0
ေ႐ွ႕ေနရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာသား
Posted by ၿဖိဳးဇာနည္
on
Thursday, November 13, 2008
in
သားသမီးေတြရ႕ဲမိဘ
ေ႐ွ႕ေနရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာသား
glitter-graphics.com
ကြ်န္ေတာ့္အေဖက လူတိုင္းေလးစားအားက်တဲ့ ေ႐ွ႕ေနတစ္ဦးေပါ့။
အေဖက နာမည္ၾကီးေ႐ွ႕ေနတစ္ဦးျဖစ္သလို အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ဥပေဒကိုလည္း တတ္ကြ်မ္းသူျဖစ္တယ္။ အေဖ ေ႐ွ႔ေနလိုက္ေပးရတဲ့သူေတြက ကုမၸဏီၾကီးေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ အေဖ့ဝင္ေငြ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းခဲ့တယ္။ ဒါတင္မကဘူး... အေဖဟာ တစ္ပတ္တစ္ခါ လူငယ္ထိန္းသိမ္းေရး စခန္းမွာ စာသြားသင္တတ္ေသးတယ္။ ေအာင္စာရင္းထြက္တိုင္း ေအာင္စာရင္းမွာ အထိန္းသိမ္းခံ လူငယ္ေတြရဲ႕ နာမည္မပါမွာကို အေဖ စိုးရိမ္တတ္ခဲ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ္က အေဖရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာသား၊ လက္ေပၚတင္ျပီး ဖူးဖူးမႈတ္ရေလာက္ေအာင္ ခ်စ္တဲ့ သားေပါ့။ အေဖက ကြ်န္ေတာ့္ကို ပ်က္ဆီးေလာက္တဲ့ထိ အလိုမလုိက္ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္လိုခ်င္တာ ဘာမဆို ေပးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ခမ္းနားဝင့္ထည္တဲ့ အိမ္ၾကီးတစ္လံုးရွိတယ္။ အေဖ့စာၾကည့္ခန္းက အေရာင္ရင့္ရင့္ ပရိေဘာဂေတြနဲ႔ လုပ္ထားတယ္။ စာအုပ္စင္ေတြ၊ နံရံေတြ၊ စာၾကည့္စားပဲြၾကီးေတြလည္း အေရာင္ရင့္ရင့္ပဲ။ စာၾကည့္စားပဲြေပၚမွာ ေ႐ွးဆန္တဲ့ မီးအိမ္ေတြ တင္ထားတယ္။ အေဖက ညတိုင္း စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ အလုပ္လုပ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က အဲဒီစာၾကည့္ခန္းထဲ မၾကာခဏ ဝင္ကစားတတ္တယ္။
တစ္ခါတေလ အေဖက သူလိုက္တဲ့အမႈေတြအေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ကို ေျပာျပတတ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္မႈတိုင္းမွာ ဆင္ျခင္တံုတရားကို အျမဲထည့္ထားတတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အေဖရဲ႕ေတြးေခၚနည္းတစ္ခ်ဳိ႔ကို သင္ယူႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႐ွင္းလင္းျပတ္သားတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ ေတြးေခၚမႈတစ္ခ်ဳိ႔ေၾကာင့္ အတန္းထဲက ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ကြ်န္ေတာ့္ကို သေဘာက်ခဲ့ၾကတယ္။
အေဖရဲ႕စာၾကည့္ခန္းက စာအုပ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။ စာအုပ္တစ္ဝက္က ဥေပေဒနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့စာျဖစ္ျပီး က်န္တစ္ဝက္က ရသစာေတြျဖစ္တယ္။ စာေတြမ်ားမ်ားဖတ္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို အေဖအျမဲေျပာတယ္။ အေဖက မၾကာခဏ ျပည္ပခရီးေတြ ထြက္ရတာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ကေလးဘဝတည္းက ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ နာမည္ၾကီး ျပတိုက္ေတြကို ေရာက္ဖူးခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဥာဏ္ပညာနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ အေဖျပဳစု ပ်ဳိးေထာင္ေနတယ္ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္ခံစားမိခဲ့တယ္။ အရမ္းတံုးအတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကေတာင္ အေဖရဲ႕ဒီလို ဦးစားေပးသြန္သင္တဲ့ ပ်ဳိးေထာင္မႈေအာက္မွာ ထက္ျမက္လာႏိုင္တယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ယံုၾကည္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္မႈလတန္းတုန္းက တစ္ေန႔မွာ ကစားရင္း ကြ်န္ေတာ္ေျခေခ်ာ္လဲက်ျပီး ေခါင္းကဲြသြားခဲ့တယ္။ အတန္းပိုင္ဆရာက အေဖကိုဖုန္းဆက္လိုက္လို႔ အေဖခ်က္ခ်င္း ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အေဖ့ရဲ႕ ကားအနက္ၾကီး ကစားကြင္းအထိ ေမာင္းဝင္လာခဲ့တယ္။ အေဖနဲ႔ ဒါ႐ိုင္ဘာဆင္းလာျပီး ကြ်န္ေတာ့္ကိုေပြ႔ခ်ီၾကတယ္။ အနက္ေရာင္ ဝတ္စံုအျပည့္နဲ႔ ဒါ႐ိုင္ဘာကိုၾကည့္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ဝင့္ၾကြားမိတယ္။ ဒီလို အေဖတစ္ဦး ႐ွိရတာကိုလည္း ဂုဏ္ယူမိတယ္။
ကြ်န္ေတာ္အခု တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားၾကီး ျဖစ္ေနျပီ။ ဒါေၾကာင့္ တစ္လမွတစ္ပတ္ေလာက္ပဲ အေဖနဲ႔ ဆံုရေတာ့တယ္။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တစ္ခုမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို အေဖက ပင္လယ္ကမ္းစပ္မွာ အပန္းေျဖဖို႔ ေခၚခဲ့တယ္။ အဲဒီပင္လယ္ကမ္းစပ္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္ၾကီးတစ္လံုးရွိေသးတယ္။
တစ္ညေန ေနဝင္ရီတေရာအခ်ိန္မွာ အေဖနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ ကမ္းစပ္အတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ေက်ာက္ေဆာင္တစ္ခုမွာ အေဖခဏနားရင္း ကြ်န္ေတာ္ကို အခုတေလာ ေသဒဏ္အေပးခံရတဲ့ တရားခံတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို ေျပာျပတယ္။ “ေသဒဏ္” ေပးတာကို အေဖဆန္႔က်င္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အရင္က အရမ္းဆိုးခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေသဒဏ္ဆိုတာနဲ႔ အပ္ကိုေတာင္ မ မႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အင္အား မဲ့သြားတတ္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ေသဒဏ္ခ်ခံရသူ တစ္ခ်ဳိ႔က အေကာင္းဘက္ကို ျပဳျပင္သြားတာလဲရွိတယ္လို႔ အေဖက ေျပာျပတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က လူသားေတြအတြက္ တရားမွ်တမႈအေၾကာင္းေတြ အေဖကိုေမးေတာ့ ေလာကမွာ တရားမွ်တတာေတြ ရွိရမယ့္အျပင္ ခြင့္လြတ္ျခင္းေတြ ပိုရွိသင့္တယ္လို႔ အေဖကေျပာတယ္။
“အေဖတို႔ လုပ္ႏိုင္တဲ့ လုပ္ရပ္အေပၚ လူေတြခြင့္လြတ္နားလည္ႏိုင္ၾကမယ္လို႔ အေဖေမွ်ာ္လင့္တယ္”
လူေတြကို ေသမိန္႔ခ်ဖူးလားလို႔ တရားသူၾကီး လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့အေဖကို ကြ်န္ေတာ္ေမးလိုက္မိတယ္။ အေဖက “တစ္ခါ ခ်မွတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေသဒဏ္ေပးခံရသူက ပညာမဲ့တဲ့ တိုင္းရင္းသား လူငယ္တစ္ဦးျဖစ္တယ္။ ျမိဳ႔ေပၚတက္ အလုပ္ရွာတဲ့သူ႔ကို အလုပ္ရွင္က သူ႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံသားကတ္ကို သိမ္းထားလိုက္တယ္။ ဒါဟာ မျဖစ္သင့္ဘူး၊ တရားမဝင္ဘူး။ ဘယ္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ တစ္ျခားသူရဲ႕ ႏိုင္ငံသားကတ္ကို သိမ္းခြင့္မရွိဘူး။ အလုပ္ရွင္က ကတ္သိမ္းျပီး အလုပ္ေတြကို မတရားခိုင္းတယ္။ ဒါကို သူက မခံမရပ္ႏိုင္ျပီး အလုပ္ရွင္ကို ရိုက္သတ္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီတုန္းက အေဖက တရားသူၾကီး.. သူ႔ကို ေသဒဏ္ခ်မွတ္ခဲ့တယ္”
အေဖက ဆက္ျပီး “ ေသမိန္႔ခ်ခံရတဲ့ သူက မေသခင္မွာ ဘာသာတရားေတြ အရမ္းလုပ္တယ္။ အဘက္ဘက္ကၾကည့္ရင္ အေကာင္းဖက္ကို ေျပာင္းလာတဲ့သူ႔ကို အျပစ္ေပါ့ေလ်ာ့ေအာင္ အေဖ အထက္ကို အၾကိမ္ၾကိမ္တင္ျပျပီး ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး”
“သူ ေသမိန္႔ခ်ခံရျပီးေနာက္ သူ႔အမ်ဳိးသမီး သားေလးတစ္ေယာက္ေမြးခဲ့တယ္။ သူ႔ကို ေထာင္ထဲမွာ အေဖသြားေတြ႔တုန္းက ေမြးကင္းစ ကေလးရဲ႕ ဓာတ္ပံုကိုထုတ္ျပခဲ့တယ္။ အေဖမဲ့သား ျဖစ္လာမယ့္ ကေလးကိုၾကည့္ျပီး အေဖစိတ္မေကာင္းခဲ့ဘူး။ အမွားကိုသိျပီး အျမင္မွန္လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ေသမိန္႔ခ်လိုက္တဲ့အတြက္ အေဖအရမ္း ေနာင္တရခဲ့တယ္။ သူမေသခင္ သူ႔ဆီက စာတစ္ေစာင္ကို အေဖရခဲ့တယ္။ ဒီစာပဲ သား....”
အေဖက ေျပာေျပာဆိုဆို အဆင္သင့္ထည့္ထားပံုရတဲ့ ဝါက်င္က်င္ စာတစ္ေစာင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကမ္းေပးတယ္။ စာက ဒီလိုေရးထားပါတယ္။
တရားသူၾကီးခင္ဗ်ား...
ကြ်န္ေတာ္ အျပစ္ေပါ့ေအာင္ အဘက္ဘက္က ကူညီၾကိဳးစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ မၾကာခင္ ကြ်န္ေတာ္ေသရေတာ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ တရားသူၾကီးရဲ႕ ေက်းဇူးကိုေတာ့ အျမဲမွတ္ထားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္သားေလးကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးပါလို႔ ကြ်န္ေတာ္တစ္ခု ေတာင္းဆိုခဲ့ခ်င္ပါတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ ပညာမဲ့ အသိုင္းအဝန္းကေန သူ႔ကို လြတ္ေျမာက္ေစခ်င္ပါတယ္။ သူ႔ကို ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေကာင္းမြန္တဲ့ ဥာဏ္ပညာေတြကို ခံယူေစခ်င္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္းဆိုမႈကို ကူညီလက္ခံမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္လို မမွားသင့္တဲ့ အမွားေတြေၾကာင့္ ဘဝတစ္သက္ကို ေပးဆပ္ရတဲ့လူ မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး”
စာဖတ္ျပီး အဲဒီအေဖမဲ့သားကို ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားသြားတယ္။
“ေဖေဖ အဲဒီကေလးေရာ” လို႔ အေဖကို ကြ်န္ေတာ္ေမးလိုက္ေတာ့တယ္။
“ေဖေဖ သူ႔ကို ေမြးစားလိုက္တယ္ သား” အေဖျပန္ေျဖတဲ့ စကားကို ကြ်န္ေတာ္ၾကားလိုက္မိစဥ္မွာ ကမာၻၾကီးဟာ အိုးထိန္းစက္လို ခ်ာခ်ာလည္သြားတယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ခံစားလိုက္မိတယ္။
ဒီအေဖဟာ ကြ်န္ေတာ့္အေဖအရင္းမဟုတ္ဘူး... ကြ်န္ေတာ့္အေဖရင္းကို သတ္တဲ့ လူသတ္သမား... အေဖကို သတ္ရင္ သားက ကလဲ့စားေခ်ရမယ္.. သတ္သူ ေသေၾကး...
ထိုင္ရာကေန ကြ်န္ေတာ္ခ်က္ခ်င္း ခုန္ထလိုက္မိတယ္။ ကမ္းပါးေဘးမွာ ထိုင္ေနတဲ့အေဖ့ကို သာသာေလး တြန္းလိုက္႐ံုနဲ႔ ေခ်ာက္ထဲက်သြားႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ေမြးဖခင္ေတာင္ သူ႔ကို ေသမိန္႔ခ်ခဲ့သူကို ခြင့္လြတ္ႏိုင္ခဲ့ေသးတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ေဘးမွာ ထိုင္ေနသူက လူေကာင္းတစ္ဦးပါ။ ေသမိန္႔ခ်ခဲ့တဲ့ အမိန္႔အတြက္ ေနာင္တရေနသူတစ္ဦးပါ။ ကြ်န္ေတာ္ေမြးဖခင္က ေသမိန္႔ခ်ခံရျပီးေနာက္ အမွားကို သိျမင္ခဲ့ေပမယ့္ အျပစ္က မလြတ္ခဲ့ဘူး။ ဒါဟာ ေလာကၾကီးရဲ႕အမွားျဖစ္တယ္။ ဒီလိုအမွားကို ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ ျပန္က်ဴးလြန္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္မွာ အင္အားမရွိခဲ့ဘူး။ အမွားေတြကို ကြ်န္ေတာ္ထပ္ျပဳလုပ္ေနတယ္လို႔ ေမြးဖခင္သိခဲ့ရင္ ယူၾကံဳးမရျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္။
ညအေမွာင္က တေျဖးေျဖး ၾကီးစိုးလာခဲ့တယ္။ အေဖ့ေရွ႕မွာ ကြ်န္ေတာ္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။
“ေဖေဖ.. ေမွာင္လာျပီ။ သားတို႔ ျပန္ၾကရေအာင္.. ေမေမေမွ်ာ္ေနေရာ့မယ္”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သား... အေဖ့ကို ဒီေလာက္အလြယ္တကူ ခြင့္လြတ္လိမ့္မယ္လို႔ အေဖ မထင္ခဲ့ဘူး” အေဖထရပ္လိုက္တယ္။ အေဖပါးျပင္က မ်က္ရည္စက္ကို ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ျဖစ္ေအာင္ ေတြ႔လိုက္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ အျမင္လည္း မ်က္ရည္ေတြေၾကာင့္ မႈန္ဝါးေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ အသံေတြက ၾကည္လင္ေနတယ္။
“ေဖေဖ.. သားဟာ ေဖေဖရဲ႕သားပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို လူလားေျမာက္ေအာင္ ေကြ်းေမြးခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
ပင္လယ္ကေန တိုက္လာတဲ့ ေလၾကမ္းတစ္ခ်က္ေၾကာင့္ အေဖယိုင္နဲ႔နဲ႔ျဖစ္သြားတယ္။ အေဖ့ကို ကြ်န္ေတာ္ ေပြ႔ဖက္လိုက္တယ္။ လက္က်န္ေနက ပင္လယ္ထဲ ငုပ္လွ်ဳိးသြားခဲ့ပါျပီ။ ေသာင္ကမ္းစပ္မွာ အေဖနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း.. အေရွ႕က မွိန္ျပျပ မီးေရာင္ဖက္ကို ေျခလွမ္းဦးတည္လိုက္ၾကတယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ ေသမိန္႔ခ်တ့ဲ လူတစ္ေယာက္ကို ခြင့္လြတ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ေသဆံုးသြားတဲ့ ေမြးဖခင္ကို ကြ်န္ေတာ္ဂုဏ္ယူမိတယ္။ ေကြ်းဖခင္ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ဂုဏ္ယူမိတယ္။ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ ကလဲ့စားေခ်ႏိုင္တယ္ဆိုတာ သိေပမယ့္ ေလာကၾကီးကို အျပစ္လုပ္ခဲ့တဲ့ တရားခံတစ္ေယာက္ရဲ႕ သားကို လူလားေျမာက္ေအာင္ တာဝန္ယူေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကေရာ...? အရပ္ျမင့္ျမင့္မားမား၊ ခႏၶာကိုယ္ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ၾကီးျပင္းခဲ့ပါျပီ၊ ကြ်န္ေတာ္ရင့္က်က္ခဲ့ ပါျပီ။ ရင့္က်က္သူကမွ လူေတြကို ခြင့္လြတ္တတ္တယ္၊ ရင့္က်က္တဲ့ လူေတြကမွ ခြင့္လြတ္ျခင္းရဲ႕ေနာက္က ရလာတဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းကို ခံစားတတ္တယ္။
အေဖ... ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ ေမြးဖခင္ေရ.. ကြ်န္ေတာ္ ၾကီးျပင္းခဲ့ပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္လုပ္ခဲ့သမွ်ေတြအတြက္ အေဖဝမ္းသာဂုဏ္ယူပါေတာ့။ ေကာင္းကင္ တစ္ေနရာမွာ အေဖစိတ္ခ်လက္ခ် အနားယူ အိပ္စက္ပါေတာ့ကြယ္...
ၿဖိဳးဇာနည္....ည၇း၁၀တိတိ
ထိုင္ဝမ္မွာ တကယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကို ေရးထားတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္လို႔ ဖတ္ရပါတယ္။ စာအုပ္တန္ဖိုးက ထိုင္ဝမ္ေငြ “၅ဝ” က်ပ္ပါ။ (ထိုင္ဝမ္မွာ ရိုးရိုးေခါက္ဆဲြတစ္ပဲြ ၃၅က်ပ္၊ ရိုးရိုး ထမင္းတစ္ပဲြ ၇၅က်ပ္)။ “၅ဝ” က်ပ္တန္ စာအုပ္ေလးနဲ႔ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ခြင့္လြတ္ျခင္းနဲ႔ သခၤန္းစာေတြကို ရခဲ့ပါတယ္။
nine nine sanay
glitter-graphics.com
ကြ်န္ေတာ့္အေဖက လူတိုင္းေလးစားအားက်တဲ့ ေ႐ွ႕ေနတစ္ဦးေပါ့။
အေဖက နာမည္ၾကီးေ႐ွ႕ေနတစ္ဦးျဖစ္သလို အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ဥပေဒကိုလည္း တတ္ကြ်မ္းသူျဖစ္တယ္။ အေဖ ေ႐ွ႔ေနလိုက္ေပးရတဲ့သူေတြက ကုမၸဏီၾကီးေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ အေဖ့ဝင္ေငြ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းခဲ့တယ္။ ဒါတင္မကဘူး... အေဖဟာ တစ္ပတ္တစ္ခါ လူငယ္ထိန္းသိမ္းေရး စခန္းမွာ စာသြားသင္တတ္ေသးတယ္။ ေအာင္စာရင္းထြက္တိုင္း ေအာင္စာရင္းမွာ အထိန္းသိမ္းခံ လူငယ္ေတြရဲ႕ နာမည္မပါမွာကို အေဖ စိုးရိမ္တတ္ခဲ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ္က အေဖရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာသား၊ လက္ေပၚတင္ျပီး ဖူးဖူးမႈတ္ရေလာက္ေအာင္ ခ်စ္တဲ့ သားေပါ့။ အေဖက ကြ်န္ေတာ့္ကို ပ်က္ဆီးေလာက္တဲ့ထိ အလိုမလုိက္ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္လိုခ်င္တာ ဘာမဆို ေပးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ခမ္းနားဝင့္ထည္တဲ့ အိမ္ၾကီးတစ္လံုးရွိတယ္။ အေဖ့စာၾကည့္ခန္းက အေရာင္ရင့္ရင့္ ပရိေဘာဂေတြနဲ႔ လုပ္ထားတယ္။ စာအုပ္စင္ေတြ၊ နံရံေတြ၊ စာၾကည့္စားပဲြၾကီးေတြလည္း အေရာင္ရင့္ရင့္ပဲ။ စာၾကည့္စားပဲြေပၚမွာ ေ႐ွးဆန္တဲ့ မီးအိမ္ေတြ တင္ထားတယ္။ အေဖက ညတိုင္း စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ အလုပ္လုပ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က အဲဒီစာၾကည့္ခန္းထဲ မၾကာခဏ ဝင္ကစားတတ္တယ္။
တစ္ခါတေလ အေဖက သူလိုက္တဲ့အမႈေတြအေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ကို ေျပာျပတတ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္မႈတိုင္းမွာ ဆင္ျခင္တံုတရားကို အျမဲထည့္ထားတတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အေဖရဲ႕ေတြးေခၚနည္းတစ္ခ်ဳိ႔ကို သင္ယူႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႐ွင္းလင္းျပတ္သားတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ ေတြးေခၚမႈတစ္ခ်ဳိ႔ေၾကာင့္ အတန္းထဲက ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ကြ်န္ေတာ့္ကို သေဘာက်ခဲ့ၾကတယ္။
အေဖရဲ႕စာၾကည့္ခန္းက စာအုပ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။ စာအုပ္တစ္ဝက္က ဥေပေဒနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့စာျဖစ္ျပီး က်န္တစ္ဝက္က ရသစာေတြျဖစ္တယ္။ စာေတြမ်ားမ်ားဖတ္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို အေဖအျမဲေျပာတယ္။ အေဖက မၾကာခဏ ျပည္ပခရီးေတြ ထြက္ရတာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ကေလးဘဝတည္းက ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ နာမည္ၾကီး ျပတိုက္ေတြကို ေရာက္ဖူးခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဥာဏ္ပညာနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ အေဖျပဳစု ပ်ဳိးေထာင္ေနတယ္ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္ခံစားမိခဲ့တယ္။ အရမ္းတံုးအတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကေတာင္ အေဖရဲ႕ဒီလို ဦးစားေပးသြန္သင္တဲ့ ပ်ဳိးေထာင္မႈေအာက္မွာ ထက္ျမက္လာႏိုင္တယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ယံုၾကည္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္မႈလတန္းတုန္းက တစ္ေန႔မွာ ကစားရင္း ကြ်န္ေတာ္ေျခေခ်ာ္လဲက်ျပီး ေခါင္းကဲြသြားခဲ့တယ္။ အတန္းပိုင္ဆရာက အေဖကိုဖုန္းဆက္လိုက္လို႔ အေဖခ်က္ခ်င္း ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အေဖ့ရဲ႕ ကားအနက္ၾကီး ကစားကြင္းအထိ ေမာင္းဝင္လာခဲ့တယ္။ အေဖနဲ႔ ဒါ႐ိုင္ဘာဆင္းလာျပီး ကြ်န္ေတာ့္ကိုေပြ႔ခ်ီၾကတယ္။ အနက္ေရာင္ ဝတ္စံုအျပည့္နဲ႔ ဒါ႐ိုင္ဘာကိုၾကည့္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ဝင့္ၾကြားမိတယ္။ ဒီလို အေဖတစ္ဦး ႐ွိရတာကိုလည္း ဂုဏ္ယူမိတယ္။
ကြ်န္ေတာ္အခု တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားၾကီး ျဖစ္ေနျပီ။ ဒါေၾကာင့္ တစ္လမွတစ္ပတ္ေလာက္ပဲ အေဖနဲ႔ ဆံုရေတာ့တယ္။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တစ္ခုမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို အေဖက ပင္လယ္ကမ္းစပ္မွာ အပန္းေျဖဖို႔ ေခၚခဲ့တယ္။ အဲဒီပင္လယ္ကမ္းစပ္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္ၾကီးတစ္လံုးရွိေသးတယ္။
တစ္ညေန ေနဝင္ရီတေရာအခ်ိန္မွာ အေဖနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ ကမ္းစပ္အတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ေက်ာက္ေဆာင္တစ္ခုမွာ အေဖခဏနားရင္း ကြ်န္ေတာ္ကို အခုတေလာ ေသဒဏ္အေပးခံရတဲ့ တရားခံတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို ေျပာျပတယ္။ “ေသဒဏ္” ေပးတာကို အေဖဆန္႔က်င္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အရင္က အရမ္းဆိုးခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေသဒဏ္ဆိုတာနဲ႔ အပ္ကိုေတာင္ မ မႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အင္အား မဲ့သြားတတ္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ေသဒဏ္ခ်ခံရသူ တစ္ခ်ဳိ႔က အေကာင္းဘက္ကို ျပဳျပင္သြားတာလဲရွိတယ္လို႔ အေဖက ေျပာျပတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က လူသားေတြအတြက္ တရားမွ်တမႈအေၾကာင္းေတြ အေဖကိုေမးေတာ့ ေလာကမွာ တရားမွ်တတာေတြ ရွိရမယ့္အျပင္ ခြင့္လြတ္ျခင္းေတြ ပိုရွိသင့္တယ္လို႔ အေဖကေျပာတယ္။
“အေဖတို႔ လုပ္ႏိုင္တဲ့ လုပ္ရပ္အေပၚ လူေတြခြင့္လြတ္နားလည္ႏိုင္ၾကမယ္လို႔ အေဖေမွ်ာ္လင့္တယ္”
လူေတြကို ေသမိန္႔ခ်ဖူးလားလို႔ တရားသူၾကီး လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့အေဖကို ကြ်န္ေတာ္ေမးလိုက္မိတယ္။ အေဖက “တစ္ခါ ခ်မွတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေသဒဏ္ေပးခံရသူက ပညာမဲ့တဲ့ တိုင္းရင္းသား လူငယ္တစ္ဦးျဖစ္တယ္။ ျမိဳ႔ေပၚတက္ အလုပ္ရွာတဲ့သူ႔ကို အလုပ္ရွင္က သူ႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံသားကတ္ကို သိမ္းထားလိုက္တယ္။ ဒါဟာ မျဖစ္သင့္ဘူး၊ တရားမဝင္ဘူး။ ဘယ္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ တစ္ျခားသူရဲ႕ ႏိုင္ငံသားကတ္ကို သိမ္းခြင့္မရွိဘူး။ အလုပ္ရွင္က ကတ္သိမ္းျပီး အလုပ္ေတြကို မတရားခိုင္းတယ္။ ဒါကို သူက မခံမရပ္ႏိုင္ျပီး အလုပ္ရွင္ကို ရိုက္သတ္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီတုန္းက အေဖက တရားသူၾကီး.. သူ႔ကို ေသဒဏ္ခ်မွတ္ခဲ့တယ္”
အေဖက ဆက္ျပီး “ ေသမိန္႔ခ်ခံရတဲ့ သူက မေသခင္မွာ ဘာသာတရားေတြ အရမ္းလုပ္တယ္။ အဘက္ဘက္ကၾကည့္ရင္ အေကာင္းဖက္ကို ေျပာင္းလာတဲ့သူ႔ကို အျပစ္ေပါ့ေလ်ာ့ေအာင္ အေဖ အထက္ကို အၾကိမ္ၾကိမ္တင္ျပျပီး ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး”
“သူ ေသမိန္႔ခ်ခံရျပီးေနာက္ သူ႔အမ်ဳိးသမီး သားေလးတစ္ေယာက္ေမြးခဲ့တယ္။ သူ႔ကို ေထာင္ထဲမွာ အေဖသြားေတြ႔တုန္းက ေမြးကင္းစ ကေလးရဲ႕ ဓာတ္ပံုကိုထုတ္ျပခဲ့တယ္။ အေဖမဲ့သား ျဖစ္လာမယ့္ ကေလးကိုၾကည့္ျပီး အေဖစိတ္မေကာင္းခဲ့ဘူး။ အမွားကိုသိျပီး အျမင္မွန္လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ေသမိန္႔ခ်လိုက္တဲ့အတြက္ အေဖအရမ္း ေနာင္တရခဲ့တယ္။ သူမေသခင္ သူ႔ဆီက စာတစ္ေစာင္ကို အေဖရခဲ့တယ္။ ဒီစာပဲ သား....”
အေဖက ေျပာေျပာဆိုဆို အဆင္သင့္ထည့္ထားပံုရတဲ့ ဝါက်င္က်င္ စာတစ္ေစာင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကမ္းေပးတယ္။ စာက ဒီလိုေရးထားပါတယ္။
တရားသူၾကီးခင္ဗ်ား...
ကြ်န္ေတာ္ အျပစ္ေပါ့ေအာင္ အဘက္ဘက္က ကူညီၾကိဳးစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ မၾကာခင္ ကြ်န္ေတာ္ေသရေတာ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ တရားသူၾကီးရဲ႕ ေက်းဇူးကိုေတာ့ အျမဲမွတ္ထားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္သားေလးကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးပါလို႔ ကြ်န္ေတာ္တစ္ခု ေတာင္းဆိုခဲ့ခ်င္ပါတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ ပညာမဲ့ အသိုင္းအဝန္းကေန သူ႔ကို လြတ္ေျမာက္ေစခ်င္ပါတယ္။ သူ႔ကို ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေကာင္းမြန္တဲ့ ဥာဏ္ပညာေတြကို ခံယူေစခ်င္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္းဆိုမႈကို ကူညီလက္ခံမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္လို မမွားသင့္တဲ့ အမွားေတြေၾကာင့္ ဘဝတစ္သက္ကို ေပးဆပ္ရတဲ့လူ မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး”
စာဖတ္ျပီး အဲဒီအေဖမဲ့သားကို ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားသြားတယ္။
“ေဖေဖ အဲဒီကေလးေရာ” လို႔ အေဖကို ကြ်န္ေတာ္ေမးလိုက္ေတာ့တယ္။
“ေဖေဖ သူ႔ကို ေမြးစားလိုက္တယ္ သား” အေဖျပန္ေျဖတဲ့ စကားကို ကြ်န္ေတာ္ၾကားလိုက္မိစဥ္မွာ ကမာၻၾကီးဟာ အိုးထိန္းစက္လို ခ်ာခ်ာလည္သြားတယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ခံစားလိုက္မိတယ္။
ဒီအေဖဟာ ကြ်န္ေတာ့္အေဖအရင္းမဟုတ္ဘူး... ကြ်န္ေတာ့္အေဖရင္းကို သတ္တဲ့ လူသတ္သမား... အေဖကို သတ္ရင္ သားက ကလဲ့စားေခ်ရမယ္.. သတ္သူ ေသေၾကး...
ထိုင္ရာကေန ကြ်န္ေတာ္ခ်က္ခ်င္း ခုန္ထလိုက္မိတယ္။ ကမ္းပါးေဘးမွာ ထိုင္ေနတဲ့အေဖ့ကို သာသာေလး တြန္းလိုက္႐ံုနဲ႔ ေခ်ာက္ထဲက်သြားႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ေမြးဖခင္ေတာင္ သူ႔ကို ေသမိန္႔ခ်ခဲ့သူကို ခြင့္လြတ္ႏိုင္ခဲ့ေသးတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ေဘးမွာ ထိုင္ေနသူက လူေကာင္းတစ္ဦးပါ။ ေသမိန္႔ခ်ခဲ့တဲ့ အမိန္႔အတြက္ ေနာင္တရေနသူတစ္ဦးပါ။ ကြ်န္ေတာ္ေမြးဖခင္က ေသမိန္႔ခ်ခံရျပီးေနာက္ အမွားကို သိျမင္ခဲ့ေပမယ့္ အျပစ္က မလြတ္ခဲ့ဘူး။ ဒါဟာ ေလာကၾကီးရဲ႕အမွားျဖစ္တယ္။ ဒီလိုအမွားကို ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ ျပန္က်ဴးလြန္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္မွာ အင္အားမရွိခဲ့ဘူး။ အမွားေတြကို ကြ်န္ေတာ္ထပ္ျပဳလုပ္ေနတယ္လို႔ ေမြးဖခင္သိခဲ့ရင္ ယူၾကံဳးမရျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္။
ညအေမွာင္က တေျဖးေျဖး ၾကီးစိုးလာခဲ့တယ္။ အေဖ့ေရွ႕မွာ ကြ်န္ေတာ္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။
“ေဖေဖ.. ေမွာင္လာျပီ။ သားတို႔ ျပန္ၾကရေအာင္.. ေမေမေမွ်ာ္ေနေရာ့မယ္”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သား... အေဖ့ကို ဒီေလာက္အလြယ္တကူ ခြင့္လြတ္လိမ့္မယ္လို႔ အေဖ မထင္ခဲ့ဘူး” အေဖထရပ္လိုက္တယ္။ အေဖပါးျပင္က မ်က္ရည္စက္ကို ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ျဖစ္ေအာင္ ေတြ႔လိုက္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ အျမင္လည္း မ်က္ရည္ေတြေၾကာင့္ မႈန္ဝါးေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ အသံေတြက ၾကည္လင္ေနတယ္။
“ေဖေဖ.. သားဟာ ေဖေဖရဲ႕သားပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို လူလားေျမာက္ေအာင္ ေကြ်းေမြးခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
ပင္လယ္ကေန တိုက္လာတဲ့ ေလၾကမ္းတစ္ခ်က္ေၾကာင့္ အေဖယိုင္နဲ႔နဲ႔ျဖစ္သြားတယ္။ အေဖ့ကို ကြ်န္ေတာ္ ေပြ႔ဖက္လိုက္တယ္။ လက္က်န္ေနက ပင္လယ္ထဲ ငုပ္လွ်ဳိးသြားခဲ့ပါျပီ။ ေသာင္ကမ္းစပ္မွာ အေဖနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း.. အေရွ႕က မွိန္ျပျပ မီးေရာင္ဖက္ကို ေျခလွမ္းဦးတည္လိုက္ၾကတယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ ေသမိန္႔ခ်တ့ဲ လူတစ္ေယာက္ကို ခြင့္လြတ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ေသဆံုးသြားတဲ့ ေမြးဖခင္ကို ကြ်န္ေတာ္ဂုဏ္ယူမိတယ္။ ေကြ်းဖခင္ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ဂုဏ္ယူမိတယ္။ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ ကလဲ့စားေခ်ႏိုင္တယ္ဆိုတာ သိေပမယ့္ ေလာကၾကီးကို အျပစ္လုပ္ခဲ့တဲ့ တရားခံတစ္ေယာက္ရဲ႕ သားကို လူလားေျမာက္ေအာင္ တာဝန္ယူေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကေရာ...? အရပ္ျမင့္ျမင့္မားမား၊ ခႏၶာကိုယ္ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ၾကီးျပင္းခဲ့ပါျပီ၊ ကြ်န္ေတာ္ရင့္က်က္ခဲ့ ပါျပီ။ ရင့္က်က္သူကမွ လူေတြကို ခြင့္လြတ္တတ္တယ္၊ ရင့္က်က္တဲ့ လူေတြကမွ ခြင့္လြတ္ျခင္းရဲ႕ေနာက္က ရလာတဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းကို ခံစားတတ္တယ္။
အေဖ... ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ ေမြးဖခင္ေရ.. ကြ်န္ေတာ္ ၾကီးျပင္းခဲ့ပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္လုပ္ခဲ့သမွ်ေတြအတြက္ အေဖဝမ္းသာဂုဏ္ယူပါေတာ့။ ေကာင္းကင္ တစ္ေနရာမွာ အေဖစိတ္ခ်လက္ခ် အနားယူ အိပ္စက္ပါေတာ့ကြယ္...
ၿဖိဳးဇာနည္....ည၇း၁၀တိတိ
ထိုင္ဝမ္မွာ တကယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကို ေရးထားတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္လို႔ ဖတ္ရပါတယ္။ စာအုပ္တန္ဖိုးက ထိုင္ဝမ္ေငြ “၅ဝ” က်ပ္ပါ။ (ထိုင္ဝမ္မွာ ရိုးရိုးေခါက္ဆဲြတစ္ပဲြ ၃၅က်ပ္၊ ရိုးရိုး ထမင္းတစ္ပဲြ ၇၅က်ပ္)။ “၅ဝ” က်ပ္တန္ စာအုပ္ေလးနဲ႔ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ခြင့္လြတ္ျခင္းနဲ႔ သခၤန္းစာေတြကို ရခဲ့ပါတယ္။
nine nine sanay
Post a Comment