ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေႏြယဥ္စြန္းတန္း

အၾကည့္မ်ား
`ဟိုးအေရွ႕မွာ မီးေရာင္´
ပထမလူ။ ။ `မီးေရာင္ဆီေရာက္မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည့္ရဦးမယ္´
ဒုတိယလူ။ ။ `ပတ္၀န္းက်င္ႀကီးကို အရင္ၾကည့္ပစ္လုိက္မယ္ဗ်ာ´
တတိယလူ။ ။ (အတန္ၾကာသည္အထိ တိတ္ဆိတ္ေနၿပီးမွ) `ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မီးအိမ္ထြန္းသူကို အရင္ၾကည့္မယ္ဗ်ာ´

အနိမ့္အျမင့္
`ဟာ...ၾကည့္စမ္း၊ ကမ္းပါးစြန္းက သစ္ပင္ႀကီးဟာ မုိးထိေအာင္ ျမင့္တက္သြားပါလား´
ေလသံ တဟူးဟူးၾကားမွာပဲ၊ အေဖာ္ျဖစ္သူ ျပန္လည္ေျဖၾကား၏။
`သစ္ပင္က ျမင့္တက္သြားတာ မဟုတ္ဘူး၊ က်ဳပ္တို႔က ေခ်ာက္ထဲက်ေနတာဗ်´

စာေမးပြဲ
`မေျဖဘူးလား´
`ဟုတ္ကဲ့´
`မရဘူးလား´
`ဟုတ္ကဲ့´
ဆရာမေလး လွည့္ထြက္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ္ မေျဖႏုိင္ေသာ စာေမးပြဲျဖစ္ပါသည္။ ရုိးသားေက်နပ္စြာ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ေသာ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်နပ္ပါသည္။
ရႈံးနိမ့္ခဲ့ရသည့္ စာေမးပြဲျဖစ္သည့္တုိင္ . . .
ေျဖဆိုသူ ကုလားထုိင္မွာ . . .
ကၽြန္ေတာ္ ဘုရင္ထုိင္ ထုိင္ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။

ဖိတ္စာ
`သူ႔အိတ္ကပ္ထဲမွာ ေငြအမ်ားႀကီး ပါပါတယ္´
`အဲဒါကို မသိခ်င္ဘူး။ သူ႔ အိတ္ကပ္ရဲ႕ ေနာက္မွာ ရင္ဘတ္တစ္ခုပါလား´
`ပါပါတယ္´
`ရင္ဘတ္ထဲမွာ ႏွလံုးသား လွလွတစ္ပြင့္ ပါလား´
ေျဖသံ ျပန္မၾကားရ၊ ေမးသူက ဆက္ေျပာလုိက္သည္။
`အဲဒါပါရင္ ၀င္ခဲ့လို႔ရပါတယ္။´

ရိကၡာ
လျပည့္ည ျဖစ္၏။
လမင္းႀကီးက ေကာင္းကင္မွာ ရႊန္းရႊန္း၀င့္၀င့္ သာသည္။
`ၾကည့္စမ္း၊ လမင္းႀကီးက ဗိုက္ႀကီး ေဖာင္းလို႔´
ေခြးပိန္ကေလးကို ေပြ႔ဖက္ကာသူေတာင္းစားက ဆက္ေျပာ၏။
`ဘာမွ အားမငယ္နဲ႔ သိလား . . .၊ လမင္းႀကီးေတာင္ တစ္လတစ္ခါပဲ ဗိုက္၀ေအာင္ စားရတယ္´