ေမြးေန့နဲ့ အေတြ႔အၾကံဳ

"ေဒါက္တာ"ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က အထင္တႀကီး ေလးစားခဲ့ရေသာ လူတန္းစားတစ္မ်ဳိး။ သို႔ေသာ္ ယခုအခါတြင္ေတာ့ "ေဒါက္တာ"ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ေပၚထြန္းလာပါသည္။ ေဆးေလာကမွ "ေဒါက္တာ"လား၊ အျခားေလာကမွ "ေဒါက္ တာ"လားဟူ၍ပင္ မခြဲျခားႏိုင္ေတာ့ေပ။ ဟိုလူ႔ နာမည္ေရွ႕လည္း "ေဒါက္တာ"၊ ဒီလူ႔နာမည္ ေရွ႕လည္း "ေဒါက္တာ"၊ ႏို႔နံ႔ပင္ မစင္ေသးေသာ ငယ္ရြယ္သူတို႔ေရွ႕တြင္လည္း "ေဒါက္တာ"။ ယခု ကဲ့သို႔ ေပါမ်ားလွေသာ "ေဒါက္တာ"ေခတ္တြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္လည္း "ေဒါက္တာ" တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။ငယ္စဥ္က ႀကိဳးစား ခဲ့ရသေလာက္ ယခုေတာ့လည္း ဘာမွ မဟုတ္သလိုပါပဲလား။ လူ႔ သဘာ၀အရ ရွားပါးေသာ အရာမ်ားကို အျမတ္တႏိုး တန္ဖိုးထား တတ္ေသာ္လည္း ေပါမ်ားလွသည့္အရာတို႔ကိုကား တန္ဖိုးမထားတတ္ၾက ေပ။ အလြယ္တကူ ရႏိုင္၍ တန္ဖိုးမထားၾကျခင္းမွာ အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ လည္း "ေဒါက္တာ"ျဖစ္လာေသာအခါ စိတ္ဓာတ္ အနည္းငယ္က်စ ျပဳလာပါသည္။ အျခား အျခားေသာ "ေဒါက္တာ"မ်ား၏ ေကာင္းသတင္းထက္ မေကာင္းသတင္းမ်ားက လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ အသိုက္အ၀န္းတြင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔လို႔ေနပါသည္။ "ဘယ္သူတရားပ်က္ပ်က္ ကုိယ္မပ်က္ဖို႔ပဲ လိုပါသည္"ဟု ေမေမက အားေပးပါသည္။ တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေအာင္ေတာ့ အမွတ္ ေကာင္း၍ ေဆးတကၠသိုလ္ တက္ရပါၿပီ။ ယခင္ႏွစ္မ်ားက ဗိုလ္တေထာင္ ၅ သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ တြင္း ၆ ၿမိဳ႕နယ္တြင္ပါ၍ ေဆးတကၠသိုလ္ ၁ တြင္ တက္ခြင့္ရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ ဆယ္တန္းေအာင္သည့္အခါတြင္မေတာ့ ဗိုလ္တေထာင္ၿမိဳ႕နယ္သည္ အေရွ႕ပိုင္းခ႐ိုင္တြင္ပါ သည္ဟုဆိုကာ ေဆးတကၠသိုလ္ ၂ တြင္သာ တက္ရပါသည္။ အေမက ဘယ္ေက်ာင္းတက္ တက္ အတူတူပါပဲဆိုၿပီး အားေပးပါသည္။ ေဆးေက်ာင္းတက္ခဲ့စဥ္ သက္တမ္းတစ္ ေလွ်ာက္ အေမ မၾကာခဏ ေျပာဖူးေသာ စကား တစ္ခြန္းမွာ ေရမ်ားတဲ့ေနရာမွာ ရြာတဲ့မိုးက အလကားပဲ ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ ရန္ကုန္ကဲ့သို႔ေသာ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတြင္ ဆရာ၀န္မ်ား ေပါမ်ား လွေသာ္လည္း ေတာရြာမ်ားတြင္ကား ရွားပါး လွေပသည္။ ကြၽန္ေတာ္အသက္ ၂၁ ျပည့္ေမြးေန႔ အထိမ္း အမွတ္ကို ကြၽန္ေတာ္ကဲ့သို႔ က်င္းပဖူးသူ တစ္ ေယာက္မွမရွိေသးဟု ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေျပာရဲပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ က်င္းပျဖစ္ခဲ့ရသည္မွာလည္း စိတ္ကူး ေကာင္းေသာ ေမေမ့အစီအစဥ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ သႀကၤန္ကာလတြင္ ေဒးစြန္ပါ ေတာင္ေျခရွိ တစ္ခုတည္းေသာ ေတာရေက်ာင္း ေလး၌ ဇီဝိတဒါန ေဆးအလွဴ ဒါနျပဳရျခင္းပင္။ သူမတူ ထူးျခားလွေသာ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္ ေလးပင္။ ဥပုသ္ေစာင့္ရင္း လူနာမ်ားကို ေန႔စဥ္ ကုသေပးပါသည္။ ညေနပိုင္းတြင္လည္း တရား စခန္းဖြင့္ထားေသာေက်ာင္း၌ နာမက်န္းသည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ေဆးကုသေပးပါသည္။ဤေနရာတြင္ ယခုကဲ့သို႔ ဇီ၀ိတဒါန ေဆးေပးခန္း အေသးစားေလး ဖြင့္ေပးႏိုင္သည္မွာ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္အၿပီး Posting မက်ခင္ ၾကားကာလတြင္ ဇီ၀ိတဒါနသံဃာ့ေဆး႐ံုႏွင့္ မြတ္စလင္ကုသိုလ္ေဆး႐ံုတို႔တြင္ လုပ္အားေပး ဆရာ၀န္အျဖစ္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေပးသည့္ အက်ဳိးေက်းဇူးမ်ားပင္။ သို႔ရာတြင္ ေမေမ့ အားေပးမႈမ်ားကလည္း ပါ၀င္ေနသည္ပဲေလ။"ဆရာေလး မေန႔က ဘာေဆးထိုးေပး လိုက္တာလဲ"ဟု အေမႀကီးတစ္ေယာက္က ေမးလာသည္။"ဘာျဖစ္လို႔လဲ အေမ""ေၾသာ္... ခါးနာေနတာကို ေဆးထိုးေပး လိုက္တာ ဇက္ေၾကာတက္တာပါ ေပ်ာက္သြားလို႔ေလ" ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဘာမ်ားပါလိမ့္လို႔ စိတ္ပူလိုက္ရတာ။..............
အသည္းႂကြပ္ေရာဂါ (Cirrhosis of Liver) တဲ့။ ဆရာ၀န္မ်ားက လက္ေလွ်ာ့ခိုင္းလိုက္ေသာ လူနာတစ္ဦး။ ကုလို႔လည္း မထူးေတာ့ပါဘူး၊ တစ္သက္လံုး ေသာက္လာတဲ့ အရက္ကလည္း ျဖတ္ထားတာ ၁၇ ရက္ပဲ ရွိေသးတယ္၊ ေသမယ့္ေသ ျခံထဲမွာပဲ ေသခ်င္တယ္ဆိုၿပီး ေဒးစြန္ပါ ေတာင္ေျခမွာ လာေနေသာလူနာ။ ယခု ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္သြားေတာ့ ေဆးခန္းလာျပသည္။ ခက္ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္႔မွာ အသည္းေရာဂါအတြက္ ေဆးအျပည့္ အစံု မပါပါ။ General ကုဖို႔ ေလာက္ပဲ ပါပါသည္။ Symptomatic Treatment ပဲ ေပးရေတာ့မွာပါ။ သို႕ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္႔မွာ ကုမၸဏီက Sample ရထားသည့္ အားေဆး အေကာင္းစား ကဒ္ေလး ေတြေတာ့ ပါပါသည္။ အားေဆး ၂ ေတာင့္ အပါအ၀င္ ေဆး ၂ ရက္စာပဲ ေပးရေသးသည္္။ ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္လာျပေတာ့ သႀကၤန္တြင္း ဥပုသ္ပါေစာင့္မည္ဟု လူနာက ဆိုသည္။ လြန္ခဲ့ သည့္ ၂ ရက္က လူနာ မဟုတ္ေတာ့သလိုပါပဲလား။ ဆရာေလးရဲ႕ ေဆးက ေကာင္းလိုက္တာတဲ့။ လူတြဲၿပီးလာရသည့္ လူနာက ဥပုသ္ေတာင္ ေစာင့္ႏိုင္ၿပီဆိုေတာ့ လူေတြ စိတ္၀င္စားသြားၾကသည္။ သမားဆို အိုမွဆိုၿပီး လက္ခံထားၾကသည့္ ......လူေတြအတြက္အေျပာင္းအလဲေလးတစ္ခုရသြားၿပီဆိုေတာ့ကြၽန္ေတာ္ေက်နပ္ရပါသည္။အမွန္တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အံ့ၾသေနခဲ့သည္။ ေဆးမထိုးရဘဲ ေသာက္ေဆးေလး ေပးလိုက္႐ံုႏွင့္ သည္ေလာက္ထိ ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္သြားတာ၊ ဘုရားတန္ခိုးပဲ ျဖစ္ရမည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ ထင္သည္။ ေဒးစြန္ပါမွာေနၿပီး ေဆးကုရသည့္ရက္ေတြမွာ ကြၽန္ေတာ္က မနက္ေစာေစာ ၄း၃၀ နာရီေလာက္ ဘုရားေပၚတက္သည္။ ျပန္ဆင္းလာေတာ့ သီလယူၿပီး ဥပုသ္ေစာင့္သည္။ သက္သတ္လြတ္စားသည္။ ညဘက္ တရားနာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေဆးခ်င္းတူေသာ္လည္း သီလတန္ခိုးေၾကာင့္ ပိုၿပီးစြမ္းသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ အျပည့္အ၀ ယုံၾကည္မိသည္။ အရပ္စကားႏွင့္ ေျပာရလွ်င္ ေဆးလိုက္သည္္ေပါ့။ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္ ကြၽန္ေတာ္လည္း အရင္ကထက္ပိုၿပီး ယံုၾကည္မႈ ရွိလာသည္။ ကိုယ္ ကုလိုက္သည့္ လူနာမ်ား၏ တံု႔ျပန္မႈကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့လည္း ပီတိျဖစ္ရသည္။ ေမေမပါ ပီတိျဖစ္ရသည္ေလ။ ဒါက ကြၽန္ေတာ္ ၂၁ ႏွစ္တာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္မွာ ရရွိေသာ အဖိုးမျဖတ္ ႏိုင္သည့့္ လက္ေဆာင္ေလ။ 'Self-confidence' ေပါ့။ ေမေမ ေပးခ်င္သည့္ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္မြန္ေလ။ ကြၽန္ေတာ္၏ ေရွ႕ဆက္ရမည့္ ဘ၀လမ္းေၾကာင္း အတြက္လည္း မရွိမျဖစ္ အလိုအပ္ဆံုး အရာတစ္ခုပဲေလ။