1
လမ္းေလွ်ာက္ရင္းလမ္းေပ်ာက္သလို႕႕႕႕
Posted by ၿဖိဳးဇာနည္
on
Wednesday, March 11, 2009
in
ဇာနည္ႀကိဳက္တာဒါေလးေတြ
လမ္းေလွ်ာက္ရင္းလမ္းေပ်ာက္သလို႕႕႕႕
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေလာကၾကီးကိုငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔အရႈံးေပးထားတဲ့သူပါ... ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ ဘယ္ေန႔ေသမလဲလို႔ပဲေမွ်ာ္ေန
မိခဲ့တယ္... ေသျခင္းတရားကို ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္ပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ႔အသက္ရွင္ေနရတဲ့ဘ၀ကုိ ပိုျပီး ေၾကာက္ေနမိ
တယ္....ကၽြန္ေတာ့္အသက္က အခု ၂၂ ေပါ့. ဆရာ၀န္ဆိုလဲဟုတ္ပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘာမွအသံုးမက်သလိုခံစားေနရ
တယ္.... လြန္ခဲ့တဲ့ ၁ ႏွစ္တာကာလက အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ေပါ့.... အဲ့ဒီကိစၥအတြက္လဲေနာင္တမရပါဘူး.. ရစရာလဲမရွိဘူးေလ... လူတစ္ေယာက္ကုိ၀င္ကယ္မိတာ ေနာင္တရစရာမွမဟုတ္တာ...
ဒါေပမယ့္ ၀မ္းနည္းစရာေတာ့ေကာင္းပါတယ္ .... ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာ ေအာင္ျမင္တဲ့ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ၾကီးေပါ့... ကၽြန္ေတာ့္လို ၾကိဳး
စားတဲ့ ဆရာ၀န္ေပါက္စေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အၾကီးမားဆံုးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပါ....ဒါေပမယ့့္ ေမွ်ာ္လင့္လို႔မရေတာ့ဘူး... အဲ့ဒီေန႔က ကၽြန္
ေတာ္ငိုတယ္.. နာက်င္ေနတဲ့ဒဏ္ရာေတြအတြက္မဟုတ္ပါဘူး... ျပိဳက်သြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တိမ္တိုက္ေတြအတြက္ပါ...
သူ စာနာပါတယ္.. သူေၾကာင့္လို႔သူလဲခံစားသြားတယ္.. သူငိုတယ္... အမွန္ေတာ့ သူရဲေကာင္းလုပ္ခ်င္တဲ့ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ပါ.. သူဝင္ကယ္ခိုင္းတာမွမဟုတ္ပဲေလ.. သူနားလည္ေအာင္ရွင္းျပတယ္... နားလည္မွာပါ... ေနာက္ေတာ့သူကတိေပးတယ္...
ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာကိုသူျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးမယ္.. ဆံုးသြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ သူဘ၀ကိုေပးမယ္တဲ့... သူခြဲစိတ္ဆရာဝန္
ၾကီးျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္.... ေနာက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္သာေတာင္းဆုိရင္ သူ တသက္လံုးေစာင့္ေရွာက္မယ္တဲ့ေလ....
ကၽြန္ေတာ္ နာက်င္ေနတဲ့ေ၀ဒနာေတြၾကားက အျပံဳးသဲ့သဲ့ျပံဳးျပီး “ကတိတည္ေစေနာ္” လို႔ေျပာခဲ့တယ္ထင္တယ္သိပ္ေတာ့မမွတ္မိ
ေတာ႔ပါဘူး ေနာက္ျပီးသူ႔နာမည္လဲမမွတ္မိေတာ့ပါဘူူး.. မွတ္မိစရာလဲမလိုပါဘူး.. ေက်းဇူးတင္ခံခ်င္လုိ ကယ္ခဲ့တာမွမဟုတ္တာ....
ဒါေပမယ့္ သူအၾကိမ္ၾကိမ္ေခါင္းငံုးျပီး ကတိေပးသြားတာေတာ့မွတ္မိပါတယ္... တကယ္ကတိအတိုင္းတည္ရင္ သူ႔ဘဝအတြက္ေတာ့
ေကာင္းတာေပါ့.... အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ေအာင ္ကတိေပးသြားတာပါ... ဆယ္တန္းကို ႏွစ္ခါက်ထားတဲ့ ၁၇ ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ျဖစ္ရပါေစမယ္လို႔ေျပာတာ ရယ္စရာေတာင္ေကာင္းပါေသးတယ္... အဲ့ဒီလို ဘာမွမ
ဟုတ္တဲ့ တခါမွမသိခဲ့ဘူးတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ အတြက္ကၽြန္ေတာ့္ဘဝကိုစေတးခဲ့တာပါဒါေပမယ့္ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကုိအျပစ္မ
တင္သလို.. ေနာင္တလဲမရပါဘူး... ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေတြလက္ေတြ လွုပ္လို႔မရေတာ့ဘူး ကၽြန္ေတာ္၀မ္းနည္းပါတယ္ ... ကၽြန္ေတာ့္ မိဘေတြ ပိုျပီးစိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ ၀မ္းမနည္းသလိုေနျပတယ္... မိဘေတြကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစုိးလို႔ ထင္ပါတယ္.. အခုလိုျဖစ္သြားတာ သူတို႔အတြက္ ဘာမွမျဖစ္သလို.. ကၽြန္ေတာ့္ကို တသက္လံုးလုပ္ေကၽြး
ႏိုင္တယ္လို႔ေျပာတယ္... ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္.. သူတို႔ခံစားေနရတယ္ ... သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေအာင္ျမင္တဲ့ဆရာ၀န္ၾကီး ျဖစ္ေစ
ခ်င္တာ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္...
ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူတို႔ရဲေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ၊ အနာဂတ္ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္ကတည္းက ေျပာတာ.. အခုထိ နားထဲၾကားေယာင္ဆဲပါ...
အေဖကေတာ့ ပိုခံစားရမွာပါ.. အေဖက သူေျခရာကို ကၽြန္ေတာ္ကုိ နင္းေစခ်င္တယ္ေလ... ကၽြန္ေတာ္လဲ ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္... ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လဲၾကီးခဲ့ပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ ဒါေတြဟာ ျမဴေတြလိုပဲ .. ေနအေတြ႕မွာေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ျပီမဟုတ္လား .. ကၽြန္ေတာ္
ေတြးျပီး ၀မ္းမနည္းေတာ့ပါဘူး.. တစ္ေယာက္တည္က်ိတ္မငုိေတာ့ပါဘူး... အခုဆို ဒါေတြဟာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေတာင္ၾကာသြားျပီမ
ဟုတ္လား.. ေနာက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ဒုကၡိတျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစားတယ္.. ရသမွ်ေလ့က်င့္ခန္းေတြအကုန္လုပ္တယ္.. အ
သက္ရွင္ ေနရင္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိေသးတယ္မဟုတ္လား.. ကၽြန္ေတာ္ဇြဲမေလ်ာ့ပါဘူး... အရင္ကထက္ေတာင္ ပိုၾကိဳးစားပါေသးတယ္.. အဲ့ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ထိုက္တန္တဲ့ ရလဒ္ေတာ့ရပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္လက္ေတြေျခေတြျပန္လႈပ္လို႔ရခဲ့တယ္။ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္
ႏို္င္လာတယ္။ပံုမွန္ၾကည့္လုိက္ရင္လူေကာင္းတစ္ေယာက္လုိ႔ထင္ေအာင္ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္လာတယ္...
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပန္လည္ရွင္သန္လာျပီလို႕ ထင္ျပီး ပိုၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္... တကယ္တမး္က်ေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ျပန္
ပါဘူး.. အၾကာၾကီးမရပ္ႏိုင္သလုိ လက္ေတြမျမဲတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ဘယ္လိုလုပ္ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ။ေနာက္ျပီးကၽြန္ေတာ့္
ဘယ္လက္က နာက်င္မႈ ကလြဲျပီးဘာခံစားခ်က္မွမရွိေတာ့ပါဘူး.. ဆရာ၀န္ေတြ မ်ိဳးစံုျပေတာ့လဲ အေျဖကသိပ္မကြာပါဘူး.. အာရံုေၾကာျပတ္သြားတာတဲ့... ကံေကာင္းရင္ ျပန္ေကာင္းႏိုင္တယ္။အခ်ိန္အတိအက်မရွိဘူးတဲ့ေလ။အဲ့ဒီအခ်ိန္ကစျပီးကၽြန္ေတာ့္စိတ္
ဓါတ္ေတြ က်သြားလိုက္တာ.. ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိ ဆိုတာထက္ ဘာမွေမွ်ာ္လင့္လို႔မရတဲ့့ဘ၀ကို အျမန္ကုန္ဆံုးခ်င္ေနတဲ့.. ဘာမွအသံုးမ
က်ေတာ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားတဲ့အထိပါပဲ.....
ေဒး ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ အရာရာဆံူုးရွံုးခဲ့တယ္ဆိုေပမ႔ဲ.. ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနရာေန ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပန္ရွင္သန္လာေအာင္ လမ္းေပ်ာက္ရာကေန လမ္းျပန္ေတြ႔ေအာင္ ဆက္ေလွ်ာက္ႏိုင္ေအာင္ လမ္းျပနတ္သမီးတပါး လို ေဆာင္ၾကဥ္းေပးတဲ့ သူဟာလည္း ေဒး ပါပဲ။တကယ္ေတာ့ ေဒး ဟာကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုကယ္ရင္းန႔ဲကၽြန္ေတာ္န႔ဲအတူမ်က္မျမင္မေလး
အၿဖစ္အလင္းေပ်ာက္ေနသူေလးဆိုတာကိုကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ရတ႔ဲအခ်ိန္မွာေပါ႔ ႕႕႕႕႕႕႕႕
ေဒး ရ႔ဲေပးခ႔ဲတ႔ဲဂတိကို မတည္နိုင္ဖို႔ဆိုတာ ေဒး ကိုယ္တိုင္၁၀၀%သိေနေပမ႔ဲမ်က္မၿမင္ဘဝန႔ဲကၽြန္ေတာ္႔အတြက္သူႀကိဳးစားေနဆဲ
ဆိုတာကိုကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ရတ႔ဲအခ်ိန္မွာေတာ႔ကၽြန္ေတာ္ဟာကၽြန္ေတာ္႔အတြက္သူႀကိဳးစားေနေသးသ၍ကၽြန္ေတာ္႔ဘဝကိုအရွံဳး
မေပးေတာ႔ဘူးဆိုတ႔ဲဆံုးၿဖတ္ခ်က္ခုိင္ခိုင္မာမာခ်လိုက္နိုင္ခ႔ဲတယ္႕႕႕႕႕႕ေဒး အတြက္လားဆိုတာကိုေတာ႕ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္
လည္းအခုထိအေၿဖထုတ္ေနဆဲပါပဲ႕႕႕႕႕႕႕
ႀကိဳးစားပါအံုးမယ္႕႕႕ၿဖိဳးဇာနည္႕႕႕ည႕႕႕၁၁း၃၅တိတိ
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေလာကၾကီးကိုငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔အရႈံးေပးထားတဲ့သူပါ... ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ ဘယ္ေန႔ေသမလဲလို႔ပဲေမွ်ာ္ေန
မိခဲ့တယ္... ေသျခင္းတရားကို ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္ပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ႔အသက္ရွင္ေနရတဲ့ဘ၀ကုိ ပိုျပီး ေၾကာက္ေနမိ
တယ္....ကၽြန္ေတာ့္အသက္က အခု ၂၂ ေပါ့. ဆရာ၀န္ဆိုလဲဟုတ္ပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘာမွအသံုးမက်သလိုခံစားေနရ
တယ္.... လြန္ခဲ့တဲ့ ၁ ႏွစ္တာကာလက အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ေပါ့.... အဲ့ဒီကိစၥအတြက္လဲေနာင္တမရပါဘူး.. ရစရာလဲမရွိဘူးေလ... လူတစ္ေယာက္ကုိ၀င္ကယ္မိတာ ေနာင္တရစရာမွမဟုတ္တာ...
ဒါေပမယ့္ ၀မ္းနည္းစရာေတာ့ေကာင္းပါတယ္ .... ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာ ေအာင္ျမင္တဲ့ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ၾကီးေပါ့... ကၽြန္ေတာ့္လို ၾကိဳး
စားတဲ့ ဆရာ၀န္ေပါက္စေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အၾကီးမားဆံုးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပါ....ဒါေပမယ့့္ ေမွ်ာ္လင့္လို႔မရေတာ့ဘူး... အဲ့ဒီေန႔က ကၽြန္
ေတာ္ငိုတယ္.. နာက်င္ေနတဲ့ဒဏ္ရာေတြအတြက္မဟုတ္ပါဘူး... ျပိဳက်သြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တိမ္တိုက္ေတြအတြက္ပါ...
သူ စာနာပါတယ္.. သူေၾကာင့္လို႔သူလဲခံစားသြားတယ္.. သူငိုတယ္... အမွန္ေတာ့ သူရဲေကာင္းလုပ္ခ်င္တဲ့ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ပါ.. သူဝင္ကယ္ခိုင္းတာမွမဟုတ္ပဲေလ.. သူနားလည္ေအာင္ရွင္းျပတယ္... နားလည္မွာပါ... ေနာက္ေတာ့သူကတိေပးတယ္...
ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာကိုသူျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးမယ္.. ဆံုးသြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ သူဘ၀ကိုေပးမယ္တဲ့... သူခြဲစိတ္ဆရာဝန္
ၾကီးျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္.... ေနာက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္သာေတာင္းဆုိရင္ သူ တသက္လံုးေစာင့္ေရွာက္မယ္တဲ့ေလ....
ကၽြန္ေတာ္ နာက်င္ေနတဲ့ေ၀ဒနာေတြၾကားက အျပံဳးသဲ့သဲ့ျပံဳးျပီး “ကတိတည္ေစေနာ္” လို႔ေျပာခဲ့တယ္ထင္တယ္သိပ္ေတာ့မမွတ္မိ
ေတာ႔ပါဘူး ေနာက္ျပီးသူ႔နာမည္လဲမမွတ္မိေတာ့ပါဘူူး.. မွတ္မိစရာလဲမလိုပါဘူး.. ေက်းဇူးတင္ခံခ်င္လုိ ကယ္ခဲ့တာမွမဟုတ္တာ....
ဒါေပမယ့္ သူအၾကိမ္ၾကိမ္ေခါင္းငံုးျပီး ကတိေပးသြားတာေတာ့မွတ္မိပါတယ္... တကယ္ကတိအတိုင္းတည္ရင္ သူ႔ဘဝအတြက္ေတာ့
ေကာင္းတာေပါ့.... အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ေအာင ္ကတိေပးသြားတာပါ... ဆယ္တန္းကို ႏွစ္ခါက်ထားတဲ့ ၁၇ ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ျဖစ္ရပါေစမယ္လို႔ေျပာတာ ရယ္စရာေတာင္ေကာင္းပါေသးတယ္... အဲ့ဒီလို ဘာမွမ
ဟုတ္တဲ့ တခါမွမသိခဲ့ဘူးတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ အတြက္ကၽြန္ေတာ့္ဘဝကိုစေတးခဲ့တာပါဒါေပမယ့္ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကုိအျပစ္မ
တင္သလို.. ေနာင္တလဲမရပါဘူး... ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေတြလက္ေတြ လွုပ္လို႔မရေတာ့ဘူး ကၽြန္ေတာ္၀မ္းနည္းပါတယ္ ... ကၽြန္ေတာ့္ မိဘေတြ ပိုျပီးစိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ ၀မ္းမနည္းသလိုေနျပတယ္... မိဘေတြကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစုိးလို႔ ထင္ပါတယ္.. အခုလိုျဖစ္သြားတာ သူတို႔အတြက္ ဘာမွမျဖစ္သလို.. ကၽြန္ေတာ့္ကို တသက္လံုးလုပ္ေကၽြး
ႏိုင္တယ္လို႔ေျပာတယ္... ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္.. သူတို႔ခံစားေနရတယ္ ... သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေအာင္ျမင္တဲ့ဆရာ၀န္ၾကီး ျဖစ္ေစ
ခ်င္တာ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္...
ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူတို႔ရဲေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ၊ အနာဂတ္ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္ကတည္းက ေျပာတာ.. အခုထိ နားထဲၾကားေယာင္ဆဲပါ...
အေဖကေတာ့ ပိုခံစားရမွာပါ.. အေဖက သူေျခရာကို ကၽြန္ေတာ္ကုိ နင္းေစခ်င္တယ္ေလ... ကၽြန္ေတာ္လဲ ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္... ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လဲၾကီးခဲ့ပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ ဒါေတြဟာ ျမဴေတြလိုပဲ .. ေနအေတြ႕မွာေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ျပီမဟုတ္လား .. ကၽြန္ေတာ္
ေတြးျပီး ၀မ္းမနည္းေတာ့ပါဘူး.. တစ္ေယာက္တည္က်ိတ္မငုိေတာ့ပါဘူး... အခုဆို ဒါေတြဟာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေတာင္ၾကာသြားျပီမ
ဟုတ္လား.. ေနာက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ဒုကၡိတျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစားတယ္.. ရသမွ်ေလ့က်င့္ခန္းေတြအကုန္လုပ္တယ္.. အ
သက္ရွင္ ေနရင္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိေသးတယ္မဟုတ္လား.. ကၽြန္ေတာ္ဇြဲမေလ်ာ့ပါဘူး... အရင္ကထက္ေတာင္ ပိုၾကိဳးစားပါေသးတယ္.. အဲ့ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ထိုက္တန္တဲ့ ရလဒ္ေတာ့ရပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္လက္ေတြေျခေတြျပန္လႈပ္လို႔ရခဲ့တယ္။ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္
ႏို္င္လာတယ္။ပံုမွန္ၾကည့္လုိက္ရင္လူေကာင္းတစ္ေယာက္လုိ႔ထင္ေအာင္ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္လာတယ္...
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပန္လည္ရွင္သန္လာျပီလို႕ ထင္ျပီး ပိုၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္... တကယ္တမး္က်ေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ျပန္
ပါဘူး.. အၾကာၾကီးမရပ္ႏိုင္သလုိ လက္ေတြမျမဲတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ဘယ္လိုလုပ္ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ။ေနာက္ျပီးကၽြန္ေတာ့္
ဘယ္လက္က နာက်င္မႈ ကလြဲျပီးဘာခံစားခ်က္မွမရွိေတာ့ပါဘူး.. ဆရာ၀န္ေတြ မ်ိဳးစံုျပေတာ့လဲ အေျဖကသိပ္မကြာပါဘူး.. အာရံုေၾကာျပတ္သြားတာတဲ့... ကံေကာင္းရင္ ျပန္ေကာင္းႏိုင္တယ္။အခ်ိန္အတိအက်မရွိဘူးတဲ့ေလ။အဲ့ဒီအခ်ိန္ကစျပီးကၽြန္ေတာ့္စိတ္
ဓါတ္ေတြ က်သြားလိုက္တာ.. ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိ ဆိုတာထက္ ဘာမွေမွ်ာ္လင့္လို႔မရတဲ့့ဘ၀ကို အျမန္ကုန္ဆံုးခ်င္ေနတဲ့.. ဘာမွအသံုးမ
က်ေတာ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားတဲ့အထိပါပဲ.....
ေဒး ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ အရာရာဆံူုးရွံုးခဲ့တယ္ဆိုေပမ႔ဲ.. ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနရာေန ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပန္ရွင္သန္လာေအာင္ လမ္းေပ်ာက္ရာကေန လမ္းျပန္ေတြ႔ေအာင္ ဆက္ေလွ်ာက္ႏိုင္ေအာင္ လမ္းျပနတ္သမီးတပါး လို ေဆာင္ၾကဥ္းေပးတဲ့ သူဟာလည္း ေဒး ပါပဲ။တကယ္ေတာ့ ေဒး ဟာကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုကယ္ရင္းန႔ဲကၽြန္ေတာ္န႔ဲအတူမ်က္မျမင္မေလး
အၿဖစ္အလင္းေပ်ာက္ေနသူေလးဆိုတာကိုကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ရတ႔ဲအခ်ိန္မွာေပါ႔ ႕႕႕႕႕႕႕႕
ေဒး ရ႔ဲေပးခ႔ဲတ႔ဲဂတိကို မတည္နိုင္ဖို႔ဆိုတာ ေဒး ကိုယ္တိုင္၁၀၀%သိေနေပမ႔ဲမ်က္မၿမင္ဘဝန႔ဲကၽြန္ေတာ္႔အတြက္သူႀကိဳးစားေနဆဲ
ဆိုတာကိုကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ရတ႔ဲအခ်ိန္မွာေတာ႔ကၽြန္ေတာ္ဟာကၽြန္ေတာ္႔အတြက္သူႀကိဳးစားေနေသးသ၍ကၽြန္ေတာ္႔ဘဝကိုအရွံဳး
မေပးေတာ႔ဘူးဆိုတ႔ဲဆံုးၿဖတ္ခ်က္ခုိင္ခိုင္မာမာခ်လိုက္နိုင္ခ႔ဲတယ္႕႕႕႕႕႕ေဒး အတြက္လားဆိုတာကိုေတာ႕ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္
လည္းအခုထိအေၿဖထုတ္ေနဆဲပါပဲ႕႕႕႕႕႕႕
ႀကိဳးစားပါအံုးမယ္႕႕႕ၿဖိဳးဇာနည္႕႕႕ည႕႕႕၁၁း၃၅တိတိ
