0
ေရ၏ဒႆန
Posted by ၿဖိဳးဇာနည္
on
Sunday, February 01, 2009
in
ဇာနည္ႀကိဳက္တာဒါေလးေတြ
ေရ၏ဒႆန
စမ္းေခ်ာင္းေလးတခုတည္းက တူညီတဲ့ ေရမ်ားပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႕က သူ႕ကုိ ေ႐ႊကရားနဲ႔ ထည့္ထားတယ္။ တခ်ိဳ႕က ႐ႊံ႕ေျမနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ခြက္ငယ္နဲ႔ ေသာက္သုံး
ၾကတယ္။ ေ႐ႊကရားနဲ႔ ႐ႊံ႕ေျမခြက္ မရွိတဲ့သူတုိ႔က်ေတာ့ လက္ခုပ္နဲ႔ ေသာက္႐ုံပဲ ရွိမယ္ေပါ႔။
ေရ...
အစကတည္းက ဘာမွ မတူကြဲျပားစရာ မရွိပါဘူး။ မတူကြဲျပားေနတာက ေရကုိ ထည့္ၿပီး အသံုးျပဳတ့ဲ ပစၥည္းတန္
ဆာပါ။ ဘုရင္မင္းျမတ္နဲ႔ သူဖုန္းစားအၾကား ျခားနားေနတာဟာ သံုးစြဲကိုင္တြယ္တ့ဲ အသုံးအေဆာင္နဲ႔ အရာ၀တၱဳအေပၚ
တည္ေနတာ။
ေရ...
ေရ တကယ္ငတ္သူသာ ေရရဲ႕ တကယ့္ ခ်ိဳျမျခင္းကုိ သိရွိႏုိင္တာ။ ဟုိး...သဲကႏၵာရမွ ေလွ်ာက္လွမ္းလာတဲ့
ခရီးသည္ကသာ ေရရဲ႕ အရသာကုိ ခံစားနားလည္မွာ။ ေန႔လည္ခင္းရဲ႕ ပူျပင္းတဲ့ေနမီး ေအာက္က ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္နဲ႔
လယ္သမားမ်ားအတြက္ေတာ့ ေရဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ အဖုိးတန္ဆုံး ရတနာ။ ႏွတ္လွ်ာကြဲမေလာက္ အာေျခာက္ေနတ့ဲသိုး
ေက်ာင္းသားေလးသာ သိုးအုပ္ေတြေမာင္းၿပီး ေတာင္ေအာက္ဆင္းလာတဲ့ သူ႔ခမ်ာ၊ ေခ်ာင္းေလးတခုရဲ႕ ကမ္းနဖူးတေနရာ
မွာ ၀မ္းလ်ားထုိးေမွာက္လုိ႔ ေရတ၀ႀကီး ေသာက္ရတဲ့အခါ... ေရရဲ႕ ခ်ိဳျမျခင္း အရသာကုိ အသိဆုံးသူဟာ အဲဒီ သုိးေက်ာင္း
သားေလးပဲ ျဖစ္မွာ။
ၾကည့္လိုက္ပါ...
ဟုိဘက္နားက ဟုိလူတေယာက္။ သစ္စိမ္း သစ္ရိပ္ေတြေအာက္။ ကုလားထုိင္တလုံးေပၚမွာ သူဟာ အခံ့သားထုိင္
လုိ႔။ လွဲမွီလုိ႔။ ေရကရားတလုံးကုိ သူ႔ေဘးအနီးအပါးမွာပဲ ခ်ထားတာပါ။ အဖုိးအခႀကီးတဲ့ ခြက္အႏုအလွေလးနဲ႔ပဲ သူ
ေသာက္သုံးေနတာ ျဖစ္ပါေစ။ ေရရဲ႕ ခ်ိဳျမအရသာကုိ သူ တကယ္ သိရွိႏုိင္မွာမွ မဟုတ္ဘဲေလ။
ဒါ...ဘာေၾကာင့္မုိ႔လဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ။
အေၾကာင္းက ထုိခရီးသည္၊ ထုိသုိးေက်ာင္းသားေလးလုိ သူ ေရမငတ္လုိ႔ပါပဲ။ သူ အဖုိ႔ရာ ေရဟာ ဒီေလာက္လုိ
အပ္ မေနပါ။ ဘယ္သူ ျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ငတ္မြတ္ျခင္းနဲ႔ ဆာေလာင္ျခင္းကုိ ကုိယ္တုိင္မေတြ႔ဖူး မႀကံဳဖူးသမွ် ဘယ္အခါမွ ထမင္းနဲ႔
ေရရဲ႕ ခ်ုိျမအရသာကုိ သူ ခံစားနားလည္ ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဘ၀ရဲ႕ တကယ့္အရသာဟာ ဘာလဲဆုိတာလဲ သိျမင္သေဘာေပါက္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါ။
(အာဖဂန္စာေရးဆရာ အူလာဖတ္. “ဘ၀အသိ” ကုိ ဘာသာျပန္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္၊)
ၿဖိဳးဇာနည္
စမ္းေခ်ာင္းေလးတခုတည္းက တူညီတဲ့ ေရမ်ားပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႕က သူ႕ကုိ ေ႐ႊကရားနဲ႔ ထည့္ထားတယ္။ တခ်ိဳ႕က ႐ႊံ႕ေျမနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ခြက္ငယ္နဲ႔ ေသာက္သုံး
ၾကတယ္။ ေ႐ႊကရားနဲ႔ ႐ႊံ႕ေျမခြက္ မရွိတဲ့သူတုိ႔က်ေတာ့ လက္ခုပ္နဲ႔ ေသာက္႐ုံပဲ ရွိမယ္ေပါ႔။
ေရ...
အစကတည္းက ဘာမွ မတူကြဲျပားစရာ မရွိပါဘူး။ မတူကြဲျပားေနတာက ေရကုိ ထည့္ၿပီး အသံုးျပဳတ့ဲ ပစၥည္းတန္
ဆာပါ။ ဘုရင္မင္းျမတ္နဲ႔ သူဖုန္းစားအၾကား ျခားနားေနတာဟာ သံုးစြဲကိုင္တြယ္တ့ဲ အသုံးအေဆာင္နဲ႔ အရာ၀တၱဳအေပၚ
တည္ေနတာ။
ေရ...
ေရ တကယ္ငတ္သူသာ ေရရဲ႕ တကယ့္ ခ်ိဳျမျခင္းကုိ သိရွိႏုိင္တာ။ ဟုိး...သဲကႏၵာရမွ ေလွ်ာက္လွမ္းလာတဲ့
ခရီးသည္ကသာ ေရရဲ႕ အရသာကုိ ခံစားနားလည္မွာ။ ေန႔လည္ခင္းရဲ႕ ပူျပင္းတဲ့ေနမီး ေအာက္က ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္နဲ႔
လယ္သမားမ်ားအတြက္ေတာ့ ေရဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ အဖုိးတန္ဆုံး ရတနာ။ ႏွတ္လွ်ာကြဲမေလာက္ အာေျခာက္ေနတ့ဲသိုး
ေက်ာင္းသားေလးသာ သိုးအုပ္ေတြေမာင္းၿပီး ေတာင္ေအာက္ဆင္းလာတဲ့ သူ႔ခမ်ာ၊ ေခ်ာင္းေလးတခုရဲ႕ ကမ္းနဖူးတေနရာ
မွာ ၀မ္းလ်ားထုိးေမွာက္လုိ႔ ေရတ၀ႀကီး ေသာက္ရတဲ့အခါ... ေရရဲ႕ ခ်ိဳျမျခင္း အရသာကုိ အသိဆုံးသူဟာ အဲဒီ သုိးေက်ာင္း
သားေလးပဲ ျဖစ္မွာ။
ၾကည့္လိုက္ပါ...
ဟုိဘက္နားက ဟုိလူတေယာက္။ သစ္စိမ္း သစ္ရိပ္ေတြေအာက္။ ကုလားထုိင္တလုံးေပၚမွာ သူဟာ အခံ့သားထုိင္
လုိ႔။ လွဲမွီလုိ႔။ ေရကရားတလုံးကုိ သူ႔ေဘးအနီးအပါးမွာပဲ ခ်ထားတာပါ။ အဖုိးအခႀကီးတဲ့ ခြက္အႏုအလွေလးနဲ႔ပဲ သူ
ေသာက္သုံးေနတာ ျဖစ္ပါေစ။ ေရရဲ႕ ခ်ိဳျမအရသာကုိ သူ တကယ္ သိရွိႏုိင္မွာမွ မဟုတ္ဘဲေလ။
ဒါ...ဘာေၾကာင့္မုိ႔လဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ။
အေၾကာင္းက ထုိခရီးသည္၊ ထုိသုိးေက်ာင္းသားေလးလုိ သူ ေရမငတ္လုိ႔ပါပဲ။ သူ အဖုိ႔ရာ ေရဟာ ဒီေလာက္လုိ
အပ္ မေနပါ။ ဘယ္သူ ျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ငတ္မြတ္ျခင္းနဲ႔ ဆာေလာင္ျခင္းကုိ ကုိယ္တုိင္မေတြ႔ဖူး မႀကံဳဖူးသမွ် ဘယ္အခါမွ ထမင္းနဲ႔
ေရရဲ႕ ခ်ုိျမအရသာကုိ သူ ခံစားနားလည္ ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဘ၀ရဲ႕ တကယ့္အရသာဟာ ဘာလဲဆုိတာလဲ သိျမင္သေဘာေပါက္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါ။
(အာဖဂန္စာေရးဆရာ အူလာဖတ္. “ဘ၀အသိ” ကုိ ဘာသာျပန္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္၊)
ၿဖိဳးဇာနည္
Post a Comment