နီးကပ္ေလမွုန္ဝါးေလ

နီးကပ္ေလ မႈန္ဝါးေလ
ရင္းႏွီးလြန္းလို႔၊ နီးကပ္လြန္းလို႔ ဂရုစိုက္မႈေတြ နည္းသြားတယ္၊ အာရံုစိုက္မႈ နည္းသြားတယ္။ ၾကာေတာ့ ဒါဟာ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ ျဖစ္လာတယ္။ လွ်စ္လွ်ဴရွဴမႈေတြ မ်ားလာခဲ့တယ္။

ၾကာေတာ့ ဒါေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အားနည္းခ်က္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အက်င့္စရိုက္ေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လွ်စ္လွ်ဴရွဴမႈက ရင္းႏွီးသူေတြကို ထိခိုက္နာက်င္ေစခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ့္ကိုယ္ကို နာက်င္ေစခဲ့ျပန္တယ္။

"မိဘေတြကို မၾကည့္ဘဲ၊ မိဘေတြရဲ႕ ဓာတ္ပံုကိုလည္း မၾကည့္ဘဲ သူတို႔ရဲ႕ရုပ္ပံုကို ဆဲြခိုင္းၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သင္ဆဲြႏိုင္ပါသလား?"

ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ပါ း

အေမရဲ႕မ်က္ခြံက အရစ္ပါလား? မပါဘူးလား?
အေဖရဲ႕နားခင္က ထူသလား? ပါးသလား?
အေမမ်က္ႏွာေပၚက အရစ္ေၾကာင္းေတြ နည္းသလား? မ်ားသလား?
အေဖနဖူးေပၚက အရစ္ေၾကာင္း ဘယ္ႏွေၾကာင္းရွိသလဲ?
အေမရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ မဲွ႔ဘယ္ႏွလံုးရွိသလဲ?
အေဖရဲ႕ မ်က္ခံုးေမြးက ထူသလား? ပါးသလား?

မ်က္စိမွိတ္ျပီး ေသခ်ာထပ္ျပန္ စဥ္းစားၾကည့္ပါ း

ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီ လွမ္းလာတဲ့ အေဖ၊ အေမတို႔ရဲ႕ ပံုစံအမႈအရာက ဘယ္လိုလဲ?
ေနာက္ျပန္လွည့္သြားတဲ့ အေဖ၊ အေမတို႔ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာပံုစံက ဘယ္လိုပံုစံမ်ဳိးလဲ?
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကေန အခုၾကီးလာတဲ့အထိ အေဖ၊ အေမတို႔ရဲ႕ အမႈအရာနဲ႔ ပံုရိပ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ျပီလဲ?
အိမ္အလုပ္ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ေနတဲ့ အေမ့ပံုရိပ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၾကည့္ႏိုင္စြမ္းရွိခဲ့လား?
အျပင္ထြက္ အလုပ္လုပ္မယ့္ အေဖရဲ႕ပံုစံကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သတိထား ၾကည့္ခဲ့မိလား?

ဒီအရာေတြကို အခုမွ စဥ္းစားမိၾကတယ္ မဟုတ္လား?
ပိုရင္းႏွီးေလ၊ ပိုနီးကပ္ေလ အျမင္ေတြက ေဝဝါးေလပါပဲ!
ရင္းႏွီးလြန္းတယ္ ထင္ခဲ့ေပမယ့္ ဂရုစိုက္မႈက သူစိမ္းဆန္ခဲ့ရတယ္။

"မိဘေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၾကီးျပင္းခဲ့တာကို မွတ္ထားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က မိဘေတြ အုိမင္းသြားတာကို မွတ္ဖို႔ ေမ့ေနခဲ့တယ္"

လူၾကီးတစ္ဦးက ေျပာခဲ့ပါတယ္။ (၄၁)ႏွစ္ သူအိမ္ေထာင္က်စဥ္က အေဝးမွာေနတဲ့ မိဘေတြကို မဖိတ္ေခၚႏိုင္ခဲ့လို႔ မိဘပံုေတြကို ဆဲြျပီး သတိတရနဲ႔ နံရံမွာ ခ်ိတ္ဆဲြဖို႔ စဥ္းစားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ လၾကာတဲ့အထိ ပံုဆဲြခဲတံကိုပဲ ကိုင္ျပီး ဘာပံုမွ ဆဲြမထြက္ခဲ့ဘူး။ သူ႔ရဲ႕အေတြးထဲမွာ မိဘတို႔ရဲ႕ပံုရိပ္က ၾကည္လင္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ မ်က္လံုး၊ မ်က္ႏွာအေနအထား၊ အၾကည့္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ေယာင္ၾကည့္ေတာ့ အျမင္မွာ မႈန္ဝါးဝါးျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူပံုမဆဲြႏိုင္တာျဖစ္တယ္။

အသက္ (၂ဝ) မတိုင္ခင္က မိဘေတြနဲ႔ပဲ သူေနခဲ့တယ္။ အႏွစ္ (၂ဝ)လံုးလံုး ဒီေလာက္ပူးပူးကပ္ကပ္၊ ဒီေလာက္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနခဲ့ေပမယ့္ စိမ္းေနခဲ့တယ္၊ မႈန္ဝါးေနခဲ့ရတယ္။

မိဘေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုေတာင္ ပံုစံမေဖာ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိမ္းခဲ့တယ္။
မိဘေတြရဲ႕ ရုပ္ပံုကိုေတာင္ ဆက္စပ္ပံုေဖာ္လို႔ မရႏိုင္ေအာင္ မႈန္ဝါးခဲ့တယ္။

ဒီ့အတြက္ သူႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ခံစားခဲ့ရတယ္။ သားသမီး သံုးေယာက္ရမွ ကေလးေတြရဲ႕ ၾကီးျပင္းရာတစ္ေလွ်ာက္မွာ အေဖာ္လုပ္ရင္း ခံစားမႈေတြကို ေလွ်ာ့ခဲ့ရတယ္။

ဒီႏွစ္အေတာအတြင္းမွာမွ အဲဒီလူၾကီးရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္တစ္ခ်ဳိ႕ခဲြျပီး အေမ့အိမ္ကို ကြ်န္ေတာ္ျပန္ခဲ့တယ္။ အေမဆံပင္ကို ေဆးဆိုးေပးတယ္။ အေမ ငိုက္ေနတဲ့အခ်ိန္ အေမ့ရဲ႕မ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ခဲ့မိတယ္။ အေမ့ရဲ႕ပံုရိပ္ကို ကြ်န္ေတာ႔္ရဲ႕ မ်က္စိထဲ၊ ဦးေႏွာက္ထဲ၊ ႏွလံုးသားထဲ၊ ကြ်န္ေတာ္႔ရဲ႕ အသိထဲ စြဲစဲြျမဲျမဲ မွတ္ထားခဲ့တယ္။

ႏုပ်ဳိစဥ္က အေမရဲ႕ပံုရိပ္နဲ႔ အခုလက္ရွိ ပံုရိပ္ကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ျပီး ကြ်န္ေတာ္မ်က္ရည္ စုိ႔မိတယ္။ လူတိုင္း၊ သားသမီးတိုင္းကို အေမက သူ႔ရဲ႕ႏုပ်ဳိတဲ့အရြယ္နဲ႔ စေတးခံျပီး ၾကီးျပင္းလာတဲ့အထိ ႏွစ္ခ်ီၾကာေအာင္ ျပဳစုေကြ်းေမြးခဲ့ပါတယ္။

မိဘေတြနဲ႔ ေဝးကြာတဲ့အခ်ိန္ ပူပန္စိတ္၊ လြမ္းဆြတ္စိတ္ေတြ ရွိၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိဘေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ၾကီးျပင္းခဲ့တာကို မွတ္သားေနခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔က မိဘေတြ အိုမင္းသြားတာကို မွတ္သားဖို႔ ေမ့ေနခဲ့ၾကတယ္။

ဒီစာစုေလးကိုကၽြန္ေတာ္ေရးထားတာမဟုတ္ပါဘူး။မနိုင္းနိုင္းဘာသာၿပန္ထားတာေလးကိုအရမ္းႏွစ္သက္မိလို႔
နဲနဲၿဖည္႔စြက္ၿပီးၿပန္လည္မွ်ေဝေပးလိုက္ရၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။ေက်းဇူးပါမနိုင္းနိုင္းေရ.............
ၿဖိဳးဇာနည္....ည..၇း၀၅တိတိ