အေကာင္းၿမင္ဝါဒီ

မင္းသိခၤေရးဖူးတဲ့ ဟိႏၵဴပံုျပင္ေလး တစ္ပုဒ္ ေျပာျပမယ္။ တစ္ခါက နာရာဒ ဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ရွိတယ္ဆိုပဲ၊ အဲဒီလူဟာ ေကာင္းကင္ဘံုက ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ စကားေျပာလို႔ရတယ္တဲ့။ တစ္ေန႔မွာ နာရာဒဟာ ေတာအုပ္ႀကီး တစ္ခုအတြင္းကို ျဖတ္၀င္သြားတယ္။ သစ္ပင္တစ္ပင္ ေအာက္မွာ ေယာဂီႀကီးတစ္ဦး ထိုင္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္၊ သူ႔ရဲ႕ အက်င့္က ထိုင္ၿပီးက်င့္ရတဲ့ အက်င့္ျဖစ္တယ္၊ အဲဒီေယာဂီႀကီးကို နာရာဒက "ဒီေန႔ ေကာင္းကင္ဘံုက ပဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ရွိတယ္၊ ဘာမွာ အံုးမလဲ" လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ေယာဂီႀကီးက "က်ဳပ္ဒီလို ထိုင္ၿပီးက်င့္ေနတာ အႏွစ္ေလးဆယ္ရွိၿပီ၊ ဘယ္ေတာ့ ေကာင္းကင္ဘံု တံခါးကို ဖြင့္ေပးမလဲ လို႔ ေမးလိုက္စမ္းပါ" လို႔ ျပန္ၿပီးေျပာတယ္၊ အဲဒီမွာ နာရာဒက "ေကာင္းၿပီေလ၊ ေမးေပးပါမယ္" ဆိုၿပီးထြက္သြားတယ္၊ ေတာနက္ထဲေရာက္ေတာ့ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၿပီး ေယာဂီႀကီး ေမးတဲ့စကားကို ေကာင္းကင္ဘံုက ပုဂၢိဳလ္ေတြ ကို ေမးေပးတယ္။ အဲဒီမွာ ေကာင္းကင္ဘံုက အသံတစ္သံၾကားရတယ္။ "အဲဒီေယာဂီထိုင္ေနတဲ့ သစ္ပင္မွာရွိတဲ့ သစ္ရြက္ အေရအတြက္ဟာ သူျဖည့္က်င့္ဖို႔ က်န္တဲ့ ဘ၀အေရအတြက္ပဲ" လို႔ျပန္ၿပီးေျဖတယ္။ အဲဒီအေျဖကို နာရာဒက ေယာဂီႀကီးထံ ျပန္လာၿပီး ေျပာျပတယ္၊ အဲဒီမွာ ေယာဂီႀကီးက အေတာ္ကို ေဒါပြသြားတယ္၊ အခုလုပ္လာတာလည္း အႏွစ္ေလးဆယ္ရွိၿပီ၊ ဒါကလည္း မၿပီးေသးဘူး၊ ေနာက္လုပ္ရမည့္ဟာေတြကလည္း ႏွစ္ေတြမဟုတ္ဘူး၊ ဘ၀ေတြတဲ့၊ သစ္ရြက္ အေရအတြက္ေလာက္လုပ္ရမယ္ဆိုေတာ့ သစ္ရြက္အေရအတြက္ကလည္း မနည္းဘူး၊ သစ္ပင္ကလည္း မက်ည္းပင္၊ မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ ျပန္မယ္ ဆိုၿပီး ထၿပီးျပန္သြားတယ္။အဲဒီအခါမွာ နာရာဒဟာ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားေတာ့ သစ္ပင္ တစ္ပင္ ေအာက္မွာ ေယာဂီလူငယ္တစ္ေယာက္ ခုန္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္၊ အဲဒီေယာဂီေလးကို နာရာဒက ေကာင္းကင္ကို ဘာမွာခ်င္ေသးလဲ။ သူဒီေန႔ ေကာင္းကင္ဘံုက ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ စကားေျပာစရာရွိတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီေယာဂီေလး က်င့္ေနတဲ့က်င့္စဥ္က ခုန္ၿပီးက်င့္တဲ့ က်င့္စဥ္လိုတယ္၊ ေယာဂီေလးက "က်ဳပ္ကေတာ့ က်င့္ေနတာပါပဲ၊ ေကာင္းကင္ကို ေမးေပးေစခ်င္တာကေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေလာက္ ခုန္ရအံုးမွာလဲ" လို႔ျပန္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ နာရာဒက ေတာထဲကို ၀င္သြားတယ္၊ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၿပီးေတာ့ ေယာဂီေလးအတြက္ ေမးေပးျပန္တယ္၊ ေကာင္းကင္ဘံုကလည္း ျပန္ၿပီးေျဖတယ္၊ "ဒီေတာထဲမွာရွိတဲ့ မက်ည္းပင္ ေတြမွာရွိတဲ့ မက်ည္းရြက္ကေလးတစ္ရြက္ဟာ ဘ၀တစ္ခုပါ။ အဲဒီဘ၀ေတြေလာက္ ခုန္ၿပီးရင္ တံခါးဖြင့္ေပးမယ္" လုိ႔ျပန္ၿပီးေျပာတယ္၊ အဲဒီေတာ့ နာရာဒဟာ ေယာဂီေလးဆီျပန္လာၿပီး အဲဒီအတိုင္း ျပန္ေျပာတယ္၊ ေယာဂီေလးဟာ နာရာဒရဲ႕ စကားကို ၾကားတာနဲ႔ အေတာ္ကို ေပ်ာ္သြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ... "ေကာ္တာပဲ၊ အရင္တံုးက ဘယ္ေလာက္ လုပ္ရမွန္းမသိပဲ လုပ္ေနရတာ၊ အခုေတာ့ အေရအတြက္ သိရၿပီ။ ဒီအခ်က္ဟာ အားရွိစရာ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္ပဲ၊ ဆက္ၿပီးခုန္မယ္" လို႔ေျပာၿပီး ေပါ့ပါးသြက္လက္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ခုန္လိုက္တယ္၊ အဲဒီအခါမွာပဲ ေကာင္းကင္ဘံုက ေကာင္းခ်ီးေပးသံၾကားရေတာ့တယ္၊ တံခါးဖြင့္လိုက္ပါၿပီတဲ့။ ဒီအခ်က္ကို ၾကည့္ရင္ေယာဂီအိုႀကီးဟာ အေတာ့္ကို အေၾကာင့္အက် မ်ားတယ္၊ ဘယ္ေလာက္လုပ္ၿပီးၿပီ။ ဘယ္ေလာက္က်န္ေသးလဲ။ အဲဒီေလာက္အမ်ားႀကီးဆို ခက္ေတာ့တာပဲ၊ ဘာညာေပါ့။ ေယာဂီလူငယ္ေလးကေတာ့ အေၾကာင့္အက်နည္းတယ္။ အေရအတြက္ ကို ေမးမယ့္ေမးတာပါ။ သူ႔သေဘာထားကေတာ့ မပြင့္မခ်င္း ခုန္မယ္ဆိုတဲ့ သေဘာထားမ်ိဳးရွိၿပီးဟန္တူပါတယ္။ အဲဒီလူမ်ိဳးေတြ အတြက္ အရာခပ္သိမ္းဟာ အစဥ္သျဖင့္ ပြင့္ေနပါတယ္....။
ဒီဇတ္လမ္းေလးကိုဇတ္ၿပီးအေကာင္းၿမင္ဝါဒအရမ္းရွိတ႔ဲသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုသတိရမိတယ္...........
ၿဖိဳးဇာနည္....ည..၈း၅၀တိတိ