0
မေဝးခ်င္ဘူး...စိတ္ထဲ
Posted by ၿဖိဳးဇာနည္
on
Tuesday, December 23, 2008
in
ဇာနည္ႀကိဳက္တာဒါေလးေတြ
ေဝခင္
အေျခခံ ပညာေရး အထက္တန္း စာေမးပြဲတြင္ အနည္းဆံုး ဂုဏ္ထူး သံုး၊ ေလးခု မွန္းထားေသာ ေ၀ခင္သည္ တကယ့္ တကယ္က်ေတာ့ သာမန္ အဆင့္မွ်ျဖင့္ ေအာင္လာ၏။ ေဆးႏွင့္ စက္မႈ တစ္ခုခု သြားမည္ဟု အားခဲထားသမွ် သဲေရက်ျဖစ္ရေခ်ၿပီ။ ေ၀ခင့္ထက္ ကံဆိုးသူက ဟိုေကာင္ ေအာင္ျပည့္စံု။ အေဖ အလယ္တန္း ေက်ာင္းအုပ္၊ အေမ အထက္တန္းျပ ဆရာမ။ ပညာေရး မိသားစုက ေပါက္ဖြား ႀကီးျပင္းလာသူ ျဖစ္ပါလ်က္ ပညာေရး အေၾကာင္း မလွရွာ။ သူ႔ခမ်ာ (ခ) အဆင့္ပင္မခ်ိတ္။
ခ်စ္ေကာင္း
နဂိုကေတာ့ ခ်စ္ေကာင္းမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျမင့္ျမင့္ မားမားႀကီး မရွိခဲ့တာကိုေတာ့ ၀န္ခံရေပမည္။ ခ်စ္ေကာင္းမွာ အေဖလည္း မရွိ၊ အေမ မုဆိုးမက အရပ္ ၀မ္းဆြဲ။ ဦးေလး ဘုန္းႀကီး တစ္ပါး၏ အေထာက္အပ့ံျဖင့္ ခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕ငဲ့ငဲ့ ေက်ာင္းေနရသူ၊ အထက္တန္း ေနသည္ ဆိုေသာ္လည္း ခ်စ္ေကာင္း ဘ၀က တစ္ခါတစ္ခါ ေ၀ခင္ ေလွာင္တတ္သလို ထမင္းသိုးစား၊ ဟင္းသိုးစား ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းသား တစ္ပိုင္းတည္း။ စီးပြားေရး အေျခခံ အျမစ္ မသန္သူမို႔ ဇာတိၿမိဳ႕ ရြာေက်ာင္း ဆရာကေလး ျဖစ္႐ံုေလာက္ မွန္းခဲ့သည္။ ခုေတာ့ ေလးဘာသာ ဂုဏ္ထူး ခ်ိတ္ၿပီး ေဆးတကၠသိုလ္ ၀င္ခြင့္ရခဲ့ၿပီ။ မုဆိုးမသား ႏြမ္းပါးသူကို ကူညီ ေထာက္ပံ့လိုေသာ ေစတနာရွင္မ်ားလည္း ရြာမွာ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ လ်က္ရွိၿပီ။ အထူးသျဖင့္ ေ၀ခင့္ မိဘမ်ားက ဆိုလွ်င္ လံုး၀ တာ၀န္ ယူပါရေစ ဟူ၍ပင္ ဆရာေတာ္ထံ ခြင့္ပန္ေလွ်ာက္ထား ၾကေသးသည္။ ရြာ့စရိတ္ျဖင့္ ပညာသင္မည့္ ေဆးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေလာင္း ခ်စ္ေကာင္းကို ေ၀ခင္သည္ ေထ့လို႔၊ ေငါ့လို႔ မဆံုးႏိုင ္ျဖစ္ေန၏။ "တကယ္ပါ ေ၀ခင္ရာ၊ ငါ့အစား နင္ ေဆးတကၠသိုလ္ ၀င္ခြင့္ ရေစခ်င္တာ၊ နင္ဆိုရင္ အစစ အရာရာ ျပည့္စံုၿပီးသားမို႔ သိပ္အဆင္ ေျပတာေပါ့။ နင့္အေဖ၊ နင့္အေမမ်ားလည္း အားတက္လိုက္မယ့္ အမ်ဳိး။ ငါကေတာ့ နင္သိတဲ့ အတိုင္း အခက္ အခဲ ေပါင္းစံုနဲ႔ပါ ေ၀ခင္ရယ္၊ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ လုပ္သားတက္ၿပီး ဘြဲ႕ယူမယ္လို႔ မွန္းထားတဲ့ေကာင္ပါ"တကၠသိုလ္ သြားဖို႔ အ၀တ္အစား၊ အသံုးအေဆာင္မ်ား ခ်ဳပ္လုပ္ ျပင္ဆင္ေနေသာ ေ၀ခင္က သစ္လြင္ ၿပိဳးျပက္ေသာ ေရာင္စံု အ၀တ္ပံုႀကီးထဲမွ ကိုယ္တစ္၀က္ခန္႔ ျမဳပ္ရင္း ခ်စ္ေကာင္းကို ဧည့္ခံ စကားေျပာေလသည္။"ကံၾကမၼာေနရာေပးတဲ့ အတိုင္းေပါ့ေလ၊ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ သူကေတာ့ ဆရာ၀န္ျဖစ္ဖို႔ ေသခ်ာသြားၿပီ။ ေ၀ခင္ ၀မ္းသာပါတယ္၊ တကယ္ပါ။ ေ၀ခင္က ဆရာ၀န္သာျဖစ္ခ်င္တာ၊ မျဖစ္ႏိုင္မွန္း သိပါတယ္။ သူ႔ေလာက္မွ စာမေတာ္ဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ၀န္ျဖစ္ဖို႔ စိတ္ကူးေတာ့ ယဥ္မိတယ္ ခ်စ္ေကာင္းရယ္။ ကုိယ္က ေျခတစ္ဖက္ မသန္သူ မဟုတ္လား။ ဘ၀တူ လူနာေတြ ဒုကၡိတေတြကို ကုစားခ်င္...""အဲသလိုခ်ည္း မေျပာစမ္းနဲ႔ ေ၀ခင္"စကားျပတ္ေအာင္ ၾကား၀င္၍ ေငါက္ပစ္ လိုက္ရသည္။ ခ်စ္ေကာင္း ရင္ထဲမွာ နင့္ခနဲ ခံစားရေလသည္။ ဘာမွမျဖစ္သလို လြင္လြင္ျမျမကေလး ရယ္ပစ္္လိုက္ရင္း ေ၀ခင္က ထိုင္ရာမွ ထလိုက္သည္။ ေက်ာဘက္က ဗီ႐ိုကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး ခရီးေဆာင္ သားေရအိတ္ႀကီး တစ္လံုးကို ဆြဲထုတ္ ေနေလသည္။ ေ၀ခင္က အေတာ္ လွတာပဲဟု နားလည္ ခံစားရသည္။ မ်က္လံုး အၾကည့္ကို ႐ုတ္ျခည္း လႊဲဖယ္ မိေလသည္။ ဖေနာင့္ ႂကြထားေသာ ေ၀ခင့္ ေျခဖ၀ါးမို႔မို႔ေလးကို မ်က္လံုးတစ္ေစြ႕ ၾကည့္သည္။ ရင္ထဲမွာ ေ၀ဒနာ စိမ့္၀င္လာ၏။ ေက်ာ္ၾကားေသာ ေ၀ခင့္ အလွအပမ်ားက ခ်စ္ေကာင္း၏ ရင္ကို မလႈပ္ရွား ေစႏိုင္စြမ္းေသာ္လည္း ေျခတစ္ဖက္ ဆာေနသူကေလး အေနျဖင့္ မူ ၾကင္နာခ်င္လွသည္။ ခ်စ္ေကာင္း၏ ေက်းဇူးရွင္ မိခင္မွာလည္း ေ၀ခင္ကဲ့သို႔ပင္ ေျခတစ္ဖက္ မသန္သူတည္း။ ေ၀ခင္သည္ အျခားေသာ မိန္းကေလးမ်ားထက္ အေမ့ကို နားလည္ႏိုင္မည္ ထင္သည္။ စာနာ တတ္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္သည္။ ခ်စ္ေကာင္း၏ အေတြးပင့္ကူမွ်င္တို႔ ေ၀ခင့္ေျခဖ၀ါးမို႔မို႔မွာ ရက္ရွယ္ တြယ္ၿငိေနခ်ိန္တြင္ ေ၀ခင့္ စိတ္အလ်ဥ္က ခ်စ္ေကာင္းႏွင့္ အေ၀းဆံုး တစ္ေနရာမွာ လြင့္ပါးေနဟန္ရွိသည္။ သားေရအိတ္ထဲ ထည့္ရန္ အသင့္ ေရြးခ်ယ္စုပံုထားေသာ ၀တ္စံုသစ္ တို႔ကို လက္ညိႇဳးႏွင့္ ေထာက္ရင္း အျပန္အျပန္ အလွန္လွန္ စစ္ေဆးေနေလသည္။ "ဟိုေကာင္ ေအာင္ျပည့္စံု တစ္ေယာက္ေကာ ေ၀ခင့္ဆီ လာေသးလား။ ငါ့အိမ္ ေရာက္မလာဘူးဟ။ ဒီေကာင္ အားငယ္ ေနတယ္နဲ႔ တူတယ္။ ေတြ႕ေအာင္ လိုက္ရွာၿပီး အားေပးရဦးမယ္""အင္ဒိုနီးရွားေတြ ကေတာ့ အေရာင္စံုၿပီ။ မနက္က ျမင့္ျမင့္ေအး လာျပတဲ့ ဆင္စြယ္ေရာင္ေလး ယူလိုက္ဦးမွပါပဲ။ ပါတိတ္ ဆင္စြယ္ေရာင္က ၀မ္းဆက္၀တ္ရင္ သိပ္လွ၊ ဟာ... ေဆာရီး ခ်စ္ေကာင္းရယ္၊ သူ ခုန ဘာေျပာလိုက္တယ္"ခ်စ္ေကာင္း၏ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေလထုပါးလ်ားလွ စြာ၏။ အသက္ရွဴ၍မ၀ခ်င္။ ၂။ဆရာ၀န္ကေတာ္ လုပ္ခ်င္လွၿပီ ေမာင္ရဲ႕ဟု ေ၀ခင္က ႏြဲ႕သည္။ ေ၀ခင္ အထက္တန္းျပ ဆရာမ လုပ္ေနေသာ ေက်ာင္းမွာ လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္ ဆရာမေတြက "၀န္ကေတာ္" "မွဴးကေတာ္" ေတြခ်ည္းမို႔ သင္းတို႔ႏွင့္ တန္းတူ ပခံုးခ်င္းယွဥ္၍ ေလွ်ာက္ျပ စမ္းခ်င္လွၿပီ ဆိုေသာ တတြတ္တြတ္ ပူဆာသံေတြကို နားႏွင့္ မဆံ့ေအာင္ ၾကားေနရ၏။ အရြယ္ ႀကီးျပင္း လာေသာ္လည္း အသိ မရင့္က်က္ေသးပါ ကလားဟု ခ်စ္သူ အတြက္ အားမလို အားမရျဖစ္သည္။ ဂုဏ္သိကၡာအရ အထက္တန္းျပ ဆရာမႀကီး ေဒၚေ၀ေ၀ခင္သည္ ေဒါက္တာခ်စ္ေကာင္း ေရွ႕ေမွာက္မွာေတာ့ ၿမီးေကာင ္ေပါက္ႏွင့္ မျခား။ တကယ့္ကို ကပိုက႐ို အပ်ဳိျဖန္း ကေလးပါကလား။ အမွန္ေတာ့ ေ၀ခင္က ပို၍ ရင့္က်က္ သင့္သည္။ ေ၀ခင္ အထက္တန္းျပ ဆရာမ လုပ္သက္ ၃ ႏွစ္ပင္ျပည့္လုၿပီ။ ခ်စ္ေကာင္းမွာက ခုထိ ပို႔စတင္မက်ေသးေသာ လမ္းေလွ်ာက္ ဆရာ၀န္။ ေအာင္ျပည့္စံု တစ္ေယာက္ကမူ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ေရာက္ေနေလၿပီ။ ဆယ္တန္း ဆက္မေျဖေတာ့ဘဲ ဆိပ္ကမ္း သေဘၤာက်င္း တြင္ ေန႔စား၀င္လုပ္ရာက ႏိုင္ငံျခား သေဘၤာသား ျဖစ္သြားသည္။ ေအာင္ျပည့္စံုႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေနခဲ့သည္မွာ ၄ ႏွစ္ပင္ ေက်ာ္ခဲ့ေပၿပီ။ အခုဆိုလွ်င္ သည္ေကာင္ ဘယ္ေသာင္ ဘယ္ကမ္း ဆိုက္ေနၿပီမသိ။ ဘယ္တိုင္းျပည္မွာ ရွိေနမည္မသိ။ သူ႔မိဘမ်ားလည္း မရွိေတာ့ၿပီျဖစ္ရာ ပင္လယ္ခရီးမွာ လြတ္လြတ္ ကြၽတ္ကြၽတ္ စိတ္ရွိတိုင္း လႊင့္ေနၿပီထင္၏။ ေ၀ခင့္ မိဘမ်ားကေတာ့ သမီး အလုပ္ရွိရာ ရန္ကုန္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်ကာ အထိုင္က်လ်က္ရွိေပၿပီ။ ရြာက လုပ္ငုတ္လက္ရင္း လုပ္ငန္းအားလံုးကို ထုခြဲၿပီးသကာလ ေက်ာက္ကုန္းမွာ ျခံ၀ယ္သည္။ ဘတ္စ္ကား သံုးစီးကို ပိုင္ဆိုင္ေသာ ေ၀ခင့္ မိဘမ်ားသည္ ယခု ေခတ္စားေနသည့္ သေဘၤာသား ကားအသစ္ တစ္စီး ထပ္မံ၀ယ္ရန္ စံုစမ္းလ်က္ ရွိ၏။ "ေမာင့္ ပို႔စတင္က ဘယ္ေတာ့ က်မွာလဲ။ ေဖေဖက ေျပာတယ္ နည္းနည္းပါးပါး လိုက္ဖို႔၊ ျပဳဖို႔ လိုရင္လည္း ေျပာတဲ့။ ႏို႔မို႔ဆိုရင္ နယ္ေတြ ဘာေတြ ေရာက္သြားဦးမယ္တဲ့။ ရန္ကုန္မွာ ျပန္ရမွ တစ္ဖက္က ေဆးခန္း ဖြင့္လို႔ အဆင္ေျပမွာ။ ေဖေဖက ေဆးခန္းဖြင့္ဖို႔ ေနရာေတြ ဘာေတြေတာင္ ၾကည့္ေနၿပီ သိလား၊ ၿပီးေတာ့ ေ၀ခင္ကလည္း ဆရာ၀န္ ကေတာ္ လုပ္ခ်င္လွၿပီ ေမာင္ ရဲ႕"ခ်စ္ေကာင္းက အျပံဳးေလ်ာ့ေလ်ာ့ႏွင့္ ေ၀ခင့္ကို ေငးၾကည့္ ေနမိေလသည္။ ေ၀ခင္၏ ပါးလ်ား တြဲအိေသာ ဘေလာက္စ္ အက်ႌ ရွားႏုေရာင္မွာ စံကား၀ါရည္ လဲ့ေနေသာ ေ၀ခင့္ အသား၀င္း၀င္းႏွင့္ အင္မတန္ လိုက္ဖက္ညီေနသည္။ သို႔ေသာ္ လည္ပင္း အဟိုက္ က်ယ္လြန္းတာေတာ့ ၾကည့္မေကာင္းလွဘူး ထင္သည္။ ခ်စ္သူ၏ သိသာ ထင္ရွားလြန္းေသာ အျပင္အဆင္ အျခယ္အသေတြကို ျမင္ရတိုင္း ၾကင္နာစဖြယ္ အားနည္းခ်က္ကို အထူး သတိရကာ က႐ုဏာပိုမိေလသည္။ အျမတ္ႏိုးဆံုး မိခင္ႏွင့္ အခ်စ္ဆံုး ေ၀ခင္၏ ပံုရိပ္မ်ားသည္ ခ်စ္ေကာင္း၏ ျမင္ကြင္းတြင္ တစ္ထပ္တည္း ျဖစ္ေန၏။ ေ၀ခင့္ ကိုျမင္လွ်င္ အေမ့ကို လြမ္းသည္။ အေမ့ကို ေတြ႕ျပန္ေတာ့ ခ်စ္သူ ေ၀ခင္ကို သတိရျပန္ေလသည္။ "အလုပ္အကိုင္ အထိုင္က်ေတာ့မွပဲ ေ၀ခင့္ကို ထိုက္ထုိက္ တန္တန္ လက္ထပ္ ယူႏိုင္မွာမို႔ပါ အခ်စ္ရယ္၊ ပို႔စတင္မက်ခင္ အတြင္း..." ေ၀ခင္က ခိုးခိုးခစ္ခစ္ သံစံု ရယ္ေလသည္။ ပို႔စတင္မက်ခင္ အတြင္း ရြာက သမ၀ါယမ ေဆးခန္းမွာ ျပန္လုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးထားေၾကာင္း ဆက္ေျပာခြင့္မရလိုက္။ "မဂၤလာစရိတ္အတြက္ ေမာင္ ဘာမွမပူနဲ႔လို႔ ေျပာထားၿပီးၿပီပဲ ေမာင္ရယ္။ ေဖေဖတို႔ ေအာက္ေျခသိမ္း တာ၀န္ယူပါတယ္ ဆိုထားမွ အေရး မဟုတ္တာကို အေရး မလုပ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔၊ ခုေတာင္ ေယာကၡမႀကီးေတြက ေရႊသမက္ကို အိမ္ေပၚ တက္ေစခ်င္ လွၿပီရွင့္၊ သိရဲ႕လား"မူေနာ့ေနာ့ ေ၀ခင့္ စကားသံေတြ နားမွ လွ်ံက်မတတ္ၾကား ေနရသည္။ ျမႇဴေခ်ာ့သေယာင္ အျပံဳးလဲ့လဲ့က ခ်စ္ေကာင္း တစ္ကိုယ္လံုးကို ရစ္ပတ္ တုတ္ေႏွာင္စ ျပဳေလသည္။ အိမ္မွာ လူႀကီးေတြ မရွိၾက။ ရိပ္သာမွာ ၀ါဆိုဦး အဓိ႒ာန္ ၀င္ၾကမည္မို႔ ေ၀ခင္ တစ္ေယာက္တည္း မေန၀ံ့ဟု ဆိုကာ ခ်စ္ေကာင္းကို ဖုန္းဆက္ ေခၚထားျခင္း ျဖစ္သည္။ မိုးတစိမ့္စိမ့္ ရြာေနေသာ ညတစ္ညမွာ လွပေသာ ခ်စ္္သူ ထံပါး၀ယ္ ခ်စ္ေကာင္းသည္ သက္ေတာ္ေစာင့္ ေက်ာက္႐ုပ္ႀကီး ျဖစ္ေနေလ၏။ မိုးသက္ေလကေလး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေ၀ွ႕လာေသာအခါ ေ၀ခင္က အိမ္တံခါးမ်ားကို လိုက္ၿပီး ပိတ္ေနေလသည္။ "ခ်မ္းစိမ့္လာတာပဲေနာ္ ေမာင္၊ ေ၀ခင့္ ေျခေထာက္ေတာင္ ထုံသလို၊ က်ဥ္သလို ျဖစ္လာတယ္""ဟင္... ဟုတ္လား"ခ်စ္ေကာင္းသည္ ထိတ္ထိတ္ ပ်ာပ်ာႏွင့္ ေ၀ခင့္ေျခဖမိုး ကို လွမ္းဆုပ္မိမည္ ျပဳေသး၏။ "သိပ္အေရးမႀကီးပါဘူး ေမာင္ရဲ႕။ ဒီလိုပဲ၊ မိုးေအးရင္ ေ၀ခင့္ ေျခေထာက္က ေသြးသိပ္မေလွ်ာက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ရပ္စ္ ဘယ္ရီေလး ဘာေလး ေသာက္ေပးရတယ္""ဟုတ္လား ဒါျဖင့္ ေသာက္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ရွိရဲ႕လား ရပ္စ္ဘယ္ရီ။"အသင့္ ေဆာင္ထားရတယ္ ေမာင္။ ေမာင္ေကာ တစ္ခုခု ေသာက္ပါလားဟင္ အခ်မ္းေျပ၊ စေကာ့ခ်္၀ီစကီ ေသာက္မလား၊ ေ၀ခင္ စပ္ေပးမယ္ေလ၊ ဘာနဲ႔ စပ္ခ်င္သလဲ"နားလည္လွခ်ည့္ဟု ေ၀ခင့္ကို တအံ့တၾသၾကည့္မိသည္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေ၀ခင့္ထံမွာ စေကာ့ခ်္၀ီစကီေတြ ဘာေတြ အဆင္သင့္ ရွိေနတာပါလဲ။"ေမာင့္မွာ အစာအိမ္ ေရာဂါရွိတယ္ေလ၊ ေ၀ခင္ ေမ့သြားၿပီလား၊ အရက္နဲ႔ တည့္ဘူးေလကြယ္"သို႔ျဖင့္ ေ၀ခင္ တစ္ေယာက္တည္း ရပ္စ္ဘယ္ရီ ေသာက္ျဖစ္ေလသည္။ ေျခေထာက္ကို အေၾကာင္းျပခဲ့ေသာ္လည္း ေ၀ခင္သည္ ေျခေထာက္ ေသြးေလွ်ာက္ ေစ႐ံုသာမက ႏွလံုးေသြးမ်ား ပြက္ပြက္ဆူလာေအာင္ အထိ ေသာက္ေလ၏။၀ိုင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ကို တစိမ့္စိမ့္ ေသာက္ရင္း ေ၀ခင္က စကားေတြ တတြတ္တြတ္ ပိုေျပာလာသည္။ ေျခတစ္ဖက္ မသန္ေသာ အားနည္းခ်က္ကို ထပ္ခါ ထပ္ခါ ထုတ္ေဖာ္ရင္း ငိုမလို၊ ရယ္မလိုျဖစ္သည္။ မူးယစ္ေထြျပားေနေသာ အားငယ္ရွာသူ ကေလးသည္ ငိုရင္းေျပာရင္းႏွင့္ ခ်စ္ေကာင္း ရင္ခြင္ထဲသို႔ ၿပိဳဆင္းစျပဳေလ၏။ခ်စ္ေကာင္းသည္ ေရစီးသန္ေသာ သဲေခ်ာင္းထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ ရသလို ခံစားေနရသည္။ ေျခကုပ္မျမဲခ်င္။ရင္ခြင္ထဲက ခ်စ္သူ မ်က္ႏွာကို ငံု႔မိုးၾကည့္ရင္း အနီးကပ္ ျမင္ကြင္းသည္ ေ၀၀ါးလာ၏။ ေ၀ခင့္ မ်က္ႏွာ ေနရာမွာ ႏွမ၀မ္းကြဲ ခင္သီ မ်က္ႏွာကို ေရးေရးျမင္ရသည္။အိမ္ေထာင္မက်မီ စည္းေက်ာ္ခဲ့သျဖင့္ တစ္ေဆြလံုး တစ္မ်ဳိးလံုး မ်က္ႏွာငယ္ခဲ့ရဖူးေသာ ခင္သီဘ၀အေၾကာင္းေတြ။ခင္သီ့ခ်စ္သူ ပိုးထိ ကြယ္လြန္ခ်ိန္၌ ခင္သီ့ ၀မ္းၾကာတိုက္မွ သေႏၶသားသည္ သံုးလ မျပည့္တစ္ျပည့္။ခ်စ္ေကာင္းသည္ ေရနစ္အံ့ဆဲဆဲမွ ဘြားခနဲေပၚလာသူလို အသက္ျပင္းစြာ ရွဴေနမိသည္။လူ႔ကုသိုလ္ကံ ဆိုသည္မွာ မေရရာ။ႏွမငယ္ ခင္သီ၏ အျဖစ္ဆိုးမ်ဳိး ခ်စ္ေသာ ေ၀ခင္ မၾကံဳေတြ႕ ေစခ်င္။၃။ေ၀ခင့္ထက္ ရြာကို ပိုၿပီး သံေယာဇဥ္ ႀကီးေနတာကို၊ သြားပါဟု ေ၀ခင္က စိတ္ေကာက္ေလသည္။ဆယ္ျပည္ေထာင္ေခ်ာ့ေတာင္ မျပံဳးေလသည့္ ခ်စ္သူထံပါးမွာ အေျပအလည္ ေဆြးေႏြးခ်ိန္ မရခဲ့။ခုေတာ့ ေဒါက္တာ ခ်စ္ေကာင္းသည္ ဇာတိေက်းရြာ သမ၀ါယမ ေဆးခန္းတြင္ ႏွစ္တစ္ပတ္လည္ ခဲ့ေပၿပီ။ စိတ္ေကာက္ တတ္ေသာ ခ်စ္သူထံမွ စာမလာ၊ သတင္းမၾကားရေသာ္လည္း ခ်စ္ေကာင္း မေၾကာင့္ၾကမိ။ စိတ္ကူးယဥ္ အေငြ႕အသက္ ကင္းစင္ၿပီျဖစ္ေသာ အရြယ္ပိုင္းေတြ ေရာက္ၾကၿပီပဲဟု ခ်စ္ေကာင္း ယူဆသည္။ ေလာက ၀န္းက်င္မွာ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း အေလွ်ာ့အတင္း ကိစၥမ်ားသာမက အျခားအျခားေသာ အေရးတႀကီး ကိစၥမ်ားစြာ ရွိေသးသည္ကို မိမိေတြ႕ၾကံဳနားလည္ မိၿပီ။ မိမိနည္းတူပင္ ေ၀ခင္လည္း ေလာက အေတြ႕အၾကံဳေတြ ျဖင့္ ထံုမႊမ္းကာ ရင့္က်က္လိမၼာရွိရွာေရာ့မည္။ ရြာကိုေရာက္မွ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ရန္ကုန္တက္ဖို႔ အခြင့္ ၾကံဳေသာေန႔တြင္ ခ်စ္ေကာင္းရင္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပည့္သိပ္လ်က္ရွိသည္။ ေ၀ခင္ႏွင့္ ေတြ႕ရမည္။ ေ၀ခင့္ကို ေခ်ာ့ရမည္။ ၿပီးေတာ့ ေ၀ခင့္ကို စည္း႐ံုးရမည္။ခ်စ္ေကာင္းတို႔ရြာမွာ ၿမိဳ႕ႏွင့္ ၁၀ မိုင္ေက်ာ္ကြာေသာ ႐ိုးမ ေတာင္ေျခတြင္ရွိကာ အစစအရာရာ လူေနမႈအဆင့္ နိမ့္ပါး လွသည္။ တြဲဖက္ အထကမွာလည္း ဆရာ မလံုေလာက္၍ အခက္အခဲ ၾကံဳေနရသည္မွာ ၾကာၿပီ။ သည့္အတြက္ ေ၀ခင့္ကို အားထားသည္။ ေ၀ခင္ႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီး ဇနီးေမာင္ႏွံ စိတ္တူ၊ ကိုယ္တူ ဇာတိေျမအက်ဳိး သယ္ပိုးၾကမည္။ ခ်စ္ေကာင္း၏ စိတ္ကူးထဲမွာ က်က္သေရ ရွိလွေသာအနာဂတ္ကို လင္းလင္း ျပက္ျပက္ျမင္ရေလ၏။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ေတာ့ ရန္ကုန္ကို ေျခခ်မိသည္ႏွင့္ ေ၀ခင့္ မ်က္ႏွာကို အရင္ဆံုး ျမင္ရခ်င္သည္။ ေရႊဘံုသာလမ္းရွိ ေဖာက္သည္ ေဆးဆိုင္တြင္ ေက်းရြာ ေဆးအတြက္ လိုအပ္ေသာ ေဆး၀ါးမ်ား ၀ယ္ေနဆဲမွာပင္ စိတ္က ေ၀ခင့္ဆီ ေရာက္ႏွင့္သည္။ တာ၀န္ဖိစီးျခင္းျဖင့္ မြန္းက်ပ္ေနေသာ ခ်စ္ေကာင္းအဖို႔ ေဆးဆိုင္မွ အထြက္တြင္ ဒီတစ္ခါေလာက္ စိတ္လက္ ၾကည္လင္ ေပါ့ပါးစြာ ခံစားရတာမ်ဳိး မရွိခဲ့ဖူးဘူး ထင္ရေလသည္။ ေ၀ခင္ႏွင့္ေတြ႕ရေတာ့မည္။ ေညာင္မုတ္ဆိတ္ပင္ရိပ္မွာ ရပ္ရင္း တကၠစီေစာင့္ရေသာ ကာလမ်ား ရွည္လ်ားလွခ်ည့္ဟု စကၠန္႔ႏွင့္ အမွ် ခံစားေနရသည္။ ယာဥ္ေၾကာအတိုင္း စီးေမ်ာလာေသာ ဒတ္ဆန္း အနီတစ္စီးကိုျမင္ေသာ္ အေ၀းကပင္ လက္ျပတားမိသည္။ နီးလာ၍ အေသအခ်ာၾကည့္မွ ယာယီ နံပါတ္ျပားတပ္ အမိုးပင္ မတင္ရ ေသးပါကလား။ ခ်စ္ေကာင္း ရင္ထဲမွာ တစ္၀က္ေက်ာ္မွ် အားေလ်ာ့သြားေလသည္။ "ေဟ့ေကာင္ႀကီး ခ်စ္ေကာင္း ဘယ္တုန္းက ရန္ကုန္ ေရာက္ေနလဲ၊ ဘယ္လဲ ခု""အာ... ၾကည့္စမ္း ေခြးေကာင္ ေအာင္ျပည့္စံု"ႏႈတ္ခမ္းေမြး ရိွန္းရိွန္း၊ ပါးၿမိဳင္းေမြး စိမ္းစိမ္းႏွင့္ အသြင္ အျပင္၊ အဆင္အယင္ေတြ ထူးျခား ေျပာင္းလဲေနေသာ ေအာင္ျပည့္စံု၏ ငယ္႐ုပ္ကုိ မနည္း ဖမ္းယူရသည္။ "လာ... တက္ေလကြာ။ အေတာ္ပဲ မင္းနဲ႔ေတြ႕တာ၊ ငါ့ ၀က္ဒင္ရီဆက္ပ္ရွင္ သန္ဘက္ခါ ရွိတယ္၊ ကရ၀ိက္မွာ၊ မင္း လာရမယ္။ ငါ့ကြာ မင္း နယ္ေရာက္ေနတယ္လို႔ ေ၀ခင္က ေျပာလို႔ ဖိတ္စာေတာင္ မပို႔ျဖစ္ဘူး"တံခါး အသင့္ ဖြင့္ေပးထားေသာ ကားတြင္းသို႔ ႐ုတ္ျခည္း မ၀င္ျဖစ္။ အရာရာကို ခ်ိန္ဆၿပီးမွ လုပ္ခ်င္ေသာ ခ်စ္ေကာင္း၏ ၀သီအတိုင္း အခုလည္း ေ၀ခင့္အတြက္ ငဲ့ကြက္ စဥ္းစားေနမိသည္။ သည္ေကာင္ ေ၀ခင္နဲ႔ေတာ့ ေတြ႕တတ္သားပဲ။ ခု ေ၀ခင့္ဆီ သြားမယ္ ဆိုတာ သည္ေကာင့္ကို အသိေပးလို႔ သင့္ေလ်ာ္ပါ့မလားဟု ေ၀ခြဲမရ။ မိမိႏွင့္ ေ၀ခင္တို႔ ဆက္ဆံေရးကို လက္မထပ္မီ ဘယ္သူ႔မွ အသိမေပးလိုတာေတာ့ အမွန္ပင္။ ကံၾကမၼာ ဆိုသည္မွာ တြက္ဆ၍ရႏိုင္ေကာင္းသည္မဟုတ္။ မေတြးေကာင္း၊ ေတြးေကာင္း ႏွမငယ္ ခင္သီလိုအျဖစ္ဆိုးမ်ဳိး ၾကံဳရမည္ဆိုလ်င္ မိမိအတြက္ ခ်စ္သူ မနစ္နာေစခ်င္။ သို႔ေသာ္ တစ္ဖက္က ေတြးျပန္ေတာ့ ကားၾကံဳဆိုသည္မွာ ရခဲပါဘိျခင္း။ ခဲခဲယဥ္းယဥ္း တစ္စီး တစ္ေလကို စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ေစာင့္ဦးေတာ့ ၾကာမည္။ ခ်စ္သူကို ျမင္လို၊ ၾကားလိုလွၿပီျဖစ္ေသာ ခ်စ္ေကာင္းအဖို႔ အခ်ိန္တိုင္းသည္ စကၠန္႔ႏွင့္ အမွ် အဖိုးတန္လ်က္ရွိ၏။ ရွဥ့္လည္းေလွ်ာက္သာ ပ်ားလည္း စြဲသာေသာ နည္းဗ်ဴဟာကို တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ သံုးစြဲမည္ျပင္သည္။ "မင္း ေ၀ခင္နဲ႔ေတြ႕ေသးတာကိုး။ ေအးကြာ၊ ေရာက္တုန္း ေရာက္ခိုက္ ေ၀ခင့္ဆီ ၀င္ဦးမွပဲ၊ အားေတာ့ နာတယ္ သူငယ္ခ်င္းရာ သတို႔သားေလာင္းႀကီး ကိစၥ၀ိစၥေတြ ႐ႈပ္ေနတုန္းကို လမ္းၾကံဳရင္ ေက်ာက္ကုန္းဘက္ လွည့္ပို႔ခ့ဲစမ္းပါဦး"ပခံုးတစ္ဖက္တြန္႔ကာ ရႊီခနဲ ေလခြၽန္ရင္း ျပံဳးၿဖီးၿဖီး လုပ္ျပေနေသာ ေအာင္ျပည့္စံုကိုၾကည့္ၿပီး ခ်စ္ေကာင္း စိတ္မလံု။ သည္ေကာင္ ရိပ္မိေနၿပီလား။ "ကဲ... တက္ပါ ခ်စ္ေကာင္းရာ၊ လမ္းၾကံဳသမွ သိပ္ၾကံဳေပါ့။ အခု ငါလည္း ေ၀ခင့္ဆီ သြားမွာ၊ ေဟာဒါ သြားပို႔ဖို႔"ဘာလဲဟင္ဟု သိခ်င္ေဇာျဖင့္ ေအာင္ျပည့္စံု နံေဘးက ကူရွင္ေပၚတြင္ ခ်ထားေသာ စကၠဴဘူးကို လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ေအာင္ျပည့္စံုက စကၠဴဘူးကို ဖြင့္ေလသည္။ "ဖိနပ္ကြာ၊ ေဟာဒီ ခဲပြင့္ အနီေပၚ ထိုးထားတဲ့ ေရႊၾကည္မွ်င္ေလးေတြ ေတြ႕လား။ အဲဒါေလးေတြ ျပဳတ္ထြက္ကုန္လို႔ ဒီမွာ အသစ္ျပန္လာထိုးတာ၊ မနီလာခ်ဳပ္ အင္မတန္ ခိုင္တဲ့ ဖိနပ္ကြာ၊ ငါယူလာတုန္းက အေကာင္း၊ ေ၀ခင့္ လက္ထဲ ေရာက္မွ ရက္ပိုင္းအတြင္း ဘယ္လိုက ဘယ္လို ထိမိခိုက္မိတယ္ မဆိုႏိုင္ဘူး"ေၾသာ္... ေ၀ခင့္ႏွယ္ ရွာရွာေဖြေဖြ ေယာက်္ားေလး သူငယ္ခ်င္းကိုမွ ဖိနပ္ ျပင္ခိုင္းရက္ပေလဟု ကိုယ့္ ေရႊမင္းသမီးကို ကိုယ္ေအာခ် ခ်င္သည္။ ေ၀ခင့္ ဖိနပ္ဆို၍ စိတ္၀င္ တစား ေကာက္ကိုင္ၾကည့္မိသည္။ "ဟ... ခံုက တစ္ဖက္ နိမ့္ျမင့္ပါလား၊ ဒါ... အရန္လိုက္ ဟုတ္ရဲ႕လား""ဟုတ္တယ္ေလကြာ၊ မင္းကလည္း ေ၀ခင့္ အတြက္ပါဆို မွ၊ ဒါ စပါယ္ရွယ္ ေအာ္ဒါမိတ္ဒ္ ေမာင္"ေၾသာ္...ေၾသာ္ ဟု ႐ုတ္ျခည္း နားလည္လုိက္ကာ အနီ အျဖဴႏွင့္ ေရႊခ်ည္ႏြယ္ခက္မ်ား လိမ္ယွက္ေဖာင္းႂကြေနေသာ ဖိနပ္သိုင္းႀကိဳးမ်ားကို မထိရက္ ထိရက္ ကိုင္ၾကည့္ရသည္။ "ဒီဖိနပ္နဲ႔ဆို ေ၀ခင္ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ အဆင္ေျပတယ္ေလ။ ေျခတစ္ဖက္ နိမ့္နင္းနိမ့္နင္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ တို႔အခ်င္းခ်င္း အတြက္က အေၾကာင္း မဟုတ္ေပမယ့္ ေျခတစ္ဖက္ ဆာေနတဲ့ အျဖစ္က မဂၤလာပြဲ ထြက္မယ့္ သတို႔သမီး အေနနဲ႔ေတာ့ ေအာက္တာေပါ့ကြာ၊ ဒါေၾကာင့္..."ေၾသာ္ ဟူေသာ အသံတိမ္တိမ္ကို ခြန္အားမဲ့စြာ အာေမဍိတ္ ျပဳမိိေလ၏။ အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာ ထိခိုက္ လြင့္စင္သြားေသာ စိတ္၀ိညာဥ္ကို တစ္စစီ ေကာက္ယူ စုစည္းမိဖို႔ တစ္မုဟုတ္ခ်င္း ႀကိဳးစားရ၏။ ေအာင္ျပည့္စံုေရွ႕မွာ ဣေႁႏၵမပ်က္ခ်င္။ "ကဲ... ဒါဆို မင္းသြားေတာ့ သူငယ္ခ်င္း၊ မင္းကိစၥက လမ္းမွာ ၾကန္႔ၾကာလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ အစကေတာ့ ေ၀ခင့္ အိမ္သြားရင္း လမ္းမွာ ၀င္စရာ တစ္ေနရာ၊ ႏွစ္ေနရာကို မင့္ပါ ေခ်ာဆြဲသြားမလုိ႔၊ အဲဒီ ၀င္စရာ ကေလးေတြနဲ႔ ငါက ၾကာဦးမွာ"တုန္ခ်င္ေသာ အသံကို အႏိုင္ႏိုင္ထိန္း၍ ေျပာရသည္။ ကိုယ္တစ္ပိုင္း ငံု႔ထားသည္ကို ျပန္မတ္လိုက္ၿပီး တံခါးကို ခပ္သာသာ ျပန္ပိတ္ေပးလိုက္သည္။ မင့္ ရီဆက္ပ္ရွင္ကို လာခဲ့ပါ့မယ္ကြာဟု အမွတ္မထင္ ကတိေပးမိၿပီးမွ ကတိေတာ့ ပ်က္မွာပဲဟု ေနာင္တရျပန္ေလသည္။ အမွားမ်ားေသာ ပုထုဇဥ္ပီပီ ေနာင္တ၀န္ကို တနင့္ တပိုး ထမ္းပိုးရေတာ့မည္ထင္၏။ "၈ နာရီက ၁၁ နာရီအတြင္းေနာ္ ေဟ့ေကာင္၊ ေရႊ၀ါခန္းမမွာ၊ မင္း လာျဖစ္ေအာင္ လာပါကြာ"ေအာင္ပြဲခံသူ၏ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားသည္ ဒတ္ဆန္းကား ေပၚမွ လြင့္က်က်န္ရစ္ေလ၏။ အေရးနိမ့္သူ၏ အပါးမွာ အမဂၤလာ အတိတ္တို႔ နိမိတ္ျပတတ္ေလသလား။ ေညာင္မုတ္ဆိတ္ပင္ ေအာက္မွာ ထီးတည္း ရပ္ေနခိုက္ ေခါင္းေပၚမွာ က်ီးတစ္အုပ္ ၿပိဳဆင္းေလသည္။ ေခ်ာက္ခ်ားစြာ ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ ဘယ္ကဘယ္လို ေရာက္လာသည္ မသိေသာ ဇီးကြက္ငယ္ကေလး တစ္ေကာင္ကို က်ီးတို႔ ၀ိုင္း၀န္း ထိုးဆိတ္ ရန္မူေနၾကျခင္းပါကလား။ ခ်စ္ေကာင္းက ေညာင္မုတ္ဆိတ္ပင္ ေအာက္မွ ေရွာင္ထြက္ လိုက္ရင္း ကိုယ့္အျဖစ္ကလည္း သင္းကြဲဇီးကြက္ငယ္ ကေလးလိုပါပဲဟု အားေလ်ာ့ အားငယ္ ေတြးမိသည္။ က်ီးတို႔ အလယ္မွာ မ်က္စိသူငယ္ လမ္းမွား ေရာက္ခဲ့မိၿပီပင္။သို႔ေသာ္ ေလာကမွာ က်ီးတို႔ခ်ည္း လႊမ္းမိုးသည္မဟုတ္ ဟု အားတင္းဆဲ။ ခ်စ္ေကာင္း၏ ဦးေခါင္း အေမာ့တြင္ ျမင္ကြင္းသည္ ဆူညံ မာန္ထေနေသာ က်ီးမည္းတို႔ အရိပ္ျဖင့္ ပိန္းပိတ္လ်က္ရွိေလ၏။
အေျခခံ ပညာေရး အထက္တန္း စာေမးပြဲတြင္ အနည္းဆံုး ဂုဏ္ထူး သံုး၊ ေလးခု မွန္းထားေသာ ေ၀ခင္သည္ တကယ့္ တကယ္က်ေတာ့ သာမန္ အဆင့္မွ်ျဖင့္ ေအာင္လာ၏။ ေဆးႏွင့္ စက္မႈ တစ္ခုခု သြားမည္ဟု အားခဲထားသမွ် သဲေရက်ျဖစ္ရေခ်ၿပီ။ ေ၀ခင့္ထက္ ကံဆိုးသူက ဟိုေကာင္ ေအာင္ျပည့္စံု။ အေဖ အလယ္တန္း ေက်ာင္းအုပ္၊ အေမ အထက္တန္းျပ ဆရာမ။ ပညာေရး မိသားစုက ေပါက္ဖြား ႀကီးျပင္းလာသူ ျဖစ္ပါလ်က္ ပညာေရး အေၾကာင္း မလွရွာ။ သူ႔ခမ်ာ (ခ) အဆင့္ပင္မခ်ိတ္။
ခ်စ္ေကာင္း
နဂိုကေတာ့ ခ်စ္ေကာင္းမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျမင့္ျမင့္ မားမားႀကီး မရွိခဲ့တာကိုေတာ့ ၀န္ခံရေပမည္။ ခ်စ္ေကာင္းမွာ အေဖလည္း မရွိ၊ အေမ မုဆိုးမက အရပ္ ၀မ္းဆြဲ။ ဦးေလး ဘုန္းႀကီး တစ္ပါး၏ အေထာက္အပ့ံျဖင့္ ခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕ငဲ့ငဲ့ ေက်ာင္းေနရသူ၊ အထက္တန္း ေနသည္ ဆိုေသာ္လည္း ခ်စ္ေကာင္း ဘ၀က တစ္ခါတစ္ခါ ေ၀ခင္ ေလွာင္တတ္သလို ထမင္းသိုးစား၊ ဟင္းသိုးစား ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းသား တစ္ပိုင္းတည္း။ စီးပြားေရး အေျခခံ အျမစ္ မသန္သူမို႔ ဇာတိၿမိဳ႕ ရြာေက်ာင္း ဆရာကေလး ျဖစ္႐ံုေလာက္ မွန္းခဲ့သည္။ ခုေတာ့ ေလးဘာသာ ဂုဏ္ထူး ခ်ိတ္ၿပီး ေဆးတကၠသိုလ္ ၀င္ခြင့္ရခဲ့ၿပီ။ မုဆိုးမသား ႏြမ္းပါးသူကို ကူညီ ေထာက္ပံ့လိုေသာ ေစတနာရွင္မ်ားလည္း ရြာမွာ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ လ်က္ရွိၿပီ။ အထူးသျဖင့္ ေ၀ခင့္ မိဘမ်ားက ဆိုလွ်င္ လံုး၀ တာ၀န္ ယူပါရေစ ဟူ၍ပင္ ဆရာေတာ္ထံ ခြင့္ပန္ေလွ်ာက္ထား ၾကေသးသည္။ ရြာ့စရိတ္ျဖင့္ ပညာသင္မည့္ ေဆးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေလာင္း ခ်စ္ေကာင္းကို ေ၀ခင္သည္ ေထ့လို႔၊ ေငါ့လို႔ မဆံုးႏိုင ္ျဖစ္ေန၏။ "တကယ္ပါ ေ၀ခင္ရာ၊ ငါ့အစား နင္ ေဆးတကၠသိုလ္ ၀င္ခြင့္ ရေစခ်င္တာ၊ နင္ဆိုရင္ အစစ အရာရာ ျပည့္စံုၿပီးသားမို႔ သိပ္အဆင္ ေျပတာေပါ့။ နင့္အေဖ၊ နင့္အေမမ်ားလည္း အားတက္လိုက္မယ့္ အမ်ဳိး။ ငါကေတာ့ နင္သိတဲ့ အတိုင္း အခက္ အခဲ ေပါင္းစံုနဲ႔ပါ ေ၀ခင္ရယ္၊ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ လုပ္သားတက္ၿပီး ဘြဲ႕ယူမယ္လို႔ မွန္းထားတဲ့ေကာင္ပါ"တကၠသိုလ္ သြားဖို႔ အ၀တ္အစား၊ အသံုးအေဆာင္မ်ား ခ်ဳပ္လုပ္ ျပင္ဆင္ေနေသာ ေ၀ခင္က သစ္လြင္ ၿပိဳးျပက္ေသာ ေရာင္စံု အ၀တ္ပံုႀကီးထဲမွ ကိုယ္တစ္၀က္ခန္႔ ျမဳပ္ရင္း ခ်စ္ေကာင္းကို ဧည့္ခံ စကားေျပာေလသည္။"ကံၾကမၼာေနရာေပးတဲ့ အတိုင္းေပါ့ေလ၊ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ သူကေတာ့ ဆရာ၀န္ျဖစ္ဖို႔ ေသခ်ာသြားၿပီ။ ေ၀ခင္ ၀မ္းသာပါတယ္၊ တကယ္ပါ။ ေ၀ခင္က ဆရာ၀န္သာျဖစ္ခ်င္တာ၊ မျဖစ္ႏိုင္မွန္း သိပါတယ္။ သူ႔ေလာက္မွ စာမေတာ္ဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ၀န္ျဖစ္ဖို႔ စိတ္ကူးေတာ့ ယဥ္မိတယ္ ခ်စ္ေကာင္းရယ္။ ကုိယ္က ေျခတစ္ဖက္ မသန္သူ မဟုတ္လား။ ဘ၀တူ လူနာေတြ ဒုကၡိတေတြကို ကုစားခ်င္...""အဲသလိုခ်ည္း မေျပာစမ္းနဲ႔ ေ၀ခင္"စကားျပတ္ေအာင္ ၾကား၀င္၍ ေငါက္ပစ္ လိုက္ရသည္။ ခ်စ္ေကာင္း ရင္ထဲမွာ နင့္ခနဲ ခံစားရေလသည္။ ဘာမွမျဖစ္သလို လြင္လြင္ျမျမကေလး ရယ္ပစ္္လိုက္ရင္း ေ၀ခင္က ထိုင္ရာမွ ထလိုက္သည္။ ေက်ာဘက္က ဗီ႐ိုကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး ခရီးေဆာင္ သားေရအိတ္ႀကီး တစ္လံုးကို ဆြဲထုတ္ ေနေလသည္။ ေ၀ခင္က အေတာ္ လွတာပဲဟု နားလည္ ခံစားရသည္။ မ်က္လံုး အၾကည့္ကို ႐ုတ္ျခည္း လႊဲဖယ္ မိေလသည္။ ဖေနာင့္ ႂကြထားေသာ ေ၀ခင့္ ေျခဖ၀ါးမို႔မို႔ေလးကို မ်က္လံုးတစ္ေစြ႕ ၾကည့္သည္။ ရင္ထဲမွာ ေ၀ဒနာ စိမ့္၀င္လာ၏။ ေက်ာ္ၾကားေသာ ေ၀ခင့္ အလွအပမ်ားက ခ်စ္ေကာင္း၏ ရင္ကို မလႈပ္ရွား ေစႏိုင္စြမ္းေသာ္လည္း ေျခတစ္ဖက္ ဆာေနသူကေလး အေနျဖင့္ မူ ၾကင္နာခ်င္လွသည္။ ခ်စ္ေကာင္း၏ ေက်းဇူးရွင္ မိခင္မွာလည္း ေ၀ခင္ကဲ့သို႔ပင္ ေျခတစ္ဖက္ မသန္သူတည္း။ ေ၀ခင္သည္ အျခားေသာ မိန္းကေလးမ်ားထက္ အေမ့ကို နားလည္ႏိုင္မည္ ထင္သည္။ စာနာ တတ္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္သည္။ ခ်စ္ေကာင္း၏ အေတြးပင့္ကူမွ်င္တို႔ ေ၀ခင့္ေျခဖ၀ါးမို႔မို႔မွာ ရက္ရွယ္ တြယ္ၿငိေနခ်ိန္တြင္ ေ၀ခင့္ စိတ္အလ်ဥ္က ခ်စ္ေကာင္းႏွင့္ အေ၀းဆံုး တစ္ေနရာမွာ လြင့္ပါးေနဟန္ရွိသည္။ သားေရအိတ္ထဲ ထည့္ရန္ အသင့္ ေရြးခ်ယ္စုပံုထားေသာ ၀တ္စံုသစ္ တို႔ကို လက္ညိႇဳးႏွင့္ ေထာက္ရင္း အျပန္အျပန္ အလွန္လွန္ စစ္ေဆးေနေလသည္။ "ဟိုေကာင္ ေအာင္ျပည့္စံု တစ္ေယာက္ေကာ ေ၀ခင့္ဆီ လာေသးလား။ ငါ့အိမ္ ေရာက္မလာဘူးဟ။ ဒီေကာင္ အားငယ္ ေနတယ္နဲ႔ တူတယ္။ ေတြ႕ေအာင္ လိုက္ရွာၿပီး အားေပးရဦးမယ္""အင္ဒိုနီးရွားေတြ ကေတာ့ အေရာင္စံုၿပီ။ မနက္က ျမင့္ျမင့္ေအး လာျပတဲ့ ဆင္စြယ္ေရာင္ေလး ယူလိုက္ဦးမွပါပဲ။ ပါတိတ္ ဆင္စြယ္ေရာင္က ၀မ္းဆက္၀တ္ရင္ သိပ္လွ၊ ဟာ... ေဆာရီး ခ်စ္ေကာင္းရယ္၊ သူ ခုန ဘာေျပာလိုက္တယ္"ခ်စ္ေကာင္း၏ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေလထုပါးလ်ားလွ စြာ၏။ အသက္ရွဴ၍မ၀ခ်င္။ ၂။ဆရာ၀န္ကေတာ္ လုပ္ခ်င္လွၿပီ ေမာင္ရဲ႕ဟု ေ၀ခင္က ႏြဲ႕သည္။ ေ၀ခင္ အထက္တန္းျပ ဆရာမ လုပ္ေနေသာ ေက်ာင္းမွာ လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္ ဆရာမေတြက "၀န္ကေတာ္" "မွဴးကေတာ္" ေတြခ်ည္းမို႔ သင္းတို႔ႏွင့္ တန္းတူ ပခံုးခ်င္းယွဥ္၍ ေလွ်ာက္ျပ စမ္းခ်င္လွၿပီ ဆိုေသာ တတြတ္တြတ္ ပူဆာသံေတြကို နားႏွင့္ မဆံ့ေအာင္ ၾကားေနရ၏။ အရြယ္ ႀကီးျပင္း လာေသာ္လည္း အသိ မရင့္က်က္ေသးပါ ကလားဟု ခ်စ္သူ အတြက္ အားမလို အားမရျဖစ္သည္။ ဂုဏ္သိကၡာအရ အထက္တန္းျပ ဆရာမႀကီး ေဒၚေ၀ေ၀ခင္သည္ ေဒါက္တာခ်စ္ေကာင္း ေရွ႕ေမွာက္မွာေတာ့ ၿမီးေကာင ္ေပါက္ႏွင့္ မျခား။ တကယ့္ကို ကပိုက႐ို အပ်ဳိျဖန္း ကေလးပါကလား။ အမွန္ေတာ့ ေ၀ခင္က ပို၍ ရင့္က်က္ သင့္သည္။ ေ၀ခင္ အထက္တန္းျပ ဆရာမ လုပ္သက္ ၃ ႏွစ္ပင္ျပည့္လုၿပီ။ ခ်စ္ေကာင္းမွာက ခုထိ ပို႔စတင္မက်ေသးေသာ လမ္းေလွ်ာက္ ဆရာ၀န္။ ေအာင္ျပည့္စံု တစ္ေယာက္ကမူ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ေရာက္ေနေလၿပီ။ ဆယ္တန္း ဆက္မေျဖေတာ့ဘဲ ဆိပ္ကမ္း သေဘၤာက်င္း တြင္ ေန႔စား၀င္လုပ္ရာက ႏိုင္ငံျခား သေဘၤာသား ျဖစ္သြားသည္။ ေအာင္ျပည့္စံုႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေနခဲ့သည္မွာ ၄ ႏွစ္ပင္ ေက်ာ္ခဲ့ေပၿပီ။ အခုဆိုလွ်င္ သည္ေကာင္ ဘယ္ေသာင္ ဘယ္ကမ္း ဆိုက္ေနၿပီမသိ။ ဘယ္တိုင္းျပည္မွာ ရွိေနမည္မသိ။ သူ႔မိဘမ်ားလည္း မရွိေတာ့ၿပီျဖစ္ရာ ပင္လယ္ခရီးမွာ လြတ္လြတ္ ကြၽတ္ကြၽတ္ စိတ္ရွိတိုင္း လႊင့္ေနၿပီထင္၏။ ေ၀ခင့္ မိဘမ်ားကေတာ့ သမီး အလုပ္ရွိရာ ရန္ကုန္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်ကာ အထိုင္က်လ်က္ရွိေပၿပီ။ ရြာက လုပ္ငုတ္လက္ရင္း လုပ္ငန္းအားလံုးကို ထုခြဲၿပီးသကာလ ေက်ာက္ကုန္းမွာ ျခံ၀ယ္သည္။ ဘတ္စ္ကား သံုးစီးကို ပိုင္ဆိုင္ေသာ ေ၀ခင့္ မိဘမ်ားသည္ ယခု ေခတ္စားေနသည့္ သေဘၤာသား ကားအသစ္ တစ္စီး ထပ္မံ၀ယ္ရန္ စံုစမ္းလ်က္ ရွိ၏။ "ေမာင့္ ပို႔စတင္က ဘယ္ေတာ့ က်မွာလဲ။ ေဖေဖက ေျပာတယ္ နည္းနည္းပါးပါး လိုက္ဖို႔၊ ျပဳဖို႔ လိုရင္လည္း ေျပာတဲ့။ ႏို႔မို႔ဆိုရင္ နယ္ေတြ ဘာေတြ ေရာက္သြားဦးမယ္တဲ့။ ရန္ကုန္မွာ ျပန္ရမွ တစ္ဖက္က ေဆးခန္း ဖြင့္လို႔ အဆင္ေျပမွာ။ ေဖေဖက ေဆးခန္းဖြင့္ဖို႔ ေနရာေတြ ဘာေတြေတာင္ ၾကည့္ေနၿပီ သိလား၊ ၿပီးေတာ့ ေ၀ခင္ကလည္း ဆရာ၀န္ ကေတာ္ လုပ္ခ်င္လွၿပီ ေမာင္ ရဲ႕"ခ်စ္ေကာင္းက အျပံဳးေလ်ာ့ေလ်ာ့ႏွင့္ ေ၀ခင့္ကို ေငးၾကည့္ ေနမိေလသည္။ ေ၀ခင္၏ ပါးလ်ား တြဲအိေသာ ဘေလာက္စ္ အက်ႌ ရွားႏုေရာင္မွာ စံကား၀ါရည္ လဲ့ေနေသာ ေ၀ခင့္ အသား၀င္း၀င္းႏွင့္ အင္မတန္ လိုက္ဖက္ညီေနသည္။ သို႔ေသာ္ လည္ပင္း အဟိုက္ က်ယ္လြန္းတာေတာ့ ၾကည့္မေကာင္းလွဘူး ထင္သည္။ ခ်စ္သူ၏ သိသာ ထင္ရွားလြန္းေသာ အျပင္အဆင္ အျခယ္အသေတြကို ျမင္ရတိုင္း ၾကင္နာစဖြယ္ အားနည္းခ်က္ကို အထူး သတိရကာ က႐ုဏာပိုမိေလသည္။ အျမတ္ႏိုးဆံုး မိခင္ႏွင့္ အခ်စ္ဆံုး ေ၀ခင္၏ ပံုရိပ္မ်ားသည္ ခ်စ္ေကာင္း၏ ျမင္ကြင္းတြင္ တစ္ထပ္တည္း ျဖစ္ေန၏။ ေ၀ခင့္ ကိုျမင္လွ်င္ အေမ့ကို လြမ္းသည္။ အေမ့ကို ေတြ႕ျပန္ေတာ့ ခ်စ္သူ ေ၀ခင္ကို သတိရျပန္ေလသည္။ "အလုပ္အကိုင္ အထိုင္က်ေတာ့မွပဲ ေ၀ခင့္ကို ထိုက္ထုိက္ တန္တန္ လက္ထပ္ ယူႏိုင္မွာမို႔ပါ အခ်စ္ရယ္၊ ပို႔စတင္မက်ခင္ အတြင္း..." ေ၀ခင္က ခိုးခိုးခစ္ခစ္ သံစံု ရယ္ေလသည္။ ပို႔စတင္မက်ခင္ အတြင္း ရြာက သမ၀ါယမ ေဆးခန္းမွာ ျပန္လုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးထားေၾကာင္း ဆက္ေျပာခြင့္မရလိုက္။ "မဂၤလာစရိတ္အတြက္ ေမာင္ ဘာမွမပူနဲ႔လို႔ ေျပာထားၿပီးၿပီပဲ ေမာင္ရယ္။ ေဖေဖတို႔ ေအာက္ေျခသိမ္း တာ၀န္ယူပါတယ္ ဆိုထားမွ အေရး မဟုတ္တာကို အေရး မလုပ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔၊ ခုေတာင္ ေယာကၡမႀကီးေတြက ေရႊသမက္ကို အိမ္ေပၚ တက္ေစခ်င္ လွၿပီရွင့္၊ သိရဲ႕လား"မူေနာ့ေနာ့ ေ၀ခင့္ စကားသံေတြ နားမွ လွ်ံက်မတတ္ၾကား ေနရသည္။ ျမႇဴေခ်ာ့သေယာင္ အျပံဳးလဲ့လဲ့က ခ်စ္ေကာင္း တစ္ကိုယ္လံုးကို ရစ္ပတ္ တုတ္ေႏွာင္စ ျပဳေလသည္။ အိမ္မွာ လူႀကီးေတြ မရွိၾက။ ရိပ္သာမွာ ၀ါဆိုဦး အဓိ႒ာန္ ၀င္ၾကမည္မို႔ ေ၀ခင္ တစ္ေယာက္တည္း မေန၀ံ့ဟု ဆိုကာ ခ်စ္ေကာင္းကို ဖုန္းဆက္ ေခၚထားျခင္း ျဖစ္သည္။ မိုးတစိမ့္စိမ့္ ရြာေနေသာ ညတစ္ညမွာ လွပေသာ ခ်စ္္သူ ထံပါး၀ယ္ ခ်စ္ေကာင္းသည္ သက္ေတာ္ေစာင့္ ေက်ာက္႐ုပ္ႀကီး ျဖစ္ေနေလ၏။ မိုးသက္ေလကေလး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေ၀ွ႕လာေသာအခါ ေ၀ခင္က အိမ္တံခါးမ်ားကို လိုက္ၿပီး ပိတ္ေနေလသည္။ "ခ်မ္းစိမ့္လာတာပဲေနာ္ ေမာင္၊ ေ၀ခင့္ ေျခေထာက္ေတာင္ ထုံသလို၊ က်ဥ္သလို ျဖစ္လာတယ္""ဟင္... ဟုတ္လား"ခ်စ္ေကာင္းသည္ ထိတ္ထိတ္ ပ်ာပ်ာႏွင့္ ေ၀ခင့္ေျခဖမိုး ကို လွမ္းဆုပ္မိမည္ ျပဳေသး၏။ "သိပ္အေရးမႀကီးပါဘူး ေမာင္ရဲ႕။ ဒီလိုပဲ၊ မိုးေအးရင္ ေ၀ခင့္ ေျခေထာက္က ေသြးသိပ္မေလွ်ာက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ရပ္စ္ ဘယ္ရီေလး ဘာေလး ေသာက္ေပးရတယ္""ဟုတ္လား ဒါျဖင့္ ေသာက္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ရွိရဲ႕လား ရပ္စ္ဘယ္ရီ။"အသင့္ ေဆာင္ထားရတယ္ ေမာင္။ ေမာင္ေကာ တစ္ခုခု ေသာက္ပါလားဟင္ အခ်မ္းေျပ၊ စေကာ့ခ်္၀ီစကီ ေသာက္မလား၊ ေ၀ခင္ စပ္ေပးမယ္ေလ၊ ဘာနဲ႔ စပ္ခ်င္သလဲ"နားလည္လွခ်ည့္ဟု ေ၀ခင့္ကို တအံ့တၾသၾကည့္မိသည္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေ၀ခင့္ထံမွာ စေကာ့ခ်္၀ီစကီေတြ ဘာေတြ အဆင္သင့္ ရွိေနတာပါလဲ။"ေမာင့္မွာ အစာအိမ္ ေရာဂါရွိတယ္ေလ၊ ေ၀ခင္ ေမ့သြားၿပီလား၊ အရက္နဲ႔ တည့္ဘူးေလကြယ္"သို႔ျဖင့္ ေ၀ခင္ တစ္ေယာက္တည္း ရပ္စ္ဘယ္ရီ ေသာက္ျဖစ္ေလသည္။ ေျခေထာက္ကို အေၾကာင္းျပခဲ့ေသာ္လည္း ေ၀ခင္သည္ ေျခေထာက္ ေသြးေလွ်ာက္ ေစ႐ံုသာမက ႏွလံုးေသြးမ်ား ပြက္ပြက္ဆူလာေအာင္ အထိ ေသာက္ေလ၏။၀ိုင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ကို တစိမ့္စိမ့္ ေသာက္ရင္း ေ၀ခင္က စကားေတြ တတြတ္တြတ္ ပိုေျပာလာသည္။ ေျခတစ္ဖက္ မသန္ေသာ အားနည္းခ်က္ကို ထပ္ခါ ထပ္ခါ ထုတ္ေဖာ္ရင္း ငိုမလို၊ ရယ္မလိုျဖစ္သည္။ မူးယစ္ေထြျပားေနေသာ အားငယ္ရွာသူ ကေလးသည္ ငိုရင္းေျပာရင္းႏွင့္ ခ်စ္ေကာင္း ရင္ခြင္ထဲသို႔ ၿပိဳဆင္းစျပဳေလ၏။ခ်စ္ေကာင္းသည္ ေရစီးသန္ေသာ သဲေခ်ာင္းထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ ရသလို ခံစားေနရသည္။ ေျခကုပ္မျမဲခ်င္။ရင္ခြင္ထဲက ခ်စ္သူ မ်က္ႏွာကို ငံု႔မိုးၾကည့္ရင္း အနီးကပ္ ျမင္ကြင္းသည္ ေ၀၀ါးလာ၏။ ေ၀ခင့္ မ်က္ႏွာ ေနရာမွာ ႏွမ၀မ္းကြဲ ခင္သီ မ်က္ႏွာကို ေရးေရးျမင္ရသည္။အိမ္ေထာင္မက်မီ စည္းေက်ာ္ခဲ့သျဖင့္ တစ္ေဆြလံုး တစ္မ်ဳိးလံုး မ်က္ႏွာငယ္ခဲ့ရဖူးေသာ ခင္သီဘ၀အေၾကာင္းေတြ။ခင္သီ့ခ်စ္သူ ပိုးထိ ကြယ္လြန္ခ်ိန္၌ ခင္သီ့ ၀မ္းၾကာတိုက္မွ သေႏၶသားသည္ သံုးလ မျပည့္တစ္ျပည့္။ခ်စ္ေကာင္းသည္ ေရနစ္အံ့ဆဲဆဲမွ ဘြားခနဲေပၚလာသူလို အသက္ျပင္းစြာ ရွဴေနမိသည္။လူ႔ကုသိုလ္ကံ ဆိုသည္မွာ မေရရာ။ႏွမငယ္ ခင္သီ၏ အျဖစ္ဆိုးမ်ဳိး ခ်စ္ေသာ ေ၀ခင္ မၾကံဳေတြ႕ ေစခ်င္။၃။ေ၀ခင့္ထက္ ရြာကို ပိုၿပီး သံေယာဇဥ္ ႀကီးေနတာကို၊ သြားပါဟု ေ၀ခင္က စိတ္ေကာက္ေလသည္။ဆယ္ျပည္ေထာင္ေခ်ာ့ေတာင္ မျပံဳးေလသည့္ ခ်စ္သူထံပါးမွာ အေျပအလည္ ေဆြးေႏြးခ်ိန္ မရခဲ့။ခုေတာ့ ေဒါက္တာ ခ်စ္ေကာင္းသည္ ဇာတိေက်းရြာ သမ၀ါယမ ေဆးခန္းတြင္ ႏွစ္တစ္ပတ္လည္ ခဲ့ေပၿပီ။ စိတ္ေကာက္ တတ္ေသာ ခ်စ္သူထံမွ စာမလာ၊ သတင္းမၾကားရေသာ္လည္း ခ်စ္ေကာင္း မေၾကာင့္ၾကမိ။ စိတ္ကူးယဥ္ အေငြ႕အသက္ ကင္းစင္ၿပီျဖစ္ေသာ အရြယ္ပိုင္းေတြ ေရာက္ၾကၿပီပဲဟု ခ်စ္ေကာင္း ယူဆသည္။ ေလာက ၀န္းက်င္မွာ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း အေလွ်ာ့အတင္း ကိစၥမ်ားသာမက အျခားအျခားေသာ အေရးတႀကီး ကိစၥမ်ားစြာ ရွိေသးသည္ကို မိမိေတြ႕ၾကံဳနားလည္ မိၿပီ။ မိမိနည္းတူပင္ ေ၀ခင္လည္း ေလာက အေတြ႕အၾကံဳေတြ ျဖင့္ ထံုမႊမ္းကာ ရင့္က်က္လိမၼာရွိရွာေရာ့မည္။ ရြာကိုေရာက္မွ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ရန္ကုန္တက္ဖို႔ အခြင့္ ၾကံဳေသာေန႔တြင္ ခ်စ္ေကာင္းရင္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပည့္သိပ္လ်က္ရွိသည္။ ေ၀ခင္ႏွင့္ ေတြ႕ရမည္။ ေ၀ခင့္ကို ေခ်ာ့ရမည္။ ၿပီးေတာ့ ေ၀ခင့္ကို စည္း႐ံုးရမည္။ခ်စ္ေကာင္းတို႔ရြာမွာ ၿမိဳ႕ႏွင့္ ၁၀ မိုင္ေက်ာ္ကြာေသာ ႐ိုးမ ေတာင္ေျခတြင္ရွိကာ အစစအရာရာ လူေနမႈအဆင့္ နိမ့္ပါး လွသည္။ တြဲဖက္ အထကမွာလည္း ဆရာ မလံုေလာက္၍ အခက္အခဲ ၾကံဳေနရသည္မွာ ၾကာၿပီ။ သည့္အတြက္ ေ၀ခင့္ကို အားထားသည္။ ေ၀ခင္ႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီး ဇနီးေမာင္ႏွံ စိတ္တူ၊ ကိုယ္တူ ဇာတိေျမအက်ဳိး သယ္ပိုးၾကမည္။ ခ်စ္ေကာင္း၏ စိတ္ကူးထဲမွာ က်က္သေရ ရွိလွေသာအနာဂတ္ကို လင္းလင္း ျပက္ျပက္ျမင္ရေလ၏။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ေတာ့ ရန္ကုန္ကို ေျခခ်မိသည္ႏွင့္ ေ၀ခင့္ မ်က္ႏွာကို အရင္ဆံုး ျမင္ရခ်င္သည္။ ေရႊဘံုသာလမ္းရွိ ေဖာက္သည္ ေဆးဆိုင္တြင္ ေက်းရြာ ေဆးအတြက္ လိုအပ္ေသာ ေဆး၀ါးမ်ား ၀ယ္ေနဆဲမွာပင္ စိတ္က ေ၀ခင့္ဆီ ေရာက္ႏွင့္သည္။ တာ၀န္ဖိစီးျခင္းျဖင့္ မြန္းက်ပ္ေနေသာ ခ်စ္ေကာင္းအဖို႔ ေဆးဆိုင္မွ အထြက္တြင္ ဒီတစ္ခါေလာက္ စိတ္လက္ ၾကည္လင္ ေပါ့ပါးစြာ ခံစားရတာမ်ဳိး မရွိခဲ့ဖူးဘူး ထင္ရေလသည္။ ေ၀ခင္ႏွင့္ေတြ႕ရေတာ့မည္။ ေညာင္မုတ္ဆိတ္ပင္ရိပ္မွာ ရပ္ရင္း တကၠစီေစာင့္ရေသာ ကာလမ်ား ရွည္လ်ားလွခ်ည့္ဟု စကၠန္႔ႏွင့္ အမွ် ခံစားေနရသည္။ ယာဥ္ေၾကာအတိုင္း စီးေမ်ာလာေသာ ဒတ္ဆန္း အနီတစ္စီးကိုျမင္ေသာ္ အေ၀းကပင္ လက္ျပတားမိသည္။ နီးလာ၍ အေသအခ်ာၾကည့္မွ ယာယီ နံပါတ္ျပားတပ္ အမိုးပင္ မတင္ရ ေသးပါကလား။ ခ်စ္ေကာင္း ရင္ထဲမွာ တစ္၀က္ေက်ာ္မွ် အားေလ်ာ့သြားေလသည္။ "ေဟ့ေကာင္ႀကီး ခ်စ္ေကာင္း ဘယ္တုန္းက ရန္ကုန္ ေရာက္ေနလဲ၊ ဘယ္လဲ ခု""အာ... ၾကည့္စမ္း ေခြးေကာင္ ေအာင္ျပည့္စံု"ႏႈတ္ခမ္းေမြး ရိွန္းရိွန္း၊ ပါးၿမိဳင္းေမြး စိမ္းစိမ္းႏွင့္ အသြင္ အျပင္၊ အဆင္အယင္ေတြ ထူးျခား ေျပာင္းလဲေနေသာ ေအာင္ျပည့္စံု၏ ငယ္႐ုပ္ကုိ မနည္း ဖမ္းယူရသည္။ "လာ... တက္ေလကြာ။ အေတာ္ပဲ မင္းနဲ႔ေတြ႕တာ၊ ငါ့ ၀က္ဒင္ရီဆက္ပ္ရွင္ သန္ဘက္ခါ ရွိတယ္၊ ကရ၀ိက္မွာ၊ မင္း လာရမယ္။ ငါ့ကြာ မင္း နယ္ေရာက္ေနတယ္လို႔ ေ၀ခင္က ေျပာလို႔ ဖိတ္စာေတာင္ မပို႔ျဖစ္ဘူး"တံခါး အသင့္ ဖြင့္ေပးထားေသာ ကားတြင္းသို႔ ႐ုတ္ျခည္း မ၀င္ျဖစ္။ အရာရာကို ခ်ိန္ဆၿပီးမွ လုပ္ခ်င္ေသာ ခ်စ္ေကာင္း၏ ၀သီအတိုင္း အခုလည္း ေ၀ခင့္အတြက္ ငဲ့ကြက္ စဥ္းစားေနမိသည္။ သည္ေကာင္ ေ၀ခင္နဲ႔ေတာ့ ေတြ႕တတ္သားပဲ။ ခု ေ၀ခင့္ဆီ သြားမယ္ ဆိုတာ သည္ေကာင့္ကို အသိေပးလို႔ သင့္ေလ်ာ္ပါ့မလားဟု ေ၀ခြဲမရ။ မိမိႏွင့္ ေ၀ခင္တို႔ ဆက္ဆံေရးကို လက္မထပ္မီ ဘယ္သူ႔မွ အသိမေပးလိုတာေတာ့ အမွန္ပင္။ ကံၾကမၼာ ဆိုသည္မွာ တြက္ဆ၍ရႏိုင္ေကာင္းသည္မဟုတ္။ မေတြးေကာင္း၊ ေတြးေကာင္း ႏွမငယ္ ခင္သီလိုအျဖစ္ဆိုးမ်ဳိး ၾကံဳရမည္ဆိုလ်င္ မိမိအတြက္ ခ်စ္သူ မနစ္နာေစခ်င္။ သို႔ေသာ္ တစ္ဖက္က ေတြးျပန္ေတာ့ ကားၾကံဳဆိုသည္မွာ ရခဲပါဘိျခင္း။ ခဲခဲယဥ္းယဥ္း တစ္စီး တစ္ေလကို စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ေစာင့္ဦးေတာ့ ၾကာမည္။ ခ်စ္သူကို ျမင္လို၊ ၾကားလိုလွၿပီျဖစ္ေသာ ခ်စ္ေကာင္းအဖို႔ အခ်ိန္တိုင္းသည္ စကၠန္႔ႏွင့္ အမွ် အဖိုးတန္လ်က္ရွိ၏။ ရွဥ့္လည္းေလွ်ာက္သာ ပ်ားလည္း စြဲသာေသာ နည္းဗ်ဴဟာကို တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ သံုးစြဲမည္ျပင္သည္။ "မင္း ေ၀ခင္နဲ႔ေတြ႕ေသးတာကိုး။ ေအးကြာ၊ ေရာက္တုန္း ေရာက္ခိုက္ ေ၀ခင့္ဆီ ၀င္ဦးမွပဲ၊ အားေတာ့ နာတယ္ သူငယ္ခ်င္းရာ သတို႔သားေလာင္းႀကီး ကိစၥ၀ိစၥေတြ ႐ႈပ္ေနတုန္းကို လမ္းၾကံဳရင္ ေက်ာက္ကုန္းဘက္ လွည့္ပို႔ခ့ဲစမ္းပါဦး"ပခံုးတစ္ဖက္တြန္႔ကာ ရႊီခနဲ ေလခြၽန္ရင္း ျပံဳးၿဖီးၿဖီး လုပ္ျပေနေသာ ေအာင္ျပည့္စံုကိုၾကည့္ၿပီး ခ်စ္ေကာင္း စိတ္မလံု။ သည္ေကာင္ ရိပ္မိေနၿပီလား။ "ကဲ... တက္ပါ ခ်စ္ေကာင္းရာ၊ လမ္းၾကံဳသမွ သိပ္ၾကံဳေပါ့။ အခု ငါလည္း ေ၀ခင့္ဆီ သြားမွာ၊ ေဟာဒါ သြားပို႔ဖို႔"ဘာလဲဟင္ဟု သိခ်င္ေဇာျဖင့္ ေအာင္ျပည့္စံု နံေဘးက ကူရွင္ေပၚတြင္ ခ်ထားေသာ စကၠဴဘူးကို လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ေအာင္ျပည့္စံုက စကၠဴဘူးကို ဖြင့္ေလသည္။ "ဖိနပ္ကြာ၊ ေဟာဒီ ခဲပြင့္ အနီေပၚ ထိုးထားတဲ့ ေရႊၾကည္မွ်င္ေလးေတြ ေတြ႕လား။ အဲဒါေလးေတြ ျပဳတ္ထြက္ကုန္လို႔ ဒီမွာ အသစ္ျပန္လာထိုးတာ၊ မနီလာခ်ဳပ္ အင္မတန္ ခိုင္တဲ့ ဖိနပ္ကြာ၊ ငါယူလာတုန္းက အေကာင္း၊ ေ၀ခင့္ လက္ထဲ ေရာက္မွ ရက္ပိုင္းအတြင္း ဘယ္လိုက ဘယ္လို ထိမိခိုက္မိတယ္ မဆိုႏိုင္ဘူး"ေၾသာ္... ေ၀ခင့္ႏွယ္ ရွာရွာေဖြေဖြ ေယာက်္ားေလး သူငယ္ခ်င္းကိုမွ ဖိနပ္ ျပင္ခိုင္းရက္ပေလဟု ကိုယ့္ ေရႊမင္းသမီးကို ကိုယ္ေအာခ် ခ်င္သည္။ ေ၀ခင့္ ဖိနပ္ဆို၍ စိတ္၀င္ တစား ေကာက္ကိုင္ၾကည့္မိသည္။ "ဟ... ခံုက တစ္ဖက္ နိမ့္ျမင့္ပါလား၊ ဒါ... အရန္လိုက္ ဟုတ္ရဲ႕လား""ဟုတ္တယ္ေလကြာ၊ မင္းကလည္း ေ၀ခင့္ အတြက္ပါဆို မွ၊ ဒါ စပါယ္ရွယ္ ေအာ္ဒါမိတ္ဒ္ ေမာင္"ေၾသာ္...ေၾသာ္ ဟု ႐ုတ္ျခည္း နားလည္လုိက္ကာ အနီ အျဖဴႏွင့္ ေရႊခ်ည္ႏြယ္ခက္မ်ား လိမ္ယွက္ေဖာင္းႂကြေနေသာ ဖိနပ္သိုင္းႀကိဳးမ်ားကို မထိရက္ ထိရက္ ကိုင္ၾကည့္ရသည္။ "ဒီဖိနပ္နဲ႔ဆို ေ၀ခင္ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ အဆင္ေျပတယ္ေလ။ ေျခတစ္ဖက္ နိမ့္နင္းနိမ့္နင္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ တို႔အခ်င္းခ်င္း အတြက္က အေၾကာင္း မဟုတ္ေပမယ့္ ေျခတစ္ဖက္ ဆာေနတဲ့ အျဖစ္က မဂၤလာပြဲ ထြက္မယ့္ သတို႔သမီး အေနနဲ႔ေတာ့ ေအာက္တာေပါ့ကြာ၊ ဒါေၾကာင့္..."ေၾသာ္ ဟူေသာ အသံတိမ္တိမ္ကို ခြန္အားမဲ့စြာ အာေမဍိတ္ ျပဳမိိေလ၏။ အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာ ထိခိုက္ လြင့္စင္သြားေသာ စိတ္၀ိညာဥ္ကို တစ္စစီ ေကာက္ယူ စုစည္းမိဖို႔ တစ္မုဟုတ္ခ်င္း ႀကိဳးစားရ၏။ ေအာင္ျပည့္စံုေရွ႕မွာ ဣေႁႏၵမပ်က္ခ်င္။ "ကဲ... ဒါဆို မင္းသြားေတာ့ သူငယ္ခ်င္း၊ မင္းကိစၥက လမ္းမွာ ၾကန္႔ၾကာလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ အစကေတာ့ ေ၀ခင့္ အိမ္သြားရင္း လမ္းမွာ ၀င္စရာ တစ္ေနရာ၊ ႏွစ္ေနရာကို မင့္ပါ ေခ်ာဆြဲသြားမလုိ႔၊ အဲဒီ ၀င္စရာ ကေလးေတြနဲ႔ ငါက ၾကာဦးမွာ"တုန္ခ်င္ေသာ အသံကို အႏိုင္ႏိုင္ထိန္း၍ ေျပာရသည္။ ကိုယ္တစ္ပိုင္း ငံု႔ထားသည္ကို ျပန္မတ္လိုက္ၿပီး တံခါးကို ခပ္သာသာ ျပန္ပိတ္ေပးလိုက္သည္။ မင့္ ရီဆက္ပ္ရွင္ကို လာခဲ့ပါ့မယ္ကြာဟု အမွတ္မထင္ ကတိေပးမိၿပီးမွ ကတိေတာ့ ပ်က္မွာပဲဟု ေနာင္တရျပန္ေလသည္။ အမွားမ်ားေသာ ပုထုဇဥ္ပီပီ ေနာင္တ၀န္ကို တနင့္ တပိုး ထမ္းပိုးရေတာ့မည္ထင္၏။ "၈ နာရီက ၁၁ နာရီအတြင္းေနာ္ ေဟ့ေကာင္၊ ေရႊ၀ါခန္းမမွာ၊ မင္း လာျဖစ္ေအာင္ လာပါကြာ"ေအာင္ပြဲခံသူ၏ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားသည္ ဒတ္ဆန္းကား ေပၚမွ လြင့္က်က်န္ရစ္ေလ၏။ အေရးနိမ့္သူ၏ အပါးမွာ အမဂၤလာ အတိတ္တို႔ နိမိတ္ျပတတ္ေလသလား။ ေညာင္မုတ္ဆိတ္ပင္ ေအာက္မွာ ထီးတည္း ရပ္ေနခိုက္ ေခါင္းေပၚမွာ က်ီးတစ္အုပ္ ၿပိဳဆင္းေလသည္။ ေခ်ာက္ခ်ားစြာ ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ ဘယ္ကဘယ္လို ေရာက္လာသည္ မသိေသာ ဇီးကြက္ငယ္ကေလး တစ္ေကာင္ကို က်ီးတို႔ ၀ိုင္း၀န္း ထိုးဆိတ္ ရန္မူေနၾကျခင္းပါကလား။ ခ်စ္ေကာင္းက ေညာင္မုတ္ဆိတ္ပင္ ေအာက္မွ ေရွာင္ထြက္ လိုက္ရင္း ကိုယ့္အျဖစ္ကလည္း သင္းကြဲဇီးကြက္ငယ္ ကေလးလိုပါပဲဟု အားေလ်ာ့ အားငယ္ ေတြးမိသည္။ က်ီးတို႔ အလယ္မွာ မ်က္စိသူငယ္ လမ္းမွား ေရာက္ခဲ့မိၿပီပင္။သို႔ေသာ္ ေလာကမွာ က်ီးတို႔ခ်ည္း လႊမ္းမိုးသည္မဟုတ္ ဟု အားတင္းဆဲ။ ခ်စ္ေကာင္း၏ ဦးေခါင္း အေမာ့တြင္ ျမင္ကြင္းသည္ ဆူညံ မာန္ထေနေသာ က်ီးမည္းတို႔ အရိပ္ျဖင့္ ပိန္းပိတ္လ်က္ရွိေလ၏။
Post a Comment