1
ၿပတင္းေပါက္ကငါၾကည္႔..ဘဝအေၾကာင္းေတြငါမသိ
Posted by ၿဖိဳးဇာနည္
on
Wednesday, February 04, 2009
in
ဇာနည္ႀကိဳက္တာဒါေလးေတြ
ၿပတင္းေပါက္ကငါၾကည္႔-ဘဝအေၾကာင္းေတြငါမသိ
ကၽြန္ေတာ္ၿပန္းထန္တ႔ဲေရာဂါတစ္ခုေၾကာင္႔ေဆးရံုကိုေရာက္ခ႔ဲရတယ္။ကၽြန္ေတာ္ေနရတာသီးသန္႔ခန္းေလးထဲမွာပါ။သီးသန္႔ခန္း
ဆိုေပမ႔ဲေဆးရံုရ႕ဲအခန္းမလံုေလာက္မွူေၾကာင္႔ကၽြန္ေတာ္ဟာအၿခားလူနာတစ္ေယာက္န႔ဲႏွစ္ေယာက္ခန္းမွာအတူေနခ႔ဲရတယ္။သူ
ဟာကၽြန္ေတာ္႔လိုပဲေရာဂါၿပင္းထန္စြာခံစားေနရသူတစ္ေယာက္ပါ။ဒါေပမ႔ဲသူဟာကၽြန္ေတာ္႔ထက္ကံေကာင္းပါတယ္။သူ႔ပဆုတ္ထဲ
ကေရေတြစုတ္ထုတ္ဖို႔အတြက္ညေနတိုင္းတစ္ေန႔ကိုတစ္နာရီေလာက္ထိုင္ခြင္႔ရပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္ကသာလံုးဝထဖို႔အခြင္႔အေရးမ
ရေသးပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္ဟာလဲေလ်ာင္းၿပီးသာေနနိုင္တ႔ဲအဆင္႔ပဲရွိပါေသးတယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ရ႔ဲအခန္းထဲမွာတစ္ခုတည္းေသာၿပ
တင္းေပါက္တစ္ေပါက္ရွိပါတယ္။သူကကၽြန္ေတာ္႔ထက္ဒီအခန္းေလးမွာအရင္ေရာက္ေနသူမို႔သူ႔ကုတင္ဟာၿပတင္းေပါက္ေဘးနား
မွာရွိေနပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္္ေယာက္ရ႕ဲေရာဂါေတြကိုေမ႔ေပ်ာက္ေနေစဖို႔အတြက္သူန႔ဲကၽြန္ေတာ္စကားေတြအမ်ားၾကီးေၿပာခ႔ဲၾကပါတယ္။ကၽြန္
ေတာ္တို႔ရ႔ဲအေတြ႔အႀကံဳေတြဘဝၿဖတ္သန္းမွူေတြ။ေပ်ာ္စရာေတြ၊ဒုကၡေတြ၊အပန္းေၿဖခရီးေတြအေၾကာင္းေပါ႔။ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္
ေယာက္ေတာ္ေတာ္ေလးကိုရင္းႏွီးခ႔ဲၾကပါတယ္။တစ္ေယာက္န႔ဲတစ္ေယာက္လက္စြဲၿပီးႏွတ္မဆက္နိုင္ေပမ႔ဲမသိစိတ္ခ်င္းေတာ႔ႏွတ္
ဆက္ၿပီးၾကပါၿပီ။သူဟာညေနေရာက္တိုင္းသူထိုင္ရတ႔ဲခဏတာေလးအတြင္းမွာၿပတင္းေပါက္ကၿမင္ကြင္းေတြအေၾကာင္းကၽြန္ေတာ္႔
ကိုေၿပာၿပတတ္တယ္။သူ႔စကားေတြေၾကာင္႔ပဲအၿပင္ေလာကန႔ဲၿပန္လည္ထိေတြ႔လာသလိုကၽြန္ေတာ္ခံစားရတယ္။သူေၿပာၿပတ႔ဲစကား
ေတြေၾကာင္႔ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရွိေနတ႔ဲဒီအခန္းက်ဥ္းေလးဟာအမ်ားၾကီးက်ယ္ၿပန္႔လာတယ္လို႔ကၽြန္ေတာ္ခံစားရတယ္။ကၽြန္
ေတာ္႔အဖို႔ေတာ႔တစ္ေန႔တာအတြင္းအသက္အပါဆံုးအခ်ိန္ဟာဒီၿပတင္းေပါက္ကၿမင္ကြင္းေတြကိုသူၿမင္သမွ်ေၿပာေၿပာၿပေနတ႔ဲဒီ
ညေနပိုင္းအခ်ိန္ေလးပါပဲ။
ဒီၿပတင္းတံခါးေလးကေနပန္းၿခံတစ္ခုကိုၿမင္ေနရတယ္လို႔သူေၿပာၿပတယ္။ပန္းၿခံထဲမွာကေလးေတြေၿပးလႊားေနၾကတာ၊ဘဲေတြငန္း
ေတြေရကူးေနၾကတာ၊ညေနေစာင္းရ႔ဲအလွကိုေဖာ္ေနတ႔ဲသက္တန္႔ေလးေတြ၊ခ်စ္သူစံုတြဲေတြလက္ခ်င္းယွက္လို႔လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ
ေတြ၊သစ္ပင္အိုၾကီးေတြရ႕ဲစိမ္းလန္းေနတ႔ဲသစ္ရြက္ေတြအေၾကာင္းန႔ဲဟိုးအေဝးကိုလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည္႔လိုက္ရင္ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးရ႔ဲမိုးေမွ်ာ္တိုက္
ေတြကိုပင္ၿမင္ရနိုင္ေၾကာင္းသူေၿပာၿပတတ္ပါတယ္။သူအဲလိုေၿပာၿပေနခ်ိန္တိုင္းမွာကၽြန္ေတာ္ဟာမ်က္စိကိုမွိတ္ၿပီးအာရံုန႔ဲေၿပာၿပသမွ်
ေတြကိုၿမင္ေအာင္ပံုေဖာ္ၾကည္႔ရင္းၾကည္နူးခံစားေနမိတတ္ပါတယ္။
ဒီလိုပဲနားေထာင္ရင္းနဲ႔ကၽြန္ေတာ္႔ေန႔ရက္ေတြကိုကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္မွူရလာတယ္။ေအးခ်မ္းသာယာတ႔ဲညေနခင္းတစ္ခုမွာေတာ႔သူဟာ
ပန္းၿခံထဲမွာတီးဝိုင္းတစ္ဖြဲ႔ေရာက္ေနေၾကာင္းန႔ဲဘယ္လိုညီညာစြာလမ္းေလွ်ာက္ရင္းဘယ္လိုတီးမွဳတ္ေနေၾကာင္းကိုအေသးစိတ္ေၿပာၿပ
ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္တီးမွဳတ္သံေတြကိုမၾကားရေပမ႔ဲသူေၿပာၿပတာကိုနားေထာင္ရင္းကၽြန္ေတာ္႔မ်က္စိထဲမွာတီးဝိုင္းရ႔ဲဟန္ပန္
ေတြကိုထင္ထင္ရွားရွားေတြ႔ၿမင္လာပါတယ္။ၿပီးေတာ႔မေကာင္းတ႔ဲအေတြးေတြပါကၽြန္ေတာ္႔ေခါင္းထဲဝင္လာပါတယ္။
သူက်ေတာ႔ဒီလိုသာယာဖြယ္ေကာင္းတ႔ဲၿမင္ကြင္းေတြအားလံုးကိုၿမင္ရၿပီးကၽြန္ေတာ္က်ေတာ႔ၿမင္ခြင္႔ရခ႔ဲဘူး။ဒါမမွ်တမွူပဲလို႔ကၽြန္ေတာ္
ေတြးမိပါတယ္။ရက္ေတြၾကာလာတာန႔ဲအမွ်ဒီအေတြးေတြဟာပိုပိုဆိုးလာၿပီးကၽြန္ေတာ္ဟာသူ႔အေပၚမနာလိုစိတ္ေတြေတာင္ၿဖစ္လာခ႔ဲ
တယ္။အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာကၽြန္ေတာ္႔ရ႕ဲမနာလိုစိတ္ေတြဟာနာက်ည္းမွူေတြအၿဖစ္အဆင္႔တတ္သြားၿပီးဒီၿပတင္းေပါက္ေဘးမွာရွိေနသင္႔
တ႔ဲသူဟာကၽြန္ေတာ္ပဲဆိုတ႔ဲအေတြးန႔ဲအိပ္မေပ်ာ္တ႔ဲအဆင္႔ထိေရာက္လာပါတယ္။
တစ္ညမွာေတာ႔ကၽြန္ေတာ္အိပ္မေပ်ာ္တ႔ဲအခ်ိန္မွာသူ႔ေရာဂါဟာေတာ္ေတာ္ေလးအေၿခအေနဆိုးလာတယ္။သူေခ်ာင္းေတြတဟြတ္ဟြတ္
ဆိုးၿပီးေတာ႔အေမာေဖာက္ေနသံကိုကၽြန္ေတာ္ၾကားေနရတယ္။ကၽြန္ေတာ္လည္းအိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာကေနသူ႔ကိုၾကည္႔လိုက္
ေတာ႔သူဟာလူနာကုတင္ေဘးကအေရးေပၚခလုတ္ေလးကိုႏွိပ္ဖို႔အတြက္ႀကိဳးပမ္းေနတာကိုကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္ရတယ္။မရပါဘူးသူ႔ရ႔ဲံ
လက္မွာဒီခလုတ္ေလးနားကိုေရႊ႔႕နိုင္ဖို႔ခြန္အားလံုးဝမရွိေတာ႔ပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္သူၿဖစ္ေနတာေတြကိုၾကည္႔ၿပီးကၽြန္ေတာ္႔ကုတင္ေဘးနား
ကအေရးေပၚခလုတ္ေလးကိုႏွိပ္ေပးဖို႔အတြက္စဥ္းစားမိပါေသးတယ္။ဒါေပမ႔ဲကၽြန္ေတာ္ႏွိပ္ေပးလိုက္ရင္သူနာၿပဳဆရာမေတြေရာက္လာ
ၿပီးသူ႔ကိုကူသေပးလိုက္ရင္သူသက္သာသြားၿပီးကၽြန္ေတာ္ၿပတင္းေပါက္ေဘးနားေလးကကုတင္ကိုေၿပာင္းဖို႔အတြက္အခြင္႔အေရးမရွိနိုင္
ေတာ႔ဘူးဆိုတာကိုေတြးမိၿပီးကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုကူညီေပးမ႔ဲအစီအစဥ္ကိုဖ်က္လိုက္ပါတယ္။ဒီလိုန႔ဲပဲသိပ္မၾကာပါဘူးသူ႔ရ႔ဲအေမာေဖာက္သံ
ဟာတၿဖည္းၿဖည္းက်ယ္ေလာင္လာၿပီးေနာက္ဆံုးမွာသူ႔အသံေတြဟာလံုးဝညိမ္က်သြားပါတယ္။ဒါန႔ဲပဲကၽြန္ေတာ္လည္းအိပ္ေပွ်ာ္သြားၿပန္
ပါတယ္။
မနက္ေစာေစာပိုင္းမွာသူ႔ရ႔ဲေရာဂါအေၿခအေနကိုစမ္းသပ္ဖို႔သူနာၿပဳေတြေရာက္လာတ႔ဲအခ်ိန္မွာေတာ႔သူဟာအသက္မ႔ဲေနပါၿပီ။ဒါန႔ဲပဲသူ႔ရ႔ဲ
အသက္မ႔ျေနတ႔ဲအေလာင္းကိုသက္ဆိုင္ရာတာဝန္ရွိသူေတြသယ္ေဆာင္သြားၿပီးတ႔ဲအခါမွာေတာ႔ကၽြန္ေတာ္ဟာႀကိဳတင္ၾကံစဥ္ထားတ႔ဲအ
တိုင္းပဲသူနာၿပဳဆရာမေလးကိုကၽြန္ေတာ္ၿပတင္းေပါက္နားကကုတင္ကိုေၿပာင္းေရႊ႔လို႔ရနိုင္မလားလို႔ေမးလိုက္ပါတယ္။ဆရာမေလးက
လဲအပန္းမႀကီးတ႔ဲအေၾကာင္းေၿပာၿပီးကၽြန္ေတာ္႔ကိုေၿပာင္းေပးပါတယ္။ေၿပာင္းေရႊ႕ၿပီးလို႔သူနာၿပဳဆရာမေလးထြက္သြားတ႔ဲအခ်ိန္မွာေတာ႔
ကၽြန္ေတာ္ဟာတံေတာင္ဆစ္ေတြကိုအားယူၿပီးၿပတင္းေပါက္ေလးမွာၿမင္ေနရမ႔ဲပန္းၿခံေလးကိုေငးၾကည္႔လိုက္ပါတယ္။
အဲဒီခ်ိန္မွာကၽြန္ေတာ္ၿမင္လိုက္ရတ႔ဲၿမင္ကြင္းကေတာ႔ၿပတင္းေပါက္တစ္ခုလံုးကိုပိတ္ကာတားဆီးထားတ႔ဲနံရံၾကီးတစ္ခုပါပဲ႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕
အင္တာနက္မွာေလွ်ာက္ေမႊရင္းန႔ဲဖတ္လိုက္ရတ႔ဲ"THE WINDOW"ဆိုတ႔ဲစာေလးတစ္ပုဒ္ကိုကၽြန္ေတာ္သင္႔ေတာ္သလိုႀကိဳးစား
ၿပီးဘာသာၿပန္ထားတာပါ။
ႀကိဳးစားပါအံုးမည္႕႕႕႕ၿဖိဳးဇာနည္......ည႕႕႕႕႕၉း၀၀တိတိ
ကၽြန္ေတာ္ၿပန္းထန္တ႔ဲေရာဂါတစ္ခုေၾကာင္႔ေဆးရံုကိုေရာက္ခ႔ဲရတယ္။ကၽြန္ေတာ္ေနရတာသီးသန္႔ခန္းေလးထဲမွာပါ။သီးသန္႔ခန္း
ဆိုေပမ႔ဲေဆးရံုရ႕ဲအခန္းမလံုေလာက္မွူေၾကာင္႔ကၽြန္ေတာ္ဟာအၿခားလူနာတစ္ေယာက္န႔ဲႏွစ္ေယာက္ခန္းမွာအတူေနခ႔ဲရတယ္။သူ
ဟာကၽြန္ေတာ္႔လိုပဲေရာဂါၿပင္းထန္စြာခံစားေနရသူတစ္ေယာက္ပါ။ဒါေပမ႔ဲသူဟာကၽြန္ေတာ္႔ထက္ကံေကာင္းပါတယ္။သူ႔ပဆုတ္ထဲ
ကေရေတြစုတ္ထုတ္ဖို႔အတြက္ညေနတိုင္းတစ္ေန႔ကိုတစ္နာရီေလာက္ထိုင္ခြင္႔ရပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္ကသာလံုးဝထဖို႔အခြင္႔အေရးမ
ရေသးပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္ဟာလဲေလ်ာင္းၿပီးသာေနနိုင္တ႔ဲအဆင္႔ပဲရွိပါေသးတယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ရ႔ဲအခန္းထဲမွာတစ္ခုတည္းေသာၿပ
တင္းေပါက္တစ္ေပါက္ရွိပါတယ္။သူကကၽြန္ေတာ္႔ထက္ဒီအခန္းေလးမွာအရင္ေရာက္ေနသူမို႔သူ႔ကုတင္ဟာၿပတင္းေပါက္ေဘးနား
မွာရွိေနပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္္ေယာက္ရ႕ဲေရာဂါေတြကိုေမ႔ေပ်ာက္ေနေစဖို႔အတြက္သူန႔ဲကၽြန္ေတာ္စကားေတြအမ်ားၾကီးေၿပာခ႔ဲၾကပါတယ္။ကၽြန္
ေတာ္တို႔ရ႔ဲအေတြ႔အႀကံဳေတြဘဝၿဖတ္သန္းမွူေတြ။ေပ်ာ္စရာေတြ၊ဒုကၡေတြ၊အပန္းေၿဖခရီးေတြအေၾကာင္းေပါ႔။ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္
ေယာက္ေတာ္ေတာ္ေလးကိုရင္းႏွီးခ႔ဲၾကပါတယ္။တစ္ေယာက္န႔ဲတစ္ေယာက္လက္စြဲၿပီးႏွတ္မဆက္နိုင္ေပမ႔ဲမသိစိတ္ခ်င္းေတာ႔ႏွတ္
ဆက္ၿပီးၾကပါၿပီ။သူဟာညေနေရာက္တိုင္းသူထိုင္ရတ႔ဲခဏတာေလးအတြင္းမွာၿပတင္းေပါက္ကၿမင္ကြင္းေတြအေၾကာင္းကၽြန္ေတာ္႔
ကိုေၿပာၿပတတ္တယ္။သူ႔စကားေတြေၾကာင္႔ပဲအၿပင္ေလာကန႔ဲၿပန္လည္ထိေတြ႔လာသလိုကၽြန္ေတာ္ခံစားရတယ္။သူေၿပာၿပတ႔ဲစကား
ေတြေၾကာင္႔ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရွိေနတ႔ဲဒီအခန္းက်ဥ္းေလးဟာအမ်ားၾကီးက်ယ္ၿပန္႔လာတယ္လို႔ကၽြန္ေတာ္ခံစားရတယ္။ကၽြန္
ေတာ္႔အဖို႔ေတာ႔တစ္ေန႔တာအတြင္းအသက္အပါဆံုးအခ်ိန္ဟာဒီၿပတင္းေပါက္ကၿမင္ကြင္းေတြကိုသူၿမင္သမွ်ေၿပာေၿပာၿပေနတ႔ဲဒီ
ညေနပိုင္းအခ်ိန္ေလးပါပဲ။
ဒီၿပတင္းတံခါးေလးကေနပန္းၿခံတစ္ခုကိုၿမင္ေနရတယ္လို႔သူေၿပာၿပတယ္။ပန္းၿခံထဲမွာကေလးေတြေၿပးလႊားေနၾကတာ၊ဘဲေတြငန္း
ေတြေရကူးေနၾကတာ၊ညေနေစာင္းရ႔ဲအလွကိုေဖာ္ေနတ႔ဲသက္တန္႔ေလးေတြ၊ခ်စ္သူစံုတြဲေတြလက္ခ်င္းယွက္လို႔လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ
ေတြ၊သစ္ပင္အိုၾကီးေတြရ႕ဲစိမ္းလန္းေနတ႔ဲသစ္ရြက္ေတြအေၾကာင္းန႔ဲဟိုးအေဝးကိုလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည္႔လိုက္ရင္ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးရ႔ဲမိုးေမွ်ာ္တိုက္
ေတြကိုပင္ၿမင္ရနိုင္ေၾကာင္းသူေၿပာၿပတတ္ပါတယ္။သူအဲလိုေၿပာၿပေနခ်ိန္တိုင္းမွာကၽြန္ေတာ္ဟာမ်က္စိကိုမွိတ္ၿပီးအာရံုန႔ဲေၿပာၿပသမွ်
ေတြကိုၿမင္ေအာင္ပံုေဖာ္ၾကည္႔ရင္းၾကည္နူးခံစားေနမိတတ္ပါတယ္။
ဒီလိုပဲနားေထာင္ရင္းနဲ႔ကၽြန္ေတာ္႔ေန႔ရက္ေတြကိုကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္မွူရလာတယ္။ေအးခ်မ္းသာယာတ႔ဲညေနခင္းတစ္ခုမွာေတာ႔သူဟာ
ပန္းၿခံထဲမွာတီးဝိုင္းတစ္ဖြဲ႔ေရာက္ေနေၾကာင္းန႔ဲဘယ္လိုညီညာစြာလမ္းေလွ်ာက္ရင္းဘယ္လိုတီးမွဳတ္ေနေၾကာင္းကိုအေသးစိတ္ေၿပာၿပ
ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္တီးမွဳတ္သံေတြကိုမၾကားရေပမ႔ဲသူေၿပာၿပတာကိုနားေထာင္ရင္းကၽြန္ေတာ္႔မ်က္စိထဲမွာတီးဝိုင္းရ႔ဲဟန္ပန္
ေတြကိုထင္ထင္ရွားရွားေတြ႔ၿမင္လာပါတယ္။ၿပီးေတာ႔မေကာင္းတ႔ဲအေတြးေတြပါကၽြန္ေတာ္႔ေခါင္းထဲဝင္လာပါတယ္။
သူက်ေတာ႔ဒီလိုသာယာဖြယ္ေကာင္းတ႔ဲၿမင္ကြင္းေတြအားလံုးကိုၿမင္ရၿပီးကၽြန္ေတာ္က်ေတာ႔ၿမင္ခြင္႔ရခ႔ဲဘူး။ဒါမမွ်တမွူပဲလို႔ကၽြန္ေတာ္
ေတြးမိပါတယ္။ရက္ေတြၾကာလာတာန႔ဲအမွ်ဒီအေတြးေတြဟာပိုပိုဆိုးလာၿပီးကၽြန္ေတာ္ဟာသူ႔အေပၚမနာလိုစိတ္ေတြေတာင္ၿဖစ္လာခ႔ဲ
တယ္။အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာကၽြန္ေတာ္႔ရ႕ဲမနာလိုစိတ္ေတြဟာနာက်ည္းမွူေတြအၿဖစ္အဆင္႔တတ္သြားၿပီးဒီၿပတင္းေပါက္ေဘးမွာရွိေနသင္႔
တ႔ဲသူဟာကၽြန္ေတာ္ပဲဆိုတ႔ဲအေတြးန႔ဲအိပ္မေပ်ာ္တ႔ဲအဆင္႔ထိေရာက္လာပါတယ္။
တစ္ညမွာေတာ႔ကၽြန္ေတာ္အိပ္မေပ်ာ္တ႔ဲအခ်ိန္မွာသူ႔ေရာဂါဟာေတာ္ေတာ္ေလးအေၿခအေနဆိုးလာတယ္။သူေခ်ာင္းေတြတဟြတ္ဟြတ္
ဆိုးၿပီးေတာ႔အေမာေဖာက္ေနသံကိုကၽြန္ေတာ္ၾကားေနရတယ္။ကၽြန္ေတာ္လည္းအိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာကေနသူ႔ကိုၾကည္႔လိုက္
ေတာ႔သူဟာလူနာကုတင္ေဘးကအေရးေပၚခလုတ္ေလးကိုႏွိပ္ဖို႔အတြက္ႀကိဳးပမ္းေနတာကိုကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္ရတယ္။မရပါဘူးသူ႔ရ႔ဲံ
လက္မွာဒီခလုတ္ေလးနားကိုေရႊ႔႕နိုင္ဖို႔ခြန္အားလံုးဝမရွိေတာ႔ပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္သူၿဖစ္ေနတာေတြကိုၾကည္႔ၿပီးကၽြန္ေတာ္႔ကုတင္ေဘးနား
ကအေရးေပၚခလုတ္ေလးကိုႏွိပ္ေပးဖို႔အတြက္စဥ္းစားမိပါေသးတယ္။ဒါေပမ႔ဲကၽြန္ေတာ္ႏွိပ္ေပးလိုက္ရင္သူနာၿပဳဆရာမေတြေရာက္လာ
ၿပီးသူ႔ကိုကူသေပးလိုက္ရင္သူသက္သာသြားၿပီးကၽြန္ေတာ္ၿပတင္းေပါက္ေဘးနားေလးကကုတင္ကိုေၿပာင္းဖို႔အတြက္အခြင္႔အေရးမရွိနိုင္
ေတာ႔ဘူးဆိုတာကိုေတြးမိၿပီးကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုကူညီေပးမ႔ဲအစီအစဥ္ကိုဖ်က္လိုက္ပါတယ္။ဒီလိုန႔ဲပဲသိပ္မၾကာပါဘူးသူ႔ရ႔ဲအေမာေဖာက္သံ
ဟာတၿဖည္းၿဖည္းက်ယ္ေလာင္လာၿပီးေနာက္ဆံုးမွာသူ႔အသံေတြဟာလံုးဝညိမ္က်သြားပါတယ္။ဒါန႔ဲပဲကၽြန္ေတာ္လည္းအိပ္ေပွ်ာ္သြားၿပန္
ပါတယ္။
မနက္ေစာေစာပိုင္းမွာသူ႔ရ႔ဲေရာဂါအေၿခအေနကိုစမ္းသပ္ဖို႔သူနာၿပဳေတြေရာက္လာတ႔ဲအခ်ိန္မွာေတာ႔သူဟာအသက္မ႔ဲေနပါၿပီ။ဒါန႔ဲပဲသူ႔ရ႔ဲ
အသက္မ႔ျေနတ႔ဲအေလာင္းကိုသက္ဆိုင္ရာတာဝန္ရွိသူေတြသယ္ေဆာင္သြားၿပီးတ႔ဲအခါမွာေတာ႔ကၽြန္ေတာ္ဟာႀကိဳတင္ၾကံစဥ္ထားတ႔ဲအ
တိုင္းပဲသူနာၿပဳဆရာမေလးကိုကၽြန္ေတာ္ၿပတင္းေပါက္နားကကုတင္ကိုေၿပာင္းေရႊ႔လို႔ရနိုင္မလားလို႔ေမးလိုက္ပါတယ္။ဆရာမေလးက
လဲအပန္းမႀကီးတ႔ဲအေၾကာင္းေၿပာၿပီးကၽြန္ေတာ္႔ကိုေၿပာင္းေပးပါတယ္။ေၿပာင္းေရႊ႕ၿပီးလို႔သူနာၿပဳဆရာမေလးထြက္သြားတ႔ဲအခ်ိန္မွာေတာ႔
ကၽြန္ေတာ္ဟာတံေတာင္ဆစ္ေတြကိုအားယူၿပီးၿပတင္းေပါက္ေလးမွာၿမင္ေနရမ႔ဲပန္းၿခံေလးကိုေငးၾကည္႔လိုက္ပါတယ္။
အဲဒီခ်ိန္မွာကၽြန္ေတာ္ၿမင္လိုက္ရတ႔ဲၿမင္ကြင္းကေတာ႔ၿပတင္းေပါက္တစ္ခုလံုးကိုပိတ္ကာတားဆီးထားတ႔ဲနံရံၾကီးတစ္ခုပါပဲ႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕
အင္တာနက္မွာေလွ်ာက္ေမႊရင္းန႔ဲဖတ္လိုက္ရတ႔ဲ"THE WINDOW"ဆိုတ႔ဲစာေလးတစ္ပုဒ္ကိုကၽြန္ေတာ္သင္႔ေတာ္သလိုႀကိဳးစား
ၿပီးဘာသာၿပန္ထားတာပါ။
ႀကိဳးစားပါအံုးမည္႕႕႕႕ၿဖိဳးဇာနည္......ည႕႕႕႕႕၉း၀၀တိတိ
