0
ေႂကြရြက္
Posted by ၿဖိဳးဇာနည္
on
Monday, February 02, 2009
in
ဇာနည္ႀကိဳက္တာဒါေလးေတြ
ကိုယ္႔ရ႔ဲက်ဆံုးမွုလို႔ထင္ေနေပမ႔ဲကိုယ္တစ္ခါက်ဆံုးသြားလိုက္တိုင္းသူတစ္ပါးအတြက္တစ္ခါေကာင္းက်ိဳးရွိတယ္(သူတည္းတစ္ေယာက္
ေကာင္းမွူေရာက္ဖို႔က်န္လူအမ်ားအက်ိဳးယုတ္၏)ဆိုတ႔ဲေလာကနိယာမေလးကိုသတိရမိတယ္။ဒါေၾကာင္႔သူငယ္ခ်င္းတို႔ဆံုးရွံဳးမွူန႔ဲတစ္ခါႀကံဳ
တိုင္းသူတစ္ပါးအတြက္တစ္ခါေကာင္းက်ိဳးၿပဳေပးလိုက္နိုင္ၿပီဆိုတ႔ဲမုဒိသာစိတ္ေလးေမြးနိုင္ၾကပါေစ။
ဒီသစ္ရြက္ေလးတရြက္ဟာ ေျပာပေလာက္စရာမရွိတဲ့ ေႂကြရြက္တရြက္ပါ။ ေႏြတေႏြလံုး သူ႔အေရာင္ သူ႔အေသြးနဲ႔ သစ္ပင္ႀကီး တပင္ရဲ႔႕
ေ၀ဆာမႈေတြၾကားမွာ ျမွဳပ္ႏံွေရာယွက္ထားခဲ့တယ္။ ျပင္းပူတ့ ဲ ေႏေြ န႔ရက္ေတြကိုလဲ သူ႔ရ႕ဲ အစိမ္းေရာင္ ကဗ်ာအႏုအလွနဲ႔ ျခယ္သ ၿငိမ္း
ေအးေစခဲ့ၿပီ။
သုိ႔ေသာ္ ေဆာင္းႏွင္းျမဴရက္ေတြဆီေရာက္ေတာ့ တဖ်တ္ဖ်တ္လႈပ္ခါခတ္ေနတဲ့ ေလေအးေအး ေတးသံစဥ္တုိ႔ အလယ္မွာ သူဟာ တ
ျဖည္းျဖည္း ေသြးေျခာက္ၫွဳိးငယ္လာခဲ့ရၿပီေလ။ ကုိယ္အဂၤါ ႐ုပ္အဆင္းမွာလဲ ၾကာေလ အၾကည့္ရဆုိးေလ….။ အက်ည္းတန္ေလ။
တေန႔ေတာ့….
သူပင္ျမင့္ႀကီးရဲ႕ အကိုင္း အခက္မွ လြင့္ျပဳတ္စြန္႔ခြာ၊ ေျမျပင္ကို က်ေရာက္ခ့ဲရ႐ွာ။ ေနာက္ဆံုး သက္ျပင္းေလးတခ်က္နဲ႔အတူ သူ႔ရဲ႕ ၫွဳိးလ်
သိမ္ငယ္တဲ့ အသံတသံဟာ ေလထဲ ၀ဲပ်ံခုန္ဆင္းက်လာေပါ့။
“အုိ….ဒီအခ်ိန္ ဒီအခါက စလုိ႔ ငါဘာမွ အသုံးမက်ေတာ့။ လူရာသြင္းခံရမွာလဲ မဟုတ္ေတာ့။ ကြယ္….ဆုိးလုိက္တဲ့ ကံရယ္….”
ထုိအခုိက္မွာ ပုိးေကာင္ငယ္ေလးတေကာင္ဟာ သစ္ပင္ႀကီးေအာက္က ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေနပါတယ္။ မၾကာခင္ကမွ ေႂကြသက္လာတဲ့
ထုိ ေႂကြ႐ြက္ကုိ မ်က္စိေရွ႕နားမွာ အခန္႔သင့္ေတြ႔ဆုံမိေလရဲ႕။ ပုိးေကာင္ငယ္ေလးဟာ တခါတည္း သူ႔ကုိယ္ေလးကုိ အလုိက္သင့္ႏြဲ႔ၿပီး
ေႂကြရြက္ေအာက္ထဲ ငုံ႔လွ်ိဳခုိ၀င္လုိက္တယ္။ ပုိးေကာင္ငယ္ေလးရဲ႕ ၀မ္းသာအားရ က်ဴးရင့္လုိက္တဲ့ ဆုိျမည္ဟစ္ေႂကြး ေကာင္းခ်ီးေပးသံ
ဟာ ေတာအုပ္ႀကီးတခုလုံး ဟိန္းညံသိမ့္ခါသြားေစပါေတာ့တယ္။
“အလုိ….ၿခံဳေစာင္ေကာင္းတထည္ပါလား။ ဒီတေဆာင္းအဖုိ႔ရာ ငါ စိတ္ပူေနစရာ မလုိေတာ့ပါ။ လုံလုံေႏြးေႏြး စိတ္ေအးေအး တ၀ႀကီး
နားေနအိပ္စက္ႏို္င္ၿပီေလ”
(႐ူေဒါ့ဂုိလ္စတန္ဂ်ာမဏီ)၏ “ေႂကြရြက္”ကုိ ဘာသာျပန္ဆုိထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)
ေကာင္းမွူေရာက္ဖို႔က်န္လူအမ်ားအက်ိဳးယုတ္၏)ဆိုတ႔ဲေလာကနိယာမေလးကိုသတိရမိတယ္။ဒါေၾကာင္႔သူငယ္ခ်င္းတို႔ဆံုးရွံဳးမွူန႔ဲတစ္ခါႀကံဳ
တိုင္းသူတစ္ပါးအတြက္တစ္ခါေကာင္းက်ိဳးၿပဳေပးလိုက္နိုင္ၿပီဆိုတ႔ဲမုဒိသာစိတ္ေလးေမြးနိုင္ၾကပါေစ။
ေႂကြရြက္ မုဒိသာ
ဒီသစ္ရြက္ေလးတရြက္ဟာ ေျပာပေလာက္စရာမရွိတဲ့ ေႂကြရြက္တရြက္ပါ။ ေႏြတေႏြလံုး သူ႔အေရာင္ သူ႔အေသြးနဲ႔ သစ္ပင္ႀကီး တပင္ရဲ႔႕
ေ၀ဆာမႈေတြၾကားမွာ ျမွဳပ္ႏံွေရာယွက္ထားခဲ့တယ္။ ျပင္းပူတ့ ဲ ေႏေြ န႔ရက္ေတြကိုလဲ သူ႔ရ႕ဲ အစိမ္းေရာင္ ကဗ်ာအႏုအလွနဲ႔ ျခယ္သ ၿငိမ္း
ေအးေစခဲ့ၿပီ။
သုိ႔ေသာ္ ေဆာင္းႏွင္းျမဴရက္ေတြဆီေရာက္ေတာ့ တဖ်တ္ဖ်တ္လႈပ္ခါခတ္ေနတဲ့ ေလေအးေအး ေတးသံစဥ္တုိ႔ အလယ္မွာ သူဟာ တ
ျဖည္းျဖည္း ေသြးေျခာက္ၫွဳိးငယ္လာခဲ့ရၿပီေလ။ ကုိယ္အဂၤါ ႐ုပ္အဆင္းမွာလဲ ၾကာေလ အၾကည့္ရဆုိးေလ….။ အက်ည္းတန္ေလ။
တေန႔ေတာ့….
သူပင္ျမင့္ႀကီးရဲ႕ အကိုင္း အခက္မွ လြင့္ျပဳတ္စြန္႔ခြာ၊ ေျမျပင္ကို က်ေရာက္ခ့ဲရ႐ွာ။ ေနာက္ဆံုး သက္ျပင္းေလးတခ်က္နဲ႔အတူ သူ႔ရဲ႕ ၫွဳိးလ်
သိမ္ငယ္တဲ့ အသံတသံဟာ ေလထဲ ၀ဲပ်ံခုန္ဆင္းက်လာေပါ့။
“အုိ….ဒီအခ်ိန္ ဒီအခါက စလုိ႔ ငါဘာမွ အသုံးမက်ေတာ့။ လူရာသြင္းခံရမွာလဲ မဟုတ္ေတာ့။ ကြယ္….ဆုိးလုိက္တဲ့ ကံရယ္….”
ထုိအခုိက္မွာ ပုိးေကာင္ငယ္ေလးတေကာင္ဟာ သစ္ပင္ႀကီးေအာက္က ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေနပါတယ္။ မၾကာခင္ကမွ ေႂကြသက္လာတဲ့
ထုိ ေႂကြ႐ြက္ကုိ မ်က္စိေရွ႕နားမွာ အခန္႔သင့္ေတြ႔ဆုံမိေလရဲ႕။ ပုိးေကာင္ငယ္ေလးဟာ တခါတည္း သူ႔ကုိယ္ေလးကုိ အလုိက္သင့္ႏြဲ႔ၿပီး
ေႂကြရြက္ေအာက္ထဲ ငုံ႔လွ်ိဳခုိ၀င္လုိက္တယ္။ ပုိးေကာင္ငယ္ေလးရဲ႕ ၀မ္းသာအားရ က်ဴးရင့္လုိက္တဲ့ ဆုိျမည္ဟစ္ေႂကြး ေကာင္းခ်ီးေပးသံ
ဟာ ေတာအုပ္ႀကီးတခုလုံး ဟိန္းညံသိမ့္ခါသြားေစပါေတာ့တယ္။
“အလုိ….ၿခံဳေစာင္ေကာင္းတထည္ပါလား။ ဒီတေဆာင္းအဖုိ႔ရာ ငါ စိတ္ပူေနစရာ မလုိေတာ့ပါ။ လုံလုံေႏြးေႏြး စိတ္ေအးေအး တ၀ႀကီး
နားေနအိပ္စက္ႏို္င္ၿပီေလ”
(႐ူေဒါ့ဂုိလ္စတန္ဂ်ာမဏီ)၏ “ေႂကြရြက္”ကုိ ဘာသာျပန္ဆုိထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)
Post a Comment