမႀကီးေပၚ
မွာယိမ္းထုိးယိမ္းထိုးလမ္းေလွ်ာက္ရနိုင္ေစဖို႔အတြက္မိဘဆိုတ႔ဲေဝါဟာရကိုေကာင္းေကာင္းနားမလည္
ေသးေပမ႔ဲေဖေဖ၊ေမေမတို႔ရ႔ဲဆုပ္ကိုင္ၿပီးထူမေပးထားမ႔ဲလက္တစ္စံုကိုအလိုလားဆံုးၿဖစ္မိခ႔ဲတယ္။
၁၉၉၂ခုႏွစ္မွာေတာ႔ ေဖေဖ ေမေမ တို႔ရ႔ဲစိတ္မေကာင္းမႈေတြကၽြန္ေတာ္႔ရ႔ဲဝမ္းနည္းငိုေၾကြးမႈေတြကိုအရင္း
တည္လို႔မူႀကိဳဆိုတ႔ဲေက်ာင္းကေလးဆီကိုကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခ႔ဲရတယ္။သယ္ရင္းေတြဆိုတာကိုကၽြန္ေတာ္
ေတြ႔ၿမင္ခ႔ဲရတယ္ေလ။
၁၉၉၄ခုႏွစ္မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကႀကီး ခေခြး ေတြေပက်ံ ေနတ႔ဲကေလးေလးတစ္ေယာက္ေပါ႔။အဂၤာ်ီ
အၿဖဴကိုအနီၿဖစ္ေအာင္လုပ္တတ္တ႔ဲပညာမွာေတာ႔တဖက္ကမ္းခတ္က်ြမ္းက်င္တ႔ဲ ငေပ ကေလးတစ္
ေယာက္အေနန႔ဲေပါ႔။
၁၉၉၆မွာေတာ႔ၿမန္မာ႔ခရီးသြားႏွစ္ကိုႀကိဳဆိုပါ၏ ဆိုတ႔ဲစာေၾကာင္းေလးကိုေနရာတိုင္းမွာေတြ႔ရၿပီးအဲဒီ
စာေလးေတြကို ေတဇ၊ေရႊေသြး ေတြန႔ဲအတူအၿပိဳင္ဖတ္နိုင္ခ႔ဲတ႔ဲေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေပါ႔။
၁၉၉၈မွာစာအရမ္းေတာ္တ႔ဲေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ၿဖစ္ခ႔ဲသလိုအရမ္းကၿမင္းတ႔ဲ ကေလးတစ္ေယာက္
အၿဖစ္န႔ဲလည္းနာမည္ရခ႔ဲတယ္ေလ။မ်က္ခံုးေမႊးႏွစ္ခုၾကားမွာအမာရြတ္ကေလးတစ္ခုကိုပိုင္ဆိုင္နိုင္ခ႔ဲတယ္။
ေက်ာင္းကစားပြဲခံုန႔ဲအမွတ္တရေပါ႔။
၂၀၀၀မွာေတာ႔အုန္းဆီေတြရႊဲေနေအာင္လိမ္းလို႔သနပ္ခါးအေဖြးသားန႔ဲလက္သည္းေၿခသည္းမွန္မွန္ညွပ္
တတ္တ႔ဲေကာင္ငယ္ေလးတစ္ေယာက္ၿဖစ္လာခ႔ဲတယ္။
၂၀၀၂ခုႏွစ္မွာေတာ႔အဂၤာ်ီအၿဖဴကိုဖုန္တစ္စက္ေတာင္အေပမခံတတ္တ႔ဲဂ်စ္ကန္ကန္ေကာင္ေလးတစ္
ေယာက္ေက်ာင္းထဲမွာေဂၚလီလိုလိမ္႔ေနခ႔ဲတယ္ေလ။လၻက္ရည္ဆိုတ႔ဲအရာသာထက္လၻက္ရည္ဆိုင္က
ထိုင္ခံုေတြကိုပိုခင္တြယ္တတ္ခ႔ဲတ႔ဲအခ်ိန္ေတြေပါ႔ ။
၂၀၀၄ခုႏွစ္မွာေတာ႔တစ္ႏွစ္ဆိုတ႔ဲတန္ဖိုးကိုမသိတစ္သိန႔ဲေတြေဝေနတတ္တုန္းမွာပဲမႏၱေလးအေဆာင္ကို
မ်က္စိသူငယ္နားသူငယ္န႔ဲေရာက္ခ႔ဲရတယ္။ကိုယ္႔ကိုကိုယ္အထက္တန္းေက်ာင္းသားဆိုၿပီးဘဝင္ၿမင္႔ေန
တတ္တ႔ဲေကာင္ေလးတစ္ေယာက္အေနန႔ဲေပါ႔။
၂၀၀၆ခုႏွစ္ေရာက္မွပဲ၁၀တန္းရ႔ဲေအာင္ၿမင္မႈကိုခ်ိဳခ်ိဳၿမိန္ၿမိန္ခံစားခ႔ဲရတယ္။မိဘေတြမ်က္ႏွာပြင္႔ခ႔ဲတ႔ဲအ
ခ်ိန္ေတြေပါ႔ ။ဂုဏ္ထူးပါတယ္ဆိုတ႔ဲအရသာဟာသူမ်ားေတြထက္သာပါလားဆိုတာကိုေတြးေတာမိခ႔ဲပါ
တယ္။အဲဒီေနာက္ေတာ႔တကၠသိုလ္နယ္ေၿမထဲမွာနားၾကပ္ႀကီးတကားကားန႔ဲပတ္လိမ္႔ေနခ႔ဲတ႔ဲအခ်ိန္ေတြ
ေပါ႔ ႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕
၂၀၀၈မွာေတာ႔အေတြးအေခၚေတြရင္႔က်က္ၿပီးလူေတြၾကားထဲမွာရုန္းကန္္ေနတတ္ခ႔ဲၿပီေလ ။ေက်ာင္းၿပီး
ဖို႔ ၂ႏွစ္က်န္ေနေသးေပမ႔ဲလုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာကို႔ရို႔ကားယားန႔ဲသူလိုကိုယ္လိုေၿပးလႊားခ႔ဲတ႔ဲအခ်ိန္ေတြပဲေပါ႔။
ကိုယ္႔ေစတနာကိုယ္႔ဆီၿပန္လာဆိုသလိုပဲ အမ်ားပို႔သတ႔ဲေမတၱာေတြေၾကာင္႔ကၽြန္ေတာ္ဟာေလာကႀကီး
ထဲမွာအၿပံဳးေတြန႔ဲရပ္တည္ခြင္႔ရခ႔ဲတယ္ေလ႕႕႕႕
၂၀၀၉ခုႏွစ္မွာေတာ႔မိဘကိုကူညီရင္းန႔ဲလိမၼာတ႔ဲသားတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားေနခ႔ဲပါတယ္။အခ်ိန္
ေတြကိုအက်ိဳးရွိစြာအသံုးခ်ရင္းပညာကိုလဲဆံုးခန္းတိုင္ေစၿပင္ပေလာကမွာလည္းေနာက္က်မႈမရွိေစရဆို
တ႔ဲစီမံကိန္းန႔ဲမိဘေတြန႔ဲအတူေန႔ရက္ေတြကိုကုန္လြန္ေနတ႔ဲအခ်ိန္ေလးေတြေပါ႔ ။ စာက်က္မယ္ Blog ေရး
မယ္ DJ လုပ္မယ္ အဲေလာက္ပါပဲ ။က်န္တ႔ဲက႑ေတြမွာေတာ႔ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဝင္စားမႈမရွိေသးပါဘူး။
နဲနဲပါးပါးေတာ႕အေပ်ာ္အပါး ရွိတာေပါ႔ေလ။အခ်စ္န႔ဲပက္သက္လို႔ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အခ်စ္ဆံုးသူကို
လက္ညွိဳးထိုးၿပပါ႔မယ္ ေဖေဖ န႔ဲ ေမေမ ကလြဲလို႔က်န္တာ မရွိေသးတ႔ဲအခ်ိန္ေပါ႔။လက္ရွိအေၿခအေနကို
ေၿပာၿပတာပါ။ ေနာက္ေတာ႔ ေနာက္ေပါ႔ေနာ္ ဟားဟား အာမ မခံဘူး ဟီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး
အခုလတ္တေလာမွာေတာ႔ ဒီပံုစံအတိုင္းေလးန႔ဲပဲမနက္ၿဖန္အနည္းငယ္ကိုကၽြန္ေတာ္ႀကိဳဆိုေနဆဲပါပဲ။
ဘယ္အခ်ိန္မွာဘာေတြေၿပာင္းလဲပစ္မယ္ဆိုၿပီးေတာ႔လဲ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳတင္မေတြးထားေသးပါဘူး။အခု
ေတြးထားတာကေတာ႔မနက္ၿဖန္အနည္းငယ္ေလာက္ပဲေတြးထားတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္ဒီေလာက္ပဲ ခ်ေရး
လိုက္ရပါတယ္။ေအာ္႕႕႕႕႕႕႕ကၽြန္ေတာ္အနာဂဏ္ေပ်ာက္ေနတာေတာ႔မဟုတ္ဖူးေနာ္႕႕႕႕႕ကၽြန္ေတာ္႔အနာ
ဂဏ္ကို ကၽြန္ေတာ္လက္ပိုက္ၿပီးေတာ႔ ေစာင္႔ႀကိဳေနတာပါ။႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕
လူေတြထဲကလူတစ္ေယာက္ေပမ႔ဲ ႕႕႕႕သူမ်ားေတြလိုမဟုတ္တ႔ဲ ႕႕႕႕႕႕ၿဖိဳးဇာနည္႕႕႕႕ည႕႕႕႕၁၁း၂၉တိတိ
